Czy mąż da nam szansę?

[Trufla]

Słuchajcie,
ja próbuję wyciszyć atmosferę, siebie tez. Tylko, ze przez to, ze zasiałam spokój, mąż mówi, ze mniej rozmawiamy…
Odpowiedziałam mu, ze jak rozmawiamy, to ciagle to samo mi odpowiada, dlatego nie widzę celu rozmów.
To w końcu rozmawiać, czy nie?

Cały czas mówicie, ze dać czasowi czas. Staram się, ale czuję brzemię złożonego rozwodu, dlatego mam ograniczony czas

[Julit]

Truflo, witaj na forum, dobrze, że tu jesteś.
Ja byłam przynajmniej dwa razy zdradzona przez męża. O dwóch razach wiem. Dlatego trochę rozumiem postępowanie twojego męża, takim jakim go opisujesz.
Ciebie proszę o jedno, przestań robić cokolwiek i jak piszę tu wszyscy - zajmij się sobą. Zacznij budować relację z Bogiem, a przestań na ten moment z mężem. Pisząc o relacji z Bogiem mam na myśli nie 'zamadlanie rzeczywistości', ale zbliżenie do Boga. W pokorze i bezsilności oddaj mu swoje małżeństwo, waszą rodzinę. Wszystko co mówisz mężowi i do męża wypowiedz w modlitwie, mi pomagało to wentylować emocje.
Mężowi daj spokój i czas. On ma wolną wolę. Twierdzisz, że wszystkie twoje starania są po to, aby go przekonać. Na prawdę chciałabyś żyć z mężem, który został przez Ciebie 'przekonany'? Na jak długo starczy Ci sił, by żyć w tym trudzie ciągłego przekonywania go?
Po pierwszej zdradzie postanowiłam 'przekonać męża, że dobrze wybrał, że został'. Miałam nawet ambicje sprawić, żeby 'był ze mnie dumny'. Sił starczyło mi na trzy lata. Posypało się moje zdrowie. Jemu starczyło sił na jeszcze krótszy czas.
Z perspektywy czasu uważam, że moje postępowanie było bez sensu. Przede wszystkim dlatego, że mam poczucie, że decyzję o ratowaniu małżeństwa podjęłam ja. Za nas oboje.
Po drugiej zdradzie wyprowadził się, żyjemy oddzielnie. Dziś jestem wdzięczna za ten czas, w którym mogłam i nadal wracam do siebie. Polecam ci 12 kroków, to najlepsze co mogło mnie spotkać. Na start grup trochę się czeka, ale w intrenecie są dostępne teksty książki na ten temat. Możesz zobaczyć, jaka frajda Cię czeka, jeśli się zdecydujesz

[Trufla]

Kochani,

ze wszystkim macie rację.
To prawda mówiąc, ze to są dla niego spore emocje.
To prawda, ze to co teraz robię, Msze Św., róże, mogą go śmieszyć i być nieprawdziwe.

Sama się zastanowiłam, co ja zrobiłabym na miejscu mojego męża.
Chyba nie chciałabym pytać o szczegóły, na pewno nie skladalabym od razu pozwu rozwodowego.
Byłam wychowywana, ze jak się popełni błąd, to zawsze drugiemu człowiekowi daje się szansę na poprawę. Tak moja mama robiła z moim tatą. Dwa razy wycofywała pozew o rozwód z powodu alkoholizmu ojca. On niestety nie przestał pic i się rozstali. Ale powiedziała mu, ze jak skończy z alkoholem, to ona go przyjmie. Niestety tata zmarł i nie przestał pić.

Proszę Was o rady, ale nie bójcie się, ze ja zrobię wszystko co piszecie. Wybiorę co dla mnie, dla nas najlepsze, chociaż wiem, ze na tym forum nie mówi się, co powinno się zrobic.

[Niepozorny]

Owszem współżycie z mężem boli mnie z powodu perspektywy rozwodu. Wydaje mi się jednak, ze to w jakiś pokrętny sposób nas zbliża. Chociaż ostatnio mało było życia intymnego.

Mąż od razu wziął sobie prawniczkę, jest z nią w kontakcie. Pokazał mi pismo rozwodowe- projekt. Tam jest napisane, ze muszą ustać te 3 więzi. On dokładnie zdaje sobie sprawę z tego, ze współżyjąc sąd może nie orzec rozwodu.
Ja powiedziałam, ze nie wykorzystam tego przed Sądem. Chciałabym po prostu nie odpowiedzieć na to pytanie.

Dlaczego powiedziałaś, że nie wykorzystasz tego przed Sądem? Mam wrażenie, że nie chcesz, żeby mąż rezygnował z życia intymnego, bo jak sama napisałaś, uważasz, że to was zbliża. Dla mnie to jednak jest pewien rodzaj manipulacji.
Moim zdaniem jeśli się nie chce rozwodu, to nie rezygnuje się z argumentów potwierdzających, że dana więź nie przestała istnieć.

Proszę Was o rady, ale nie bójcie się, ze ja zrobię wszystko co piszecie. Wybiorę co dla mnie, dla nas najlepsze, chociaż wiem, ze na tym forum nie mówi się, co powinno się zrobic.

Obawiam się, że twój wybór może nie być najlepszy, bo:

• się śpieszysz,
• podejmujesz decyzje w emocjach,
• szukasz sposobu wpłynięcia na męża.

Moim zdaniem gdybyś zwolniła, ochłonęła, przestała próbować przekonać męża do dania wam szansy i zaprosiła Boga (np. podczas Adoracji Najświętszego Sakramentu) do wspólnego decydowania, to dałoby najlepsze efekty.

[Firekeeper]

Chyba nie chciałabym pytać o szczegóły, na pewno nie skladalabym od razu pozwu rozwodowego.
Byłam wychowywana, ze jak się popełni błąd, to zawsze drugiemu człowiekowi daje się szansę na poprawę. Tak moja mama robiła z moim tatą.

Ja też tak byłam ,,wychowana" u mnie nazywa się to DDA. Daję szansę, kolejną i kolejną ustawiam się w pozycji osoby dającej szansę, tej lepszej, kontroluję, manipuluję, wpływam. Do tego nie umiem powiedzieć ,,nie" i daję przekraczać innym granicę. Bo przecież każdego trzeba usprawiedliwić.

Ja wiem, że to co mnie w mężu pociąga to moje uzależnienie. Spokój jest straszny, a emocje skrajne kocham. Bo to czego się nauczyłam w rodzinie alkoholowej to pociąg do skrajnych emocji. Dramatów i wiecznego wybaczania. Maskowania i udawania również.

[Trufla]

Cały czas mówicie, ze mam dać czas, nie spieszyć się. A termin pozwu może być niedługo…
Tak, obawiam się, ze jak powiem o współżyciu przed Sądem, to mąż się zdenerwuje i może się ode mnie odwrócić.

Dodatkowo, jak nie chcę naciskać na męża, ani z nim rozmawiać, to on mówi, „ze ostatnio mało rozmawiamy”…

Co lepsze?

[Niepozorny]

Cały czas mówicie, ze mam dać czas, nie spieszyć się. A termin pozwu może być niedługo…

Podobno w różnych regionach Polski czasy oczekiwania są różne. Ja na pierwszą rozprawę czekałem pół roku. W ciągu trzech lat odbyły się tylko 3 rozprawy.

Tak, obawiam się, ze jak powiem o współżyciu przed Sądem, to mąż się zdenerwuje i może się ode mnie odwrócić.

Moim zdaniem to jest nielogiczne. Boisz się, że mąż, który obecnie chce rozwodu się od Ciebie odwróci. To jego działania nie są odwróceniem się od Ciebie? Czy zrobisz wszystko, żeby on się nie zdenerwował? Jak przyniesie Ci wspólny pozew rozwodowy, w którym oboje zgadzacie się na rozwód, to podpiszesz? Do tego powie, że to tylko tymczasowe i że po rozwodzie da Ci szansę.

[Nietaka]

Cały czas mówicie, ze mam dać czas, nie spieszyć się. A termin pozwu może być niedługo…
Tak, obawiam się, ze jak powiem o współżyciu przed Sądem, to mąż się zdenerwuje i może się ode mnie odwrócić.

Dodatkowo, jak nie chcę naciskać na męża, ani z nim rozmawiać, to on mówi, „ze ostatnio mało rozmawiamy”…

Co lepsze?

Ale Ty naprawdę nie jesteś w stanie zmienić woli męża wg. swojej woli. Chyba że podstępem, manipulacją. Jak będzie chciał, to odejdzie. Z rozwodem czy bez. I co wtedy?
Na co masz wpływ? Na siebie.
Widzisz, co Ciebie denerwuje, rozbija? No że np. dajesz mu różę, a on Cię odrzuca... No to dlaczego robisz to znowu.
Przeprosiłaś? To teraz żyj dobrze. Nie zmusisz go, żeby Ci zaufał. Trzy razy go zdradziłaś. Daj mu prawo do utraty zaufania do Ciebie. Daj mu prawo do bólu, żalu, zagubienia. Daj mu żyć.
Termin się zbliża i co? Przywiążesz się do drzwi?
Chwycisz go za nogi, a on Cię będzie ciągnął? Uwierz mi. Jeśli będzie chciał, pozew złoży, odejdzie. Choćby odejdzie emocjonalnie.
Nie potrafiłaś panować nad sobą, bo jesteś człowiekiem i każdy człowiek błądzi. Dlaczego uważasz, że możesz panować nad mężem?
Że jest jakiś sposób, żeby się zmienił w takiego, jakiego Ty chcesz mieć?
Zmieniaj siebie. Wzrastaj każdego dnia.

[Julit]

Czytałaś: W złote ramki oprawić słowa Kasi?
Ja, jak pierwszy raz czytałam nie rozumiałam o co chodzi. Czytałam i wkurzałam się, bo jeszcze wtedy myślałam, że mam na wszystko wpływ. Jak poproszę męża o terapię, zorganizuję spotkania, będziemy w nich uczestniczyć to 'uratuję sytuację'. Nie uratowałam. Mąż zdradzał mnie fizycznie, emocjonalnie w trakcie trwania terapii.
Sądziłam, że jak wszystko mu wytłumaczę, będziemy rozmawiać, będę prosić, rozpaczać, manifestować swoje cierpienie, to on zobaczy i zmieni swoją decyzję. Nie zmienił.
Tylko ja sama poraniłam się tym swoim zapobiegliwym działaniem. Dziś żałuję. Trzeba było wycofać się, zatroszczyć się o siebie. Podjąć decyzję co dalej ze mną, być w tym autentyczną i zacząć czekać nie czekając. Ale spokojnie Truflo, to proces. Taka roztropna nie byłam na początku swojej kryzysowej drogi.
Piszesz 'termin pozwu może być niedługo' - chodzi ci o termin złożenia pozwu, czy termin pierwszej rozprawy? Zresztą to obojętne. Nie wiesz co się wydarzy, nie martw się na przyszłość. 'Nie martwcie się o jutro, bo dzień jutrzejszy zatroszczy się o siebie. Każdy dzień ma dosyć swoich kłopotów” (Mateusz 6.34)
Ty próbujesz manipulować mężem, on tobą. Dlaczego godzisz się na kłamanie przed sądem? Długo czasu mi zajęło odpowiedzenie sobie na pytanie kim jestem, kim/jaka chciałabym być. Dziś zwykle nie miewam wątpliwości jak chcę postępować, nawet jeśli oczekiwania innych osób nie są z moją postawą zbieżne.
Jeśli chodzi o rozmowy to może zapytaj spokojnie, z troską o czym chciałby z Tobą porozmawiać. 'Porozumienie bez przemocy' znasz? Ja żałuję, że o takich terminach dowiedziałam się dopiero niedawno. Myślę, że moja komunikacja z mężem byłaby wtedy zdrowsza. Ja lepiej i zdrowiej komunikowałabym siebie.
Ale Tobie bardzo się spieszy... Do wieczora nie przeczytasz jednej książki, czy drugiej...
Tak na pocieszenie, ostatecznie na stronie Sycharu znajdziesz świadectwa małżonków, którzy wrócili do siebie po rozwodzie.
'W złote ramki oprawić słowa Kasi' noszę w torebce do dziś. Jak nachodzą mnie trudne myśli, tęsknię za mężem albo jest mi smutno i źle, wracam do czytania. Mi pomaga. Znam ten tekst już na pamięć.

[nałóg]

Trufla, jest takie powiedzenie: wyjmij watę z uszu i włóż do ust i drugie; masz dwoje uszu i jedne usta, więc czy Ty 2x więcej słuchasz jak mówisz?

Cały czas mówicie, ze mam dać czas, nie spieszyć się.

jak napiszesz 'czas" przez duże "C" czyli CZASOWI......... to dasz czas BOGU . Bo to Bóg jest "czasem"

A termin pozwu może być niedługo…

a kiedy? piszesz scenariusz .....chcesz reżyserować ....... a wiesz czym są "konsekwencje"?
Konsekwencją postawy męża -w jakieś tam części- są Twoje postawy z czasów "popaprania" .
Akceptacja faktu........ i uznanie że tego już nie da się odwrócić .....bo to jest tak jak z ogórkiem: nie da się z kiszonego ogórka zrobić świeżego .
Niemniej ten kiszony może być równie smaczny i pożywny jak zielony, aczkolwiek to już nie jest taki sam ogórek choć ten sam.
Pracuj na sobą abyś stała się takim smacznym "kiszonym ogórkiem".
PD

[Nietaka]

Poza wątkiem... Nałóg... Czekam na każdy Twój wpis. Zawsze w sedno.

[Trufla]

Nałóg,

uważasz, ze powinien odbyć się rozwód? Bo to jest konsekwencja moich działań?

Nie rozmawiałam wczoraj z mężem. Pozno wróciłam do domu. Byłam na Mszy Św. przy relikwiach Św. Rity i Nabożeństwie o uwolnienie, przebaczenie.

Jutro wyjeżdżamy do hotelu na jedną noc. Może tam na spokojnie porozmawiamy. Sama nie wiem… Chciałabym, aby był to wyjazd miły.

[nałóg]

Nałóg,

uważasz, ze powinien odbyć się rozwód?

a gdzie Ty to wyczytałaś w mim zwrocie

o to jest konsekwencja moich działań?

? konsekwencją Waszych działań jest kryzys który zaczął się najprawdopodobniej od zakłóconej komunikacji i braku wzajemnego komunikowania i słuchania.
Kolejną konsekwencją eskalacji kryzysu były Twoje decyzje o szukaniu tego czego Ci brakowało w relacji z mężem w ramionach innych (kowalskich) .
Lecz czy kryzys musi być rozwiązywany rozwodowo? jest wiele lepszych i korzystniejszych dróg.
Zacznij od polecanych lektur...... od pracy nad sobą.
Ty już faktycznie ją zaczęłaś wchodząc na to forum i wyjawiając swoje "popaprania".
Teraz ważne co z tym zrobisz dalej.
Polecam Modlitwę o Pogode Ducha i pomedytowanie nad sobą i tym w czym uczestniczysz przy jej pomocy.
PD

[Trufla]

Nałóg,

bardzo dziękuję za szybką odpowiedź, dużo zostało w niej wyjaśnione.
Modlę się do Ducha Św. i nie tylko. W ogóle bardzo dużo się modlę. Tyle, co teraz to nigdy się nie modliłam.
Wierzę, ze z Chrystusem, Maryją, Duchem Św. i wszystkimi świętymi dam radę uratować moje małżeństwo. Po prostu to czuję.
Nawiązałam tez kontakt z księdzem egzorcysta. Może polecicie jakieś egzorcyzmy?

[Ruta]

Nałóg,

uważasz, ze powinien odbyć się rozwód? Bo to jest konsekwencja moich działań?

Nie rozmawiałam wczoraj z mężem. Pozno wróciłam do domu. Byłam na Mszy Św. przy relikwiach Św. Rity i Nabożeństwie o uwolnienie, przebaczenie.

Jutro wyjeżdżamy do hotelu na jedną noc. Może tam na spokojnie porozmawiamy. Sama nie wiem… Chciałabym, aby był to wyjazd miły.

W początku kryzysu obsesyjnie bałam się rozwodu. Oczekiwałam też cudu naprawy. Że ta naprawa zadzieje się w jednym momencie. Jedną rozmową. Jedną Bożą interwencją. I to próbowałam umodlić. Spieszyłam się. I widzę, czytając twoje wpisy, jak się spieszysz.

Gdy czytałam na forum, że naprawa relacji to nie bieg krótkodystansowy, a maraton i to po górach, że naprawia się tyle czasu, ile się psuło, nie chciałam tyle czekać. Chciałam biegu na 100 metrów. Natychmiastowego cudu. Jestem prymuską. U mnie "musiało" zadziać się szybciej. Miałam w głowie takie natychmiastowe uzdrowienia, opisane w Ewangeliach. Dopiero potem zrozumiałam, że one wcale nie były natychmiastowe. Że każda osoba uzdrowiona, zanim została uzdrowiona, przeszła długą drogę, aż do spotkania Jezusa, otworzenia się na Niego, zdania się na Niego. Drogę rozwoju wiary i porzucenia przekonania, że to ja coś mogę zrobić.

Z tego co opisujesz wnioskuję, że twoim mężem targają silne emocje. Tobą także. Na dziś widzicie różne rozwiązania kryzysu z którym się mierzycie. Mąż chce rozwodu, ty nie. Ty chcesz przeprowadzić swój plan naprawy, w dużej mierzy oparty na zmianach w postawie męża. Bo tak trzeba. Bo tego pragniesz. Bo się obawiasz rozwodu. Dużo jest w was lęku. Trudno w takim czasie, by było miło. Trudno o spokojną rozmowę. Trudno o porozumienie. Nie nauczysz się w jedną dobę lepszej komunikacji, słuchania, otwierania się na drugą osobę, odpuszczania kontroli. Pracuję nad tym w sobie od kilku lat i wciąż mam wiele lekcji do opanowania.

Ale sytuacja nie jest beznadziejna. Mamy jako małżonkowie sakramentalni ukrytą broń. Ostatnią część przysięgi, którą czasem latami pomijamy, traktujemy jako ozdobnik, po tekście ślubowania (ślubuję Ci: miłość, wierność i uczciwość małżeńską, oraz że Cię nie opuszczę aż do śmierci) stawiając kropkę. W przekonaniu, że jestem w stanie sama i o własnych siłach to wypełnić.

A jednak przysięgę małżeńską kończymy słowami: Tak mi dopomóż, Panie Boże Wszechmogący, w Trójcy jedyny i wszyscy święci.

Wypełnienie przysięgi małżeńskiej jest tak trudne, że nawet sam Bóg wziął do niego pomocników A poważnie - możemy prosić o pomoc, mamy pomocników i wstawienników. I oni pomagają, doświadczam tego. Wtedy, kiedy się o tą pomoc zwracam. Z początku nie rozumiałam, co to znaczy poprosić. Zamiast tego także świętym dyktowałam, co mają dla mnie zrobić. Albo próbowałam ich przekupić, ja coś dam, a ty dla mnie zrobisz to, o co proszę. Jest taka książka Tajemniczy Ogród. I tam jest mała dziewczynka, która nie lubiła siebie, ani nikogo nie lubiła, za to wszystkich traktowała jak służbę, która miała spełniać jej żądania. To byłam ja.

Z czasem to się zaczęło zmieniać. Zaczęłam się świętym zwierzać, opowiadać im o tym, z czym sobie nie radzę. O sobie. Powierzać różne sprawy. Prosić o pomoc w nich. Zaczęłam też świętych poznawać. Każdy z nich ma swoją historię życia, swoją osobowość. Nauczyłam się też zawierzać, oddawać, wychodzić z poczucia, że ja muszę mieć wpływ i kontrolę. I naprawdę zaczęłam dostawać pomoc od świętych. Konkretną pomoc. I zawarłam z nimi wiele przyjaźni. Przyjrzyj się, jak wyglądała twoja rozmowa ze świętą Ritą.

Może też postaraj się zostawić na chwilę swoje plany, zawierzyć kryzys, nadchodzący wieczór i wszystko co dasz radę Bogu i świętym. Kompletnie nie wiedziałam jak z tym zacząć. I tu przyszły mi z pomocą doświadczone forumowiczki. Zaproponowały, bym spakowała męża do paczki dla Pana Boga. W wyobraźni więc pakowałam w nią męża, wiązałam ją kokardką i wysyłałam do nieba. To był początek mojej nauki zawierzania i oddawania kontroli. Ciągle mi te moje paczki spadały na głowę, nie chciały latać, były za ciężkie, a jak już latały, to wciąż odnajdywałam rzeczy, których nie dopakowałam. Niewiarygodne, że to zadziałało. Ale zadziałało. To zabawne ćwiczenie to prosta, miła i zaskakująco skuteczna lekcja zawierzania Bogu.