Czy to wogole kryzys?

[Nirwanna]

Zaznaczam, to moja prywatna opinia. Ja przerabiam cały czas te ostatnie trzy lata. I jak patrzę na przeszłość, to naprawde czuje sie jak ten idiota, co robi non stop to samo i oczekuje innych efektów ...

Bardzo ogólno-sycharowska jest Twoja opinia, Utko Być może bierzesz z Sycharu więcej, niż Ci się wydaje

Ja bym chyba jednak tam dodała tylko jedno - że zmieniam się dla siebie i dla Boga. Chodzi o to, że jeśli zmieniam się tylko dla siebie, to może to się przekształcić w "pod siebie" czyli czysty egoizm. Natomiast kiedy zmieniam się również dla Boga i w porozumieniu z Nim, to wtedy to co niefajne i do zmiany poddaję weryfikacji przez obiektywne spojrzenie miłującego Boga, który chce dla mnie wyłącznie dobra. I wtedy zmiany idą maksymalnie prostą ścieżką, a nie po krzakach

[Szam]

Utka tak dokładnie odrzucenie fizyczne i emocjonalne boli mimo masek jakie się nosi na co dzień. Jak czytałem to co napisałaś to jakby o mnie - w sumie jedziemy wszyscy na podobnym wózku. Wracając jeszcze do wcześniejszych wypowiedzi nie wiem w jaki sposób moja żona miałaby zobaczyć, że może być inaczej - ona mnie nienawidzi.

[Pavel]

nie wiem w jaki sposób moja żona miałaby zobaczyć, że może być inaczej - ona mnie nienawidzi.

Dokładnie to samo myślałem sobie nieco ponad rok temu.
Może nawet jest tak jak piszesz, może jednak tak odbierasz wysyłane przez nią sygnały, jej odzywki, spojrzenia, zachowania.
Tak naprawdę nie siedzisz "w niej", ona zaś z kolei pewnie jest średnio zainteresowana dzieleniem się z Tobą swoimi uczuciami.

Moim zdaniem trzeba po prostu robić swoje. Przestać wisieć na żonie, pracować nad sobą bez względu na to czy ona to zauważy czy nie (niemal pewne jest, że jeśli porządnie nad soba pracujemy, to to widzi. Niekoniecznie jednak z różnych względów wpłynie to na nią i jej decyzje).

Zauważcie, że Ci których niby już nie obchodzimy, którzy chcą się od nas uwolnić, nierzadko idąc naszym tropem trafiają na forum i podczytują co my tu wypisujemy. Moja żona czytała, ale sporo już potwierdzonych podobnych przypadków tu widziałem.

Bardzo często przez jakiś czas, nawet długi, nasi małżonkowie nie wierzą ani w nasze zmiany ani ich stałość.
Każdy nasz upadek, wybuch jest dla nich tego potwierdzeniem.
Dlatego tak ważne jest, aby praca nad sobą motywowana była prawdziwą chęcią zmiany siebie, aby była to motywaca wewnętrzna, nie zewnętrzna (żona i jej powrót). W drugim przypadku bowiem, odrzucenie nas, nie zauważanie naszych starań może odebrać nam chęć do pracy.

[Utka2]

Bardzo ogólno-sycharowska jest Twoja opinia, Utko Być może bierzesz z Sycharu więcej, niż Ci się wydaje

Ja bym chyba jednak tam dodała tylko jedno - że zmieniam się dla siebie i dla Boga.

Kurcze, moze faktycznie biore więcej ... A może w końcu ktoś zaczął mi łopatą do głowy kłaść

A co do drugiego zacytowanego zdania - oczywiście masz rację w 100% - ja nadal czasami o tym zapominam.

Zauważcie, że Ci których niby już nie obchodzimy, którzy chcą się od nas uwolnić, nierzadko idąc naszym tropem trafiają na forum i podczytują co my tu wypisujemy

i tu też się zgodzę w 100%

[Szam]

Witajcie. Mam do Was takie pytanie - czy do Was w tym trudnym czasie też wracają wspomnienia wspólnych chwil, wspólnego życia z Waszym małżonkiem? Chodzi mi o te dobre wspomnienia...

[Pavel]

Wracały mi zarówno dobre i złe.
Złe - te, które z jakichś powodów bagatelizowałem, może wolałem być ślepy. Posłużyły mi do analizy zarówno małżonki jak i siebie amego - jak reagowałem w danych sytuacjach i dlaczego właśnie tak.
Dobre - bo było ich dużo, bo przez żone były całkowicie wypierane i negowane, a ja wiedziałem przecież, że były. Te dobre są chyba formą potwierdzenia, że nasze starania mają sens.

[inga]

Witajcie. Mam do Was takie pytanie - czy do Was w tym trudnym czasie też wracają wspomnienia wspólnych chwil, wspólnego życia z Waszym małżonkiem? Chodzi mi o te dobre wspomnienia...

no właśnie wracają te dobre, jakby tych złych nie było
u mnie wracały/wracają jak klatki filmu różne wydarzenia z przeszłości ( np. jakiś wypad jednodniowy w góry - sprzed chyba 8 lat, o którym dawno zapomniałam..)
i ciężko było (już trochę lżej) mijać miejsca, w których byliśmy razem