Małżeństwem jesteśmy 8ipół roku. Dwa lata temu w pracy mąż znalazł sobie przyjaciółkę: biedną, zakompleksioną, z niskim poczuciem własnej wartości, którą mógł wspierać, zapewniać o atrakcyjności i wartości. Bardzo szybko się wkręcił emocjonalnie w tę znajomość. Po miesiącu już rodzina nic dla niego nie znaczyła, chciał być z kowalską. Tylko ona nie chciała być z nim... Ja byłam w szoku. W tym czasie byłam całkowicie odcięta. W rozpaczy, ale całkowicie z boku. Bardzo bolało, bardzo się zawiodłam. Legło w gruzach całe moje życie. Mąż po wyjeździe z przyjaciółmi wrócił i chciał ratować małżeństwo. Pojechaliśmy na weekend dla małżonków: rozmawialiśmy, pisaliśmy listy. Tylko tematu kowalskiej nigdy nie ruszaliśmy. Ja czułam się bardzo zraniona. Nigdy tak naprawdę nie wybaczyłam mężowi. Chciałam, żeby cały czas się starał i cały czas mi wynagradzał, a ja taka cierpiąca księżniczką na tronie. Nawet obrączkę zdjęłam, bo bolał mnie jej widok: miała być symbolem jego miłości i wierności, a wszystko to złamał. Zawsze miałam tendencje do wycofywania bliskości, gdy czułam się zraniona przez męża. Po tej sytuacji te fochy powtarzały się częściej i dłużej. Nigdy nie było wiadomo, w jakim humorze jestem i co za chwile się stanie. Byłam drażliwa, krytykująca, oziębła, wycofana, zła, zawzięta, lekceważąca, itp. Mąż wiele razy mi mówił, że bolą go te sytuacje, nie wie jak się zachować, czuje się niekochany, skrzywdzony itp. Ale ja inaczej nie umiałam. teraz tak bardzo chciałabym cofnąć czas! 1 listopada był dla mnie bardzo trudny dzień,miałam emocjonalny roller coster. I według mnie mąż nie okazał mi wsparcia i się odcięłam. Na terapii ( chodzimy od pół roku) płakałam, że jestem taka nieszczęśliwa, że wszystko jest źle, że nie widzę możliwości poprawy, że już nie mam siły itp. A mąż mi przytaknął. Chciałam go zmobilizować do walki o rodzinę. Ale on w domu powiedział, że podjął decyzje, że nie chce być ze mną, że nie ma siły ze mną być, że coś w nim pękło, że nie chce przeżywać tego jeszcze raz, że woli być ujem, który nas opuści. Będzie mieszkał z nami ze względu na dzieci, ale na mnie postawił krzyżyk. Dla mnie to był szok! jak to? Przecież przysięgał po grób kiedyś i po kowalskiej! Przecież mi nie może się to przytrafić, mieliśmy być tacy szczęśliwi, tacy święci, tacy wspaniali jako małżonkowie! Kiedy była kowalska widziałam w jego oczach obojętność, podczas tej rozmowy widziałam głęboki ból. I to mi dało kopniaka! Spadły mi łuski z oczu. Tracę wspaniałego człowieka, mój Skarb! Zaczęłam sie zastanawiać o co chodzi w tej naszej relacji. I Pan Bóg szybko mi dał odpowiedź. Najpierw pokazał mi że pokładałam całą ufność w mężu, a z Nim relacja kulała. Pokazał mi to forum. Przeczytałam wątek Fino i widziałam w sobie wiele z jej destruktywnych dynamik. Pokazał mi, że mam wiele zachowań DDx, choć całe życie myślałam, że ja DDA nie jestem! I tak pokazuje mi moje błędy i kruszy serce. Staram sie zajmować sobą, czytać wszystkie polecane książki, zapisałam się na terapie, ale termin mam dopiero na styczeń, a w stosunku do męża staram się być miła, dobra, życzliwa, ciepła. Przytulać, chwalić, podrywać. Tylko widzę jak on buduje mur między nami. Siedzi non stop w komórce, laptopie. Pisze z dziewczynami z całego świata i dawnymi znajomymi. Omawiamy tylko bieżące sprawy rodzinne. Widzę, chyba pierwszy raz w życiu, jego wewnętrzny ból, samotność, beznadzieję, zmęczenie. Wiem, że tak bardzo przyczyniłam się do tego stanu, i to tak bardzo boli. Chciałabym sie nim zaopiekować, przytulać, przepraszać, przekonywać, że ja już zrozumiałam, błagać o wybaczenie. Tak bardzo chciałabym, żeby między nami było już wszystko dobrze. I trzymam się kurczowo tej nadziei, że jak zmienię moje zachowanie w stosunku do niego, to on znów będzie chciał być ze mną. Tym bardziej, że mąż robi drobne rzeczy, które ja odczytuję jako pozawerbalne gesty miłości, takie małe uprzejmości. Np, wczoraj jak wróciłam czekał na mnie zaparzony rumianek. Pobiegłam cała w skowronkach podziękować mężowi, a on powiedział, że to, że nie chce ze mną być, nie znaczy, że ma mnie nie szanować. I zamiast być wdzięczną, ja się rozkleiłam. JAk to nie chce ze mną być?! Przecież ja jestem taka skruszona, ja się tak zmieniłam, ja już będę idealna! A on cały czas, że tego nie widzi, że nie, nie i nie! I teraz taka siedzę załamana i myślę sobie, że jest za późno. A może moja zmiana wcale mu się nie podoba? Wiem, że pisaliście, że potrzeba czasu, aby małżonek uwierzył, że zmiana jest rzeczywista i trwała. Ale ja czuję presje czasu, ze jak czegoś nie zrobię, to lada moment pojawi się kowalska i będzie pozamiatane. Nie mogę spać, nie mogę jeść, nie mogę się na niczym skupić,taki czuję stres.
Prosiłabym o małą podpowiedź jak się zachowywać wobec męża? Boję się, że jak zajmę się tylko sobą to odczyta to jako kolejne wycofanie, zamknięcie. A ja wolałabym sobie teraz rękę odciąć niż kolejny raz go zranić. I co to znaczy zająć się sobą? Tak technicznie
Bo np. zająć sie samochodem to znaczy: np zatankować, umyć, sprawdzić olej, poodkurzać, dolać płynu do spryskiwaczy itp. A sobą? A mężem w tej sytuacji?
Ja mu przypomniałam, że przecież miał nam dać czas, że to wszystko tak szybko się dzieje! No to powiedział,że nie wyprowadzi się w styczniu tylko lutym... I pojechał kupić nową zmywarkę 