Jesteśmy małżeństwem z odzysku, które trwa dopiero 7 lat. Poznalismy sie na portalu społecznościowym / nie randkowym/ , oboje bylismy poobijani i zranieni i wydawało się, że razem potrafimy stworzyć dobry związek znając zło, którego doswiadczyliśmy. I wszystko przez rok było dobrze, pomimo kłopotów rodzinnych. Ale po roku czasu mąz zaczął pić...pił non stop przez miesiąc , później odwyk w szpitalu psychiatrycznym..... Byłam w szoku, bo mi nie powiedział że jest alkoholikiem, że był leczony kilkakrotnie w szpitalu psychatrycznym....
Myslałam, że to taki jednorazowy wybryk, lecz niestety nie.... co roku mąz upija sie przez miesiąc do nieprzytomności, wzywam pogotowie, policję a później odwyk. Ostatnio był w szpitalu w grudniu ubiegłego roku. Nie leczy sie dalej, uważa że nie ma pproblemu, a jest w domu coraz gorzej, posądza mnie o zdrady kiedy był "niedysponowany" wyzywa, znęca sie nade na psychicznie. Prosiłam go o to abysmy podjeli terapię ale nie chce o tym słyszeć. Uważa że skoro JA mam problem, to ja powinnam iść do psychiatry a nie on. Nie odzywa sie całymi dniami, jakby był w depresji , a kiedy sie odezwie to tylko wulgarnie i zaczepliwie. Nie odpowiadam na jego wulgaryzmy, wychodze, modlę się aby nie karmić zła....
znalazłam takie okreslenie dipsomania, które pasuje do mojego męża, Nie wiem kiedy znów to zło zaatakuje, bo mąż codziennie wieczorem pije spirytus, jak twierdzi dla zdrowia, a przciez lekarze zabronili mu całkowicie pić alkohol.
Po czasie dowiedziałam sie, że w poprzednim związku miał załozoną niebieską linię za znęcanie się nad rodziną, o czym nie wiedziałam.
Jestem juz w wieku emerytalnym , mam 67 lat a mąż 66 , i nie w głowie mi jakiekolwiek zmiany, choc mąz prónuje mnie wyrzucic z domu aby sobie sprowadzić ...k..../ bo chce jeszcze pożyć
jestem złamana, tu gdzie mieszkamy , od 4 lat nie mam żadnych znajomych, choć wszyscy wiedzą co sie dzieje w naszym domu, wszak pogotowia czy policji sie nie ukryje. Ale za to wszystko zło jesstem winna JA. Jemu wolno sie napić ile chce, a ja powinnam obsługiwać go po cichutku i nie dopuszczać aby sie inni dowiedzieli.
Jestem u kresu wytrzymałości, czy mozna jeszcze zacząć godnie żyć ? z szacunkiem do siebie ? bo miłości juz nie ma i chyba z męża strony nie było.... ale ja jednak widzę w nim człowieka i chciałabym mu pomóc.
