Nirwanna pisze:
(...) ale brakuje opisania Twojej reakcji, co wtedy mówisz i robisz. Kiedy o tym wspomnisz, będzie łatwiej pokazać Ci, że jest - być może, tego nie wiem - możliwe inne spojrzenie na tę sytuację, że jest możliwe inne myślenie, i że tu jest właśnie obszar do pracy nad sobą
Rozumiem teraz.
Więc generalnie mam tak, że niewiele trzeba by pojawiła się u mnie nadzieja. Ogólnie jestem osobą pozytywnie myślącą, zawsze byłam tą, która zagrzewa innych do walki, liderką, która nie odpuszcza. I teraz pewnie to mam nadal. Czyli podjęłam wszystkie (tak sądzę) możliwe środki naprawy sytuacji (propozycja psychoterapii par, rekolekcje małżeńskie, miliony rozmów, propozycje pomocy, w końcu twarda miłość i niezgoda na sytuację). Ten stan zawieszenia i takiego totalnego braku inicjatywy ze strony męża mnie dołuje. Tracę wtedy siły. Czuję się jak owa liderka, której zespół postanawia zejść z boiska, bo nie wierzą w sukces.. Ale wystarczy jeden błysk nadziei, jakiś ruch ze strony męża bym się zapaliła i uwierzyła, że to zwiastun zmian. I potem mocno się rozczarowuję, bo okazuje się, że to był słomiany zapał.
Wiem już, że powinnam po prostu poczekać na efekty zmiany, a nie na nią samą. Że sama deklaracja zmiany niewiele znaczy. Że muszą za nią iść konkretne działania. Uczę się tego, ale jednocześnie łapię na tym, że przychodzi do mnie myśl, że nie wszystko stracone po jakimś jednym dobrze spędzonym czasie z mężem (np. wspólny spacer z dzieckiem, jakaś rozmowa). Potem pojawia się jakiś "kwiatek" i opadam z sił i myślę, że to wszystko nie ma sensu, załamuję się, że dałam się znów omotać..
Po prostu nie wiem jak rozpoznać kiedy intencje mojego męża są naprawdę szczere, a kiedy znów kłamie, żeby coś uzyskać, ugrać bez wysiłku. Tyle było kłamstw, że moje zaufanie jest naprawdę poważnie nadszarpnięte, żeby nie napisać, że zerowe...
i jakos mnie prowadzi i popycha do dobrych decyzji. Męża nie zmienię. Jeśli nie chce - trudno. Ale też to odbija się na nas i powoduje chaos. Najlepiej jest...jak go nie ma. Jak chce się widzieć z dzieckiem to dzwoni i wszyscy się musimy dostosować, bo on akurat ma czas. I jak mówię, że zaplanowaliśmy już dzień to zaczyna mi wypominać, że mu ograniczam kontakt.. Ech, cała masa tych rzeczy jest. Poza wszystkim po prostu cały czas ma tę samą śpiewkę. Gdzieś czytałam, że niektórzy dorośli tak postępują, jakby cofnęli się. Nawet dzieci jak jeden klocek nie pasuje, biorą inny, próbują. Dorośli często próbują na siłę pchać ten jeden niepasujący klocek licząc, że się zmieści. I ciągle go biorą i próbują, a to z tej, a to z drugiej strony. Ale klocek ten sam i wiadomo, że nie zadziała. Mój mąż tak właśnie robi. Przez rok, a nawet dłużej, nie zmienił nic... Nic.
i w pewnym momencie tak się rozpłakałam nad sobą, bo zobaczyłam jak to mnie bardzo wykańcza.Wiedziałam, że nie zmuszę męża naciskając na cokolwiek, powiedziałam mu że Go kocham, ale tak dłużej nie będzie. Zaczęłam powoli troszczyć się o siebie, tzn.nie rzucałam się na głęboką wodę, ale stawiałam sobie i jemu granice, które były dla mnie do zrealizowania. Zaczęłam powoli troszczyć się o swój byt, o swoje mieszkanie, o swoją pracę...jednak pozmieniało się trochę kiedy mąż znowu ze mną zamieszkał. Teraz muszę i chcę się liczyć z tym, że jesteśmy razem, liczyć się z jego zdaniem, tempem rozwoju.