może zaczne od początku,...
W 2006 r. zawarłam związek małżeński... cywilny... nie można było inaczej.... w między czasie mój partner złożyl do sądu biskupiego papiery o unieważnienie jego poprzedniego związku sakramentalnego... Poznałam mojego partnera jak był 5 lat po rozwodzie cywilnym... nie byłam powodem ich rozstania, i do dzisiaj jest to owiane tajemnicą....
nasze życie było różne... po 2 latach urodziła nam się córka.... na 7 rocznicę cywilną przechodziliśmy kryzys... mój mąż mnie zdradził.... mial kochankę... po latach okazało się że nie pierwszy raz.... na 9 rocznicę cywilną, dostaliśmy prezent. mogliśmy sementować nasz związek przed Bogiem... łzy szczęścia..... pół roku po zawarciu sakramnetalnego zwiazku łapię mojego męża na kolejnej zdradzie... tym razem jest to osoba 23 lata młodsza, w wieku jego syna.... obiecuje poprawę, że to nic, to tylko zabawa, bo to gówniara, uwierzyłam, bo kocham.... w między czasie mam problemy z moimi rodzicami, są bardzo chorzy, tata ma nowotwór płuc, mama Alzheimera...
praktycznie 2 tygodnie po naszym ślubie kościelnym moja Mama trafia na OIOM.... od tego czasu nie ma miesiąca żeby coś złego się nie dzialo... ja wysiadam juz psychicznie i fizycznie, a mój maz się oddala, nie widze tego, jestem tak pochłonięta opieką nad rodzicami, córką, domem... po złapaniu maz obiecuje poprawę, niecałe dwa miesiace potem umiera moja Mama. łzy, rozpacz, szok.... on już jest obcy, mówię mu to, on zaprzecza, patrzy na mnie z obrzydzeniem, nie zbliża się, nie dotyka.... są częste awantury (teraz wiem... ukrywał ją) we wrześniu miesiac po smierci mamy mój Tata trafia do szpitala z podejrzeniem przerzutów do mózgu... dwa miesiące póżniej w listopadzie umiera.... na początku zaś listopada mój mąż wyszedł do pracy.... i nie wrócił... wyprowdził się... zostawił mnie samą z opieką nad moim tata, córką, domem....
mówił że mamy kryzys... nie wierzyłam w to, ale..... jakieś 3 tygodnie po jego wyprowadzce, wyszło że kryzys to nadal ona, a ich miłość kwitnie na całego.... mój Tata pod koniec listopada umiera... szok, łzy, niedowierzanie.... miał być, miał mi pomóc... bardzo bylam z nim związana....
zostałam całkiem sama, wpadłam w depresję ale wierzyłam że mój mąż do mnie wróci.....
grał, tylko grał...
na pogrzebie byłam tak zła na Boga ze krzyczałam kim on jest aby w ciągu trzech miesięcy zabrać mi trzy osoby które bardzo kocham.... jeszcze przez dwa miesiące mąż się starał....
potem jakby coś w niego wstąpiło...
ja pomału odnalazlam drogę do Boga i prostych modlitw.... codziennie mówiłam za mojego męża dzisiątkę zdrowaś i on szalał... wyzywał, wyklinał, krzyczał że chce rozwodu....
gdzieś wpadło mi hasło Nowenna Pompejańska, odmówiłam....
ja sie wyciszyłam... potem nowenna do węzełków.... nastąpił mały cud... usłyszałam przepraszam... a potem znowu wyzwiska...
mój mąż nie jest sobą...
nie wiem co robić... nie rozmawiamy, nie widujemy się... tak zieje nienawiścią, jeśli coś złego sie u niego dzieje to moja wina...
teraz byłam u jego mamy... jest załamana tą sutyacją.... prosi mnie aby nie dawała mu rozwodu... nie mam zamiaru, ślubowałam przed Bogiem.... i bardzo go kocham...
nie wiem co robić... jak mi udaje się podnieść, uspokoić, to dostaję razy od mojego męża, jakby wyczuwał że jestem szczęśliwa...
umiem już oddychać bez niego, pokochałam siebie, wróciłam do Boga
jest mi z tym dobrze....ale brak mi nadal mojego męża....
gubie się... miewam czasami straszne skoki nastrojów... on zachowuje się jak opętany... ta osoba z którą jest za cel sobie wzieła że zniszczy naszą rodzinę (to jej słowa) i że on nigdy jej nie zostawi (??? skąd ta pewność????) że zerwie więzi jakie łączyły go z córką, i to jej się udało na 300 procent....
teraz muszę założyć sprawę o alimenty i się boję....
bo płaci jak chce.... a najlepiej nie dałby wcale, powiedział że mnie nienawidzi i nic mi się nie należy....co robić?
