Ja jestem "kobietą kochającą za bardzo". Męża odbieram jako osobę zamkniętą emocjonalnie, uciekającą od emocji w pracę. Uważam że kowalskiej nie ma bo nie sądzę żeby mąż umiał nawiązać z kimś bliską relację emocjonalną.
Tak tez wyglądało nasze życie. Ja zajmowałam się domem, dziećmi i pracą, mąż pracą na etat i pracą w swojej firmie. On potrzebował miłości, a ja chciałam go kochać. Chciałam dać mu przestrzeń na to co dla niego ważne, wspierać go więc zajęłam się swoim wykształceniem i praca zawodową. Cztery lata temu przeprowadziliśmy się domu, który należy do niego i teściowej. Zadłużyłam się bardzo aby go wyremontować i niedługo potem zachorowałam na depresję. Niewiele z tego pamiętam. Mąż nawet nie zauważył. Był to okres wielkiego cierpienia ale tez mojego nawrócenia. Dzięki Bogu pomału z niej wyszłam i do dzisiaj trwam w wierze.
Tymczasem mój mąż związał się z popularnym filozoficznym nurtem wschodnim i się zaczęło....
Oznajmił mi, że zrozumiał dzięki praktykom, że całe życie był manipulowany przez babcię , mamę i MNIE
! I że od tej pory zawsze będzie tak jak on chce. Na nic moje tłumaczenia... Tak się czuje i koniec. Babcia nie żyje, z teściową obchodzi się jak z jajkiem, a ze mną nie. Próbował mnie zmusić do spotkań ze swoją grupą prośbą, groźbą, szantażem i mówił, że nawróciłam się mu na złość. Odmawiałam bo uważałam że to wbrew pierwszemu przykazaniu. Na terapie małżeńską nie chciał ze mną pójść.On pracował jak do tej pory, uczęszczał na spotkania, wyjeżdżał na kilkudniowe spotkania z nauczycielem duchowym, a ja w tym czasie po prostu musiałam funkcjonować bo mur emocjonalny wzrastał. Jednocześnie firma męża zaczęła upadać, a ja się rozwijałam zawodowo, a to tylko pogłębiało jego stan rozgoryczenia. Odmawiał mi seksu i na nic moje tłumaczenia. Wiem że ogląda pornografię i tego nie ukrywa bo to według niego normalne. Od dwóch lat nie powiedział mi, że mnie kocha. Ok. Nie miałam na to wpływu. Mówił, że się nie liczyłam z nim gdy urządzałam dom, a przecież wszystko kupowaliśmy razem. Przyjęłam. W maju podjęłam inicjatywę wspólnego weekendu, pojawiły się kłopoty z młodszą córką i nic to nie zmieniło między nami na lepsze. Im bliżej likwidacji firmy tym częściej spał na kanapie, tym bardziej się zamykał w sobie (jaskinia?).
W sierpniu znowu wyjechał na praktyki duchowe za granicę, a ja zostałam sama z dzieckiem. Nie wiedziałam kiedy wróci, a musiałam iść do pracy i nie miałam z kim zostawić dziecka. Wywiązała się miedzy nami awantura telefoniczna, wylały się moje emocje za bardzo. Kiedy wrócił, wściekły wyprowadził się na stałe z sypialni, dzieci w szoku, ja w szoku. Bardzo się bałam. Powiedział mi, że dla niego to koniec między nami, że nie wie co dalej, ale to koniec. Że jestem egoistką i dopiero teraz to zobaczył. I że nic nas nie łączy i nic nie robimy WSPÓLNIE
. Zdjął tez obrączkę co było dla mnie ogromnym ciosem.... Przemodliłam sprawę, uczęszczałam na rekolekcje i postanowiłam jak zawsze wyciągnąć pierwsza rękę bo on nigdy tego by nie zrobił. Posypałam głowę popiołem, przeprosiłam za wszystko czym go uraziłam i poprosiłam abyśmy ratowali małżeństwo. Zgodził się i dwa tygodnie robiłam wszystko, aby czuł się kochany. Chyba trochę robił mi łaskę... Może źle to widzę... Niestety problemy z likwidacją firmy wywołały u męża nerwy i się zaczęło. Kolejny raz powiedział mi, że wypaliło się między nami i że to koniec. Wyskoczyłam z samochodu w trakcie jazdy... Miałam w głowie tylko to ze mam dość... Dobiłam do swojego dna...Gdy spytałam go co to znaczy "wspólnie" powiedział, że nie wie
. WSPÓLNIE... A gdzie był przez te wszystkie lata? Nic nie chciał robić wspólnie nawet wakacji... chciał mieć spokój i pracować...Wczoraj dowiedziałam się od psycholog młodszej córeczki, że dziecko potrzebuje pilnie pomocy psychiatrycznej bo ma myśli samobójcze... Moje dziecko ma dopiero 10 lat
Jestem zdruzgotana... Pomoc już ogarnęłam, tylko siebie jeszcze nie.Wiem, że na męża nie mam już wpływu, na jego uczucia i myśli też. Żal mi go... Czuję współczucie dla niego i złość. Bo dla mnie wspólnie zaczęło się w dniu ślubu i trwa do dzisiaj. A on zachowuje się jak dziecko, które tupnięciem nogi chce wymusić coś czego sam nie umie nazwać... nasze dziecko potrzebuje naszej pomocy, a to on jest największym dzieckiem w tej rodzinie.
Proszę powiedzcie mi co źle zrobiłam? Bardzo chcę to wiedzieć. Bardzo się boję.
