Poznaliśmy się z mężem kilka lat temu przez internet. Zaczęliśmy rozmawiać. Spotkaliśmy się. Przypadliśmy sobie do gustu. On mieszkał za granica od kilkunastu lat. Pojechałam do niego na miesiąc, później on przyjechał do mnie a jeszcze później przeprowadził się do mnie porzucając tam wszystko. Po pół roku zaszłam w ciąże. Bardzo szybko. To był szok bo ani ja nie byłam na to gotowa ani on. Zaczęły sie sprzeczki, kłótnie. Moje oczekiwania wygórowane. Źle go traktowałam ale tez i sama źle się czułam w tej sytuacji. S. postanowił wyjechać do pracy do innego miasta, jak się ostatnio przyznał chciał w ogóle odejść ale jakoś moje łzy, ciążą obudziły w nim odpowiedzialność. Przyjeżdżał na weekendy. Sytuacja się unormowała i było dobrze między nami. Cieszyliśmy się ciążą. Po porodzie mąż podjął decyzje, że wraca za granicę. chciał, żebym jechała z nim. Pojechałam. Mieszkaliśmy tam 3,5 roku. W między czasie zapragnęłam ślubu kościelnego. Mąż przyjął bierzmowanie i chodził na nauki chociaż mu to nie leżało to zrobił to dla mnie. Pojechałam do Polski przygotować ślub , maż odkładał pieniądze. Wzięliśmy ślub. Było cudownie. Mąż byl bardzo wzruszony i było to chyba najpiękniejsza noc w naszym życiu. Był szczęśliwy i ja także. Po ślubie wróciliśmy za granicę. Zaszłam w ciąże. Żyło mi sie tam trudno. Mąż nie był zbyt towarzyski wiec nie mieliśmy tam znajomych. Zajmowałam sie dzieckiem i czekałam , az wróci z pracy. Przeszkadzało mi to. Mąz nie bardzo też chciał po pracy robić jakieś aktywności wszędzie musiałam go wyciągać. Był zmęczony a ja znudzona wiecznym czekaniem na niego. Sprawa sie nawarstwiałam i tym razem ja powiedziałam, że chce wracać do Polski zacząć zyc normalnie. Wróciłam. Decyzji nie odwołałam. Na szczęście lub nieszczęście mąż dostał dobrze płatna propozycje pracy w Polsce. Przyjechał tu także. Pracował w innym mieście i przyjeżdżał na weekendy do nas. My jeździłyśmy do niego na stancję. Praca była wymagająca po 14 h dziennie, zmianowa . Pracował tylko i spał ale kusiła nas kasa. W tedy tez jeszcze było między nami dobrze choć juz sie psuło. Zaczęliśmy sie oddalać jego życie polegało na pracy , moje i dzieci na co prawda życie w komforcie ale wiecznie same. Nie chciałam wyprowadzać sie do niego bo bałam sie tego , że wiecznie będę tam sama z dwójka dzieci. młodsza córka zaczęła mocno chorować. Leżałam z nią po szpitalach. Starszą córką zajmowali sie moi rodzice i On w weekendy. Byl to bardzo trudny czas. Wiec przeprowadzka tam sie odwlekła. Później miała sie skończyć praca mężowi wiec nie było sie po co tam z dziećmi szarpać. I tak z rożnych powodów nasze życie było weekendowe. Narastały pretensje. sytuacja trwała 3 lata ale nie było Źle. Absolutny upadek nastąpił później. Skończył sie mężowi kontrakt. Wymyślił, że weźmiemy duży kredyt i on otworzy swój biznes w rodzinnej miejscowości. Dostał tam dom po zmarłym dziecku i miał marzenie tu wrócić i zaistnieć. Ja się opierałam. Nie chciałam tu mieszkać. Dom był w strasznym stanie i bardzo daleko od moich rodzinnych stron. To kolejny mój błąd był. Ostatecznie powiedziałam nie przemyślanie ok. Pomyślałam jakoś to będzie. ułoży. Pomyślałam, że jak się nie zgodzę to do końca życia będzie mi wypominał, że przeze mnie nie zrealizował swoich marzeń. On chciał ten biznes , żeby zapewnić nam przyszłość. Wziął kredyt. Przyjechał tu. Mial przygotować ten dom i rozkręcić firmę. W między czasie ja znalazłam prace nowa ale tam. Pół roku zajeło mu przygotowanie gruntu pod firmę w domu nei zrobił nic. Nie wiem co robił, że to wszystko było takie rozlazłe. Nie mógł sie zebrać. Przyjeżdżał do nas my do niego ale nie było tu zbytnich warunków do życia ani pieniędzy na remont. Ja miałam w wakacje sie sprowadzić z dziećmy. Niestety ponieważ po kierowałam sie myśleniem przyziemnym czyli, że mąż nic nie zrobił w domu tu, dostałam propozycje pracy wiec pieniędzmi i jakby swoimi marzeniami bo była to praca o jakiej marzyłam, i komfortem swoim i dzieci bo tam w domu miałyśmy wygodnie porozmawiałam z mężem, że jeszcze odwleczemy nasz przyjazd aż on urządzi ten dom, zęby nadawał ie do życia.
To był początek końca. Mąz burknął, że mu sie to nie podoba ale tez jakos sie nie postawił mocno. Ja się wahałam długo. Rozesłałam cv i powiedziałam, że jak ktoś sie odezwie to tam pojadę. Nikt sie nie odezwał. Zostałam. Po wakacjach wróciłam do siebie do domu z dzieciakami. Szkoła , przedszkole, moja praca. W nowej pracy i w sytacji samej z dziećmi było ciężko na początku. Bardzo. Mężowi tuta j tez było ciężko. Biznes nie szedł, kasa sie skończyła, żył tu bardzo biednie. walczył o klientów. Codziennie rozmawialiśmy , codziennie jakos próbowałam go pocieszać albo doradzać a on mi. Oczywiście to nędzna relacja ale była. Mąż był przygnębiony. Pocieszałam go, składałam to na karb tego, że ma mało klientów. Projektowaliśmy reklamy, pożyczałam pieniądze od rodziców dla niego. Mąż w tym czasie nie wysyłał mi pieniędzy bo wszystko miało iść w warsztat a ja ze swojej pensji utrzymywałam siebie i dzieci. Mogła m mu wysyłać pieniądze bo było mu ciężko ale nie byłam zbyt oszczędna.
Nie było mnie przy nim. Od wakacji przyjechał dopiero w grudniu na święta. na około 2 tyg. Był markotny ale tez zwalałam tu na to niepewna nasza syt. finansową. Musze dodać, że byłam pewna mojego męża. Był uczciwy, solidny, pracowity. Nie spodziewałam się niczego. W styczniu mial pewnąs ytuacje ze był nie daleko nas 2 h pociagiem ale nie przyjechał bo sieszył do do pracyy. Złościłam sie ale nie przyjechał. W lutym powiedziałam mojej dyr. ze potrzebuje wolnego bo wyprowadzam się i jade szukać pracy do męża. Powiedział to mężowi, ze przyjeżdżam. Na co on powiedział, żebym sie wstrzymała , że on przyjedzie do mnie. Przyjechał i powiedział, ze chce rozstania, że sie wypalił, ze mnie juz nie kocha, że ma pustkę w sobie. Płakałam strasznie i on plakał i mnie przepraszał, e sam już nie wie, że żle robi. Rano jednak znowu był jak ściana. Wróciłd o decyzji, która tyle czasu przemyśliwał i podjął decyzję. Powiedziałam, że jade z nim i tak miałam wolne złożyc te podania o prace. Rozwiozłam cv. Ten tydzień u niego był straszny placz i rozpacz i ciągle kłótnie. To nie byl juz mój mąż. Był twardy, rzeczowy, mówił, że mnie nie kocha, ze juz za póżno. Po powrocie do domu poprosił o tydzien przerwy w kontaktach. Zgodziłam się. Zdzwoniłd o mnie po tym czasie, ze jednak spróbujmy. Dzwonilismyd o siebie bo przecież nie mogłam rzucic pracy. Pieniądze były potrzebne. Musiałam czekac do czerwca az mi sie skonczy umowa. Rozmawialismy, planowalismy. W maju zadzwonił do mnie czy jednak mogę zostac w mojej pracy, ze on jednak chce rozstania, ze on raz chce probowac a raz nie chce, i ze on w takiej chustawce zyc nie moze. Córka miala akurat w skzole wystep na dzien matki. Przyjechał. Spędzislismy razem dwa dni nad jeziorem. Bylo normalnie. Rozmawialsimy, bawilismy sie z dziecmi ale on był uparty. na moje łzy i prosby juz nie reagowął. Wszystko na nie, nie, nie. Czulam, że wale głową w mur a on ciagle ze sie wypalil i mnie nie kocha, ze jeszcze se zycie uloze. Nie bede opisywała co czułam bo to kążdy tu przerabial pewnie. Serce mi pekło. zgodził, się iść do ksiedza z mojej wspolnoty. Rozmawialismy. Ksiadz powiedzial, że małżeństwo to nie uczucia tylko decyzja, i ze mamy dzieci, i ze trzeba byc odpowiedzialnym. Pobudziło go to nawet ale jak sie okazało pozniej to dlatego, ze poczul ze podjal decyzje i jest ok. Zaczął dzwonić tylko do dzieci, zazadał, żeby córka miała telefon, zeby mnie wyeliminowac z kontaktów. Znowu był zimny. Pisalismy ze sobą ale wciaz jak mantre klepal to samo. Mial plan, żeby dzieciom nic nie mowić, że on będzie przyjeżdżł co jakis czas a one beda myslalay ze jest ok. bedzie wysyłał mi kase i dbal o nas. nie spodziewał sie mojego oporu bo ja powiedziałam, że nie chce rozstania i ze jade do niego. Zaburzyłam mu plan. myslala, ze sie zgodze na to wszystko. Ja jednak wciaz go kochalam i kocham, w moim sercu uczucia nie umarły. w czerwcu zadzwonil płakał strasznie, ze ma puste w sercu, ze czuje sie beznadziejnie, ze schudł, ze nie chce mu sie żyć, ze nie może spać, i ze boji sie ze ja jednak przyjade do niego. Nie wiem czemu odczytalam to jako dobry znak i podziekowałam Bogu. Pomyslalalm ze jego serce drgnelo. Wzielam 2 tyg bezplatego urlopu, zapakowąłam samochod i pojechalam do niego przez cala Polske. Nie spodziewałs ie. Był w szoku i wsciiekły na mnie. Pierwszy tydzien byl straszny. Dźgal mnie jak ser. Wciaz plakałam, wciaz chciałam uciekać i wciaz prosilam Boga o siłe by zostać. w tym czasie z w tej zosci zlożyl pozew o rozwod. Drugi tydzien był juz spokojniejszy. Zaczelismy rozmawiać. nawet przytualal mnie wnocy. otworzyłs ie ale decyzji nie zmienił. Powiedzial ze juz podjął decyzje i ona jest nie odwołalna. Nie kocha mnie. Ludzie zyja po rozwodach i ukladaja se zycie. Dzieci beda szczesliwsze jak nie bedziemy sie mordowac razem bo ja chce przieciez nas wszystkich skrzywdzic tym ze sie nie zgadzam na rozwod i chce z nim tu byc. Powiedziałam mu, ze nie zgadzam sie na rozwód, ze w wakacje pakuje sie tu i przyjeżdżam z dziećmi, i ze dopoki nie będzie mial podstaw mnie wyrzucic z domu to ja sama nie odejdę. Oczywiście wściekł się, że chce z niego zrobić niewolnika. Wróciłam do domu z dziecmi na zakonczenie roku szkolnego. W dnu 23 czerwca juz spakowana przyjechałam do niego.
- więc nie - odwiedziny kowalskich to nie jest dobry pomysł.
... nie na darmo w tym punktach "czego nie robic" jest tak mocno podkreślony, aby nie śledzić, nie dowiadywać się itd.