Mąż odszedl

Refleksje, dzielenie się swoimi przeżyciami...

Moderator: Moderatorzy

Załamana
Posty: 240
Rejestracja: 03 kwie 2020, 12:55
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedl

Post autor: Załamana » 17 kwie 2021, 20:27

Eleno jest jak piszesz zero konkretów dzien jest nadzieja a potem oddalenie. Jak sobie z tym radzę powiem szczerze że to bardzo trudne. Bo jak się kocha i tęskni to wiadomo. Ale co ja robię. W sumie nic jak on mowi słucham ale raczej nie wypytuje może trochę go wystawiam Jego żeby coś wiecej powiedział przecież ja go znam tyle lat to umiem tak zakręcić że mi powie wiecej niż chce😉 Ale to nie ułatwia życia.. Mój mąż jest teraz w takim zawieszeniu... interesuje się wszystkim co dotyczy mnie moimi bliskimi bardzo , przed wyprowadzką był z moją rodziną związany. Wyczuć że w jakimś sensie interesują Go oni tak jakby nie odciął się . A gdzie ja w tym jestem, czas pokaże, staram się modlić codziennie, od jakiegoś tygodnia odmawiam nowenne do Świetej Rodziny , polecam wszystkim ta modlitwa ma coś w sobie ...że sie przy niej wyciszam i skupiam.

elena
Posty: 427
Rejestracja: 14 kwie 2020, 19:09
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedl

Post autor: elena » 17 kwie 2021, 22:50

Ksiądz Dziewiecki często przytacza przypowieść o synu marnotrawnym i z małżonkiem, który odszedł tez ma być podobnie tzn. on sam ma zrozumieć, ze zle zrobił, ma żałować, wrócić, prosić o przebaczenie i wtedy można mówić o pojednaniu, tak jak w przypowieści ojciec nie chodził do syna, nie prosił, żeby ten wrócił, nie pomagał.

Twój mąż interesuje się wami, Twoja rodzina, jest coś na rzeczy. Napewno ciężko przyznać się do błędu i prosić o wybaczenie.

Mój mąż jest bardzo zmienny, raz agresywny, złości się i wytyka mi błędy, innym razem jest rozgadany i miły, wspomina, ze łączy nas sakrament, ze modli się codziennie do Boga i św. Jana Pawła. Tylko, ze wiem, ze nadużywa alkoholu i to tez jest duży problem. U Ciebie na szczęście nie ma uzaleznien.

Ja kończę teraz kolejna nowennę pompejańską, ta modlitwa daje mi dużo spokoju, zreszta swoją pierwsza pompejanke odmawiałam osiem lat temu i niedługo po jej skończeniu poznałam swojego przyszłego męża, także wierze w jej siłę :)
„Kocha się nie za cokolwiek, ale pomimo wszystko, kocha się za nic”. Ks. Jan Twardowski

Załamana
Posty: 240
Rejestracja: 03 kwie 2020, 12:55
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedl

Post autor: Załamana » 18 kwie 2021, 8:49

Eleno wczoraj napisalam dwie odpowiedzi bo myślałam że jedna sie nie wyświetli. Eleno u mnie też jest uzależnienie jak był w domu to powiedzmy że się trzymał a teraz za dużo nie wiem ale z obserwacji widzę że pije tzn. Raz tylko jak był u malej przez rok sobie pozwolił raz przyjechać tak do dziecka , tak jest trzeźwy, ale miedzy wierszami np. Mówi dziś przyjechałem autobusem bo wole nie ryzykować czyli wczoraj było grubo...
Mój mąż jest dda ale w późniejszym okresie dzieciństwa tzn. Nikt nie pił u niego w okresie Jego dzieciństwa, potem jak był już dorosły zaczął się spory problem u niego w domu...po 18 roku życia u rodziców Jego zaczął być problem. Na początku był to problem mniejszej wagi ale później już sporej, wiem dużo bo sama moglam obserwować to gdyż z mężem byliśmy parą już w tych latach. Jeden z zarzutów u niego który usłyszałam, był taki że ja mam prenetensje o picie chciałam dobrze ale oczywiście tego nie widzi. Dziś już o tym nie mówi i nie naguje problemu ale też nic z tym nie robi. Ja to powiedziałam na rozprawie bo sędzina do mnie że jestem pedagogiem i czemu np. Nie poszliśmy gdzieś po pomoc że ja go nie zabrałam za rękę itd...a czy on chciał nie chciał ja proponowałam terapie małzenska jestem sama mediatorem może nie jakimś bardzo doświadczonym ale jednak i co niczym nie był zainteresowany. Ja nie miałam Eleno żadnych szans on poprostu zakomunikował i tyle... przykre to że nie dał nam czasu...wiem czemu bo była ona kowalska.

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedl

Post autor: Ruta » 18 kwie 2021, 11:05

Załamana pisze:
18 kwie 2021, 8:49
Eleno wczoraj napisalam dwie odpowiedzi bo myślałam że jedna sie nie wyświetli. Eleno u mnie też jest uzależnienie jak był w domu to powiedzmy że się trzymał a teraz za dużo nie wiem ale z obserwacji widzę że pije tzn. Raz tylko jak był u malej przez rok sobie pozwolił raz przyjechać tak do dziecka , tak jest trzeźwy, ale miedzy wierszami np. Mówi dziś przyjechałem autobusem bo wole nie ryzykować czyli wczoraj było grubo...
Mój mąż jest dda ale w późniejszym okresie dzieciństwa tzn. Nikt nie pił u niego w okresie Jego dzieciństwa, potem jak był już dorosły zaczął się spory problem u niego w domu...po 18 roku życia u rodziców Jego zaczął być problem. Na początku był to problem mniejszej wagi ale później już sporej, wiem dużo bo sama moglam obserwować to gdyż z mężem byliśmy parą już w tych latach. Jeden z zarzutów u niego który usłyszałam, był taki że ja mam prenetensje o picie chciałam dobrze ale oczywiście tego nie widzi. Dziś już o tym nie mówi i nie naguje problemu ale też nic z tym nie robi. Ja to powiedziałam na rozprawie bo sędzina do mnie że jestem pedagogiem i czemu np. Nie poszliśmy gdzieś po pomoc że ja go nie zabrałam za rękę itd...a czy on chciał nie chciał ja proponowałam terapie małzenska jestem sama mediatorem może nie jakimś bardzo doświadczonym ale jednak i co niczym nie był zainteresowany. Ja nie miałam Eleno żadnych szans on poprostu zakomunikował i tyle... przykre to że nie dał nam czasu...wiem czemu bo była ona kowalska.
Załamana,
nie miej wyrzutów sumienia, że nic nie zrobiłaś, nie zabrałaś gdzieś męża. Sędziowie rodzinni niestety na ogół nie mają wiedzy o uzależnieniach, mechanizmach jakie wtedy działają. A szkoda. Bo wpływa to nie tylko na ich decyzje, ale także na słowa, które do nas kierują z pozycji autorytetu. I które z nami zostają.

Ja nie będąc osobą w pełni zdrową skoncentrowałam się na tym, by męża za wszelką cenę uratować, by go gdzieś zabrać za rękę. Albo i za nogę. To jest przepis na katastrofę małżeńską i pogłębienie kryzysu, a nie na konstruktywne rozwiązanie problemu uzależnienia.

Co do kowalskiej - jest to jeden z etapów, jakie mogą się pojawić w życiu uzależnionej osoby. Jest to wtedy mechanizm ucieczki przed problemem. To mechanizm, który u żonatych uzaleznionych mężczyzn może, ale nie musi się włączyć. Nie zawsze pojawienie się kowalskiej jest produktem tego mechanizmu, ale często jest. To co pisze poniżej to jakby esencja wielu historii, które usłyszałam, przeczytałam, obserwowałam.

Tak w skrócie ten mechanizm działa tak: w życiu uzależnionego męża pojawiają się skutki uzaleznienia i on zaczyna być ich świadomy. Ale nie chce uznać, że to efekt picia - bo wtedy musiałby przestać pić. Więc pojawianie się tych skutków przypisuje żonie. Więc w jego oczach jego życie nie jest takie jakby on chciał - z powodu żony. W dodatku żona "nie daje mu żyć", bo wciąż gada o piciu. A tego nie da się znieść. No co za baba. Gdyby miał inną, to jego życie byłoby inne. Pojawia się fałszywy obraz świata - żony, małżeństwa, samego siebie, który jest taką bańką obok rzeczywistości. W tej bańce działają odmienne reguły - można pić dlaej bez skutków, a życie się poprawi, gdy tylko mężczyzna uwolni się od żony i znajdzie sobie inną "normalną" kobietę. To znalezienie jest ważne - bo uzależniony już wie, że musi mieć kogoś obok, kto go będzie wspierał, sam nie da sobie rady - dlatego nigdy nie tworzy bańki w której uratuje go odejście od żony i życie samemu. Potrzebna jest pani, która będzie wspierać go w piciu. Bo sam nie da rady pić - konsekwencje go przywalą. Tak jak przywalają, gdy żona przestaje wspierać. To jest główny prawdziwy powód dla którego żona jest zła - nie wspiera picia.

I ta "normalna" kobieta się zwykle znajduje. Otacza współczuciem, rekompensuje jak tylko może wszystko, co ta zła żona robi. Znosi picie - bo on wtedy mówi, że pije przez żonę, przez to co ona wyrabia, jak go traktuje, jak od dziecka odcina, jak szarpie o pieniądze, jak złośliwa jest i różne takie. A pan pije wtedy więcej niż dotąd, bo już nie musi się kryc przed żoną, bo nikt nie kontroluje "jego" pieniędzy (stąd częste pretensje o to, że jakiś alimentów żona chce - to atak z jego punktu widzenia na "odzyskane" od żony pieniądze) no ale też nie radzi sobie z emocjami związanymi z tęknotą za żoną, za dzieckiem, za domem - i radzi sobie z tym jak umie. Pijąc. Zagłusza w ten sposób to wszystko. Także krzycząc żonie - nie kocham cię i różne inne rzeczy. To próba spalenia mostów, by już się nie wahać, bo to wahanie jest nie do zniesienia.

Więc kowalska jeszcze bardziej nie lubi żony, bo nie dość, że całe życie niszczyła takiego wartościowego człowieka, to jeszcze teraz nie chce mu odpuścić, jak on się próbuje uwolnić od niej w końcu i zacząć żyć normalnie. Z normalną osobą. Są też takie kowalskie, które same "lubią" pić - i wtedy po prostu picie jest znormalizowane jako część życia. Dla alkoholika związanie się alkoholiczką wydaje się z początku powrotem do normalności i znalezieniem cudu nad cudami - kobiety, która ma normalny stosunek do alkoholu.

Prędzej czy później bańka pryska. Albo kowalska orientuje się, że rozwód już jest, spokój jest, a pan pije dalej. I zaczyna zachowywać się jak żona, tylko gorzej. Albo pani pije i sama jest destrukcyjna i nie spełnia swojej roli jak należy. Wtedy się pojawia tęsknota za żoną - bo jednak było z nią lepiej. Ale nie ma jeszcze pomysłu, że alkohol (lub inne uzależnienie) jest problemem.

I bywa różnie. Czasem kowalska decyduje się żyć z alkoholikiem i staje się jego wsparciem w piciu, a czasem go wywala lub alkoholik sam z siebie szuka innego ideału. A czasem kowalska wprowadza twardą rękę i pan przestaje pić. A czasem pan wraca do żony, ta naiwnie go przyjmuje i on pije dalej u żony. A czasem pęknięcie bańki jest dla niego na tyle dużym wstrząsem, że postanawia coś ze sobą zrobić, podjąć terapię. Co nie zawsze oznacza powrót do trzeżwości i równoczesnie do żony. Ale czasem oznacza. I myślę, że sporo wtedy zależy od postawy żony - takiej wewnętrznej. Nie tego na pewno, czy ona mężowi nadskakuje. Raczej od tego czy jest zachowany szacunek do człowieka, czy jest agresja i pałanie żądzą odwetu. Czy jest gotowość wybaczenia, ale też niezgoda na destrukcję.

elena
Posty: 427
Rejestracja: 14 kwie 2020, 19:09
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedl

Post autor: elena » 18 kwie 2021, 12:52

Czyli jednak jest uzależnienie to tez ma znaczenie w waszych relacjach. U mnie mąż nie miał takich typowych ciągów, tylko raczej jednego dnia pił dużo (bo koledzy, bo stres w pracy, bo żona się czepia itp.) a następnego brał prysznic, nic nie pamiętał i powrót do normalności. Ja przed ślubem wiedziałam, ze mąż miał imprezowy tryb życia, bo miał swój zespół, trasy koncertowe, sesje zdjęciowe, wyjazdy. Ale ja go poznałam gdy już był po 30stce, miał inną pracę, chciał stabilizacji, był blisko Boga, wiec sądziłam, ze się wyszalał a jednak alkohol został...

Myśle, ze sędzia blednie zauważyła, nie da się kogoś wziąć za rękę i iść poprostu na terapię, jeśli ta druga strona tego nie chce. Nie zmusisz nikogo do leczenia. Moja teściowa uważała, ze ja powinnam zmusić męża do rzucenia palenia, bo druga synowa tak zrobiła. Brat męża przestał palić, bo sam tak zdecydował i zmienił tryb życia na zdrowszy (dieta, sport) a nie, bo żona mu kazała.
Nikogo nie zmusimy do terapii, leczenia, nie mamy takiego wpływu, wszystko dzieje się w wolności.
„Kocha się nie za cokolwiek, ale pomimo wszystko, kocha się za nic”. Ks. Jan Twardowski

elena
Posty: 427
Rejestracja: 14 kwie 2020, 19:09
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedl

Post autor: elena » 18 kwie 2021, 13:21

Ruta pisze:
18 kwie 2021, 11:05

Tak w skrócie ten mechanizm działa tak: w życiu uzależnionego męża pojawiają się skutki uzaleznienia i on zaczyna być ich świadomy. Ale nie chce uznać, że to efekt picia - bo wtedy musiałby przestać pić. Więc pojawianie się tych skutków przypisuje żonie. Więc w jego oczach jego życie nie jest takie jakby on chciał - z powodu żony. W dodatku żona "nie daje mu żyć", bo wciąż gada o piciu. A tego nie da się znieść. No co za baba. Gdyby miał inną, to jego życie byłoby inne. Pojawia się fałszywy obraz świata - żony, małżeństwa, samego siebie, który jest taką bańką obok rzeczywistości. W tej bańce działają odmienne reguły - można pić dlaej bez skutków, a życie się poprawi, gdy tylko mężczyzna uwolni się od żony i znajdzie sobie inną "normalną" kobietę. To znalezienie jest ważne - bo uzależniony już wie, że musi mieć kogoś obok, kto go będzie wspierał, sam nie da sobie rady - dlatego nigdy nie tworzy bańki w której uratuje go odejście od żony i życie samemu. Potrzebna jest pani, która będzie wspierać go w piciu. Bo sam nie da rady pić - konsekwencje go przywalą. Tak jak przywalają, gdy żona przestaje wspierać. To jest główny prawdziwy powód dla którego żona jest zła - nie wspiera picia.

I ta "normalna" kobieta się zwykle znajduje. Otacza współczuciem, rekompensuje jak tylko może wszystko, co ta zła żona robi. Znosi picie - bo on wtedy mówi, że pije przez żonę, przez to co ona wyrabia, jak go traktuje, jak od dziecka odcina, jak szarpie o pieniądze, jak złośliwa jest i różne takie. A pan pije wtedy więcej niż dotąd, bo już nie musi się kryc przed żoną, bo nikt nie kontroluje "jego" pieniędzy (stąd częste pretensje o to, że jakiś alimentów żona chce - to atak z jego punktu widzenia na "odzyskane" od żony pieniądze) no ale też nie radzi sobie z emocjami związanymi z tęknotą za żoną, za dzieckiem, za domem - i radzi sobie z tym jak umie. Pijąc. Zagłusza w ten sposób to wszystko. Także krzycząc żonie - nie kocham cię i różne inne rzeczy. To próba spalenia mostów, by już się nie wahać, bo to wahanie jest nie do zniesienia.

Więc kowalska jeszcze bardziej nie lubi żony, bo nie dość, że całe życie niszczyła takiego wartościowego człowieka, to jeszcze teraz nie chce mu odpuścić, jak on się próbuje uwolnić od niej w końcu i zacząć żyć normalnie. Z normalną osobą. Są też takie kowalskie, które same "lubią" pić - i wtedy po prostu picie jest znormalizowane jako część życia. Dla alkoholika związanie się alkoholiczką wydaje się z początku powrotem do normalności i znalezieniem cudu nad cudami - kobiety, która ma normalny stosunek do alkoholu.

Prędzej czy później bańka pryska. Albo kowalska orientuje się, że rozwód już jest, spokój jest, a pan pije dalej. I zaczyna zachowywać się jak żona, tylko gorzej. Albo pani pije i sama jest destrukcyjna i nie spełnia swojej roli jak należy. Wtedy się pojawia tęsknota za żoną - bo jednak było z nią lepiej. Ale nie ma jeszcze pomysłu, że alkohol (lub inne uzależnienie) jest problemem.

I bywa różnie. Czasem kowalska decyduje się żyć z alkoholikiem i staje się jego wsparciem w piciu, a czasem go wywala lub alkoholik sam z siebie szuka innego ideału. A czasem kowalska wprowadza twardą rękę i pan przestaje pić. A czasem pan wraca do żony, ta naiwnie go przyjmuje i on pije dalej u żony. A czasem pęknięcie bańki jest dla niego na tyle dużym wstrząsem, że postanawia coś ze sobą zrobić, podjąć terapię. Co nie zawsze oznacza powrót do trzeżwości i równoczesnie do żony. Ale czasem oznacza. I myślę, że sporo wtedy zależy od postawy żony - takiej wewnętrznej. Nie tego na pewno, czy ona mężowi nadskakuje. Raczej od tego czy jest zachowany szacunek do człowieka, czy jest agresja i pałanie żądzą odwetu. Czy jest gotowość wybaczenia, ale też niezgoda na destrukcję.
Ruto, trochę obcięłam Twój wpis. Zapytam Ciebie, bo masz większa wiedzę dot.uzależnień. Czy o nałogu/uzależnieniu możemy mówić tez, gdy mąż pije od czasu do czasu, nie są to typowe ciągi, jeden dzien picia, ale nie, ze dwa piwa, tylko sporo, następny dzien kac i jakby nic nie pamiętał co mówił i robił wcześniej? I to picie jest powtarzalne a do tego dochodzi agresja pod wpływem alkoholu. Bo ja widzę tu problem a moja teściowa uważa, ze wielu mężczyzn tak robi i to absolutnie żaden nałóg, no i to wina żony, która chce wykończyć męża (!)
„Kocha się nie za cokolwiek, ale pomimo wszystko, kocha się za nic”. Ks. Jan Twardowski

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedl

Post autor: Ruta » 18 kwie 2021, 14:19

elena pisze:
18 kwie 2021, 13:21
Ruto, trochę obcięłam Twój wpis. Zapytam Ciebie, bo masz większa wiedzę dot.uzależnień. Czy o nałogu/uzależnieniu możemy mówić tez, gdy mąż pije od czasu do czasu, nie są to typowe ciągi, jeden dzien picia, ale nie, ze dwa piwa, tylko sporo, następny dzien kac i jakby nic nie pamiętał co mówił i robił wcześniej? I to picie jest powtarzalne a do tego dochodzi agresja pod wpływem alkoholu. Bo ja widzę tu problem a moja teściowa uważa, ze wielu mężczyzn tak robi i to absolutnie żaden nałóg, no i to wina żony, która chce wykończyć męża (!)
Tak. Według wszystkiego czego się nauczyłam na terapii o uzależnieniach, to taki sposób używania alkoholu, który opisałaś, świadczy o uzależnieniu.

Zanim trafiłam na terapię współuzależnienia, miałam mylny obraz nałogu: alkoholikiem jest ten, kto pije w ciągach, albo pod sklepem. Wiedziałam, że mój mąż ma problem z piciem, bo każde jego picie kończyło się utratą pamięci, tym, że po alkoholu robił różne rzeczy, często przykre, nieodpowiedzialne, ryzykowne, niemoralne, których nie pamiętał. Po alkoholu był bardzo agresywny, do agresji fizycznej wobec innych osób włącznie. Mój mąż pił zwykle weekendowo, dwa lub trzy dni. A potem potrafił nie pić. Do czasu aż znów się napił i wszystko działo się od nowa. Dopiero na terapii po raz pierwszy zadałam sobie sprawę tak w pełni, że to jest po prostu uzależnienie. A nie nieumiejętność picia alkoholu, męskie picie, słaba głowa, problem z piciem, objaw stresu i co tam jeszcze.

Już kilka razy widziałam coś w rodzaju ulgi w oczach żony w ramach rozmów na grupie - kiedy ona sobie zdaje sprawę, że nic się jej nie wydawało, nie jest przewrażliwiona, nie każdy mężczyzna tak ma i problem nałogu jej męża naprawdę istnieje. I że teściowa się myli - nie żartuję, to częste, że teściowa normalizuje picie syna. Tak było także w przypadku naszego małżeństwa - moja teściowa "broniła" przede mną syna, a w zasadzie jego sposobu picia. Ta ulga żony, gdy dochodzi do niej czym jest nałóg alkoholowy, jest więc zwykle pod hasłem - "nie jestem jednak wariatką".

Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedl

Post autor: Caliope » 18 kwie 2021, 14:44

elena pisze:
18 kwie 2021, 13:21
Ruta pisze:
18 kwie 2021, 11:05

Tak w skrócie ten mechanizm działa tak: w życiu uzależnionego męża pojawiają się skutki uzaleznienia i on zaczyna być ich świadomy. Ale nie chce uznać, że to efekt picia - bo wtedy musiałby przestać pić. Więc pojawianie się tych skutków przypisuje żonie. Więc w jego oczach jego życie nie jest takie jakby on chciał - z powodu żony. W dodatku żona "nie daje mu żyć", bo wciąż gada o piciu. A tego nie da się znieść. No co za baba. Gdyby miał inną, to jego życie byłoby inne. Pojawia się fałszywy obraz świata - żony, małżeństwa, samego siebie, który jest taką bańką obok rzeczywistości. W tej bańce działają odmienne reguły - można pić dlaej bez skutków, a życie się poprawi, gdy tylko mężczyzna uwolni się od żony i znajdzie sobie inną "normalną" kobietę. To znalezienie jest ważne - bo uzależniony już wie, że musi mieć kogoś obok, kto go będzie wspierał, sam nie da sobie rady - dlatego nigdy nie tworzy bańki w której uratuje go odejście od żony i życie samemu. Potrzebna jest pani, która będzie wspierać go w piciu. Bo sam nie da rady pić - konsekwencje go przywalą. Tak jak przywalają, gdy żona przestaje wspierać. To jest główny prawdziwy powód dla którego żona jest zła - nie wspiera picia.

I ta "normalna" kobieta się zwykle znajduje. Otacza współczuciem, rekompensuje jak tylko może wszystko, co ta zła żona robi. Znosi picie - bo on wtedy mówi, że pije przez żonę, przez to co ona wyrabia, jak go traktuje, jak od dziecka odcina, jak szarpie o pieniądze, jak złośliwa jest i różne takie. A pan pije wtedy więcej niż dotąd, bo już nie musi się kryc przed żoną, bo nikt nie kontroluje "jego" pieniędzy (stąd częste pretensje o to, że jakiś alimentów żona chce - to atak z jego punktu widzenia na "odzyskane" od żony pieniądze) no ale też nie radzi sobie z emocjami związanymi z tęknotą za żoną, za dzieckiem, za domem - i radzi sobie z tym jak umie. Pijąc. Zagłusza w ten sposób to wszystko. Także krzycząc żonie - nie kocham cię i różne inne rzeczy. To próba spalenia mostów, by już się nie wahać, bo to wahanie jest nie do zniesienia.

Więc kowalska jeszcze bardziej nie lubi żony, bo nie dość, że całe życie niszczyła takiego wartościowego człowieka, to jeszcze teraz nie chce mu odpuścić, jak on się próbuje uwolnić od niej w końcu i zacząć żyć normalnie. Z normalną osobą. Są też takie kowalskie, które same "lubią" pić - i wtedy po prostu picie jest znormalizowane jako część życia. Dla alkoholika związanie się alkoholiczką wydaje się z początku powrotem do normalności i znalezieniem cudu nad cudami - kobiety, która ma normalny stosunek do alkoholu.

Prędzej czy później bańka pryska. Albo kowalska orientuje się, że rozwód już jest, spokój jest, a pan pije dalej. I zaczyna zachowywać się jak żona, tylko gorzej. Albo pani pije i sama jest destrukcyjna i nie spełnia swojej roli jak należy. Wtedy się pojawia tęsknota za żoną - bo jednak było z nią lepiej. Ale nie ma jeszcze pomysłu, że alkohol (lub inne uzależnienie) jest problemem.

I bywa różnie. Czasem kowalska decyduje się żyć z alkoholikiem i staje się jego wsparciem w piciu, a czasem go wywala lub alkoholik sam z siebie szuka innego ideału. A czasem kowalska wprowadza twardą rękę i pan przestaje pić. A czasem pan wraca do żony, ta naiwnie go przyjmuje i on pije dalej u żony. A czasem pęknięcie bańki jest dla niego na tyle dużym wstrząsem, że postanawia coś ze sobą zrobić, podjąć terapię. Co nie zawsze oznacza powrót do trzeżwości i równoczesnie do żony. Ale czasem oznacza. I myślę, że sporo wtedy zależy od postawy żony - takiej wewnętrznej. Nie tego na pewno, czy ona mężowi nadskakuje. Raczej od tego czy jest zachowany szacunek do człowieka, czy jest agresja i pałanie żądzą odwetu. Czy jest gotowość wybaczenia, ale też niezgoda na destrukcję.
Ruto, trochę obcięłam Twój wpis. Zapytam Ciebie, bo masz większa wiedzę dot.uzależnień. Czy o nałogu/uzależnieniu możemy mówić tez, gdy mąż pije od czasu do czasu, nie są to typowe ciągi, jeden dzien picia, ale nie, ze dwa piwa, tylko sporo, następny dzien kac i jakby nic nie pamiętał co mówił i robił wcześniej? I to picie jest powtarzalne a do tego dochodzi agresja pod wpływem alkoholu. Bo ja widzę tu problem a moja teściowa uważa, ze wielu mężczyzn tak robi i to absolutnie żaden nałóg, no i to wina żony, która chce wykończyć męża (!)
Eleno upijanie się w ten sposób, to też jest nałóg. Uzależniony pije do upadłego i myśli cały tydzień jak tu znów sponiewierać swój organizm. Przy kontrolowanym nieuzależniającym piciu nie pojawia się agresja, to już skutek uzależnienia. Twoja teściowa jest osobą współyzależnioną, nawet nie musisz jej słuchać, bo to nie jest twoja wina, tylko jej chora wizja.

Załamana
Posty: 240
Rejestracja: 03 kwie 2020, 12:55
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedl

Post autor: Załamana » 18 kwie 2021, 15:25

Podpinam Ruto pytanie Eleno mój maż tez nie ma ciągów, poprostu weekend ostro kac potem znowu abstyncja może w tygodniu z jedno piwko i wtedy weekend znowu... podpinam pytanie choć znam przypuszczalna odpowiedz ze jest to juz forma uzależnienie

Załamana
Posty: 240
Rejestracja: 03 kwie 2020, 12:55
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedl

Post autor: Załamana » 18 kwie 2021, 15:34

Przeczytałam Ruto umkło mi wcześniej tak jak myślalam to jest forma uzależnienia. Bardzo madrze napisałaś post odnośnie kowalskiej i jego picia chyba to raczej typ który też pije ale pewności nie mam. Trafnie to wszystko co napisałaś. A jak Ty uważasz Ruto bo Ty masz dużą wrażliwość czy w takich momentach jak mąż hipotetycznie zaczyna się żalić na swoje życie powinno sie dać do zrozumienia że sie czeka. Bo ja przyjęłam taką postawę że dopóki nie wybrzmi że chce wrocic konkretnie to ja absolutnie nic mu nie powiem. Juz sama nieraz nie wiem jak postępować...

sajmon123
Posty: 865
Rejestracja: 16 lis 2020, 22:57
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Mąż odszedl

Post autor: sajmon123 » 18 kwie 2021, 15:37

Eleno nie wiem czy Cię zmartwię czy nie, ale według mnie już można mówić o uzależnieniu. Jeśli chcesz wiedzieć na pewno to wypiszę Ci jakieś ogólniki, a Ty sama przypomnij sobie sytuację i oceń. O alkoholizmie mówimy jeśli np:
Straciliśmy kontrolę nad ilością wypijanego alkoholu (wypiję tylko jedno czy dwa piwa, a kończy się większą ilością bo zaciągnie tzw potocznie pompka)
Szukanie okazji do picia
Klinowanie czyli picie na kaca
Utraty pamięci po wypiciu alkoholu to też jest ważny sygnał, że nie można powiedzieć sobie dość
Zmiana tolerancji na alkohol tzw słaba lub im dalej w las słabsza głowa do picia
Sięganie po alkohol zawsze gdy są silne emocje czy te dobre czy też złe

Jest wiele innych jeszcze sygnałów, ale to już musiałby sobie mąż sam na pewne pytania odpowiedzieć, bo nie wejdziesz do jego głowy. Chodzi tu bardziej o emocje, myśli itd czy czuje się lepszy po alkoholu, czy ma kaca moralnego na kacu...

Jedno wiem na pewno. Jeśli ktoś ma problem z alkoholem, nie leczy się, twierdzi, że go to nie dotyczy, to mówi prawdę. Jego umysł tak nim manipuluje, tworzy iluzje, zaprzecza, że taka osoba wierzy w to co mówi. Dlatego potrzebne jest dno i chwila zastanowienia się nad sobą i zobaczenie, że sami siebie okłamujemy i tak naprawdę sami jesteśmy bezsilni. Najtrudniej jest się przyznać samemu. Jeśli ktoś nam w kółko powtarza, że mamy problem to głowa tworzy jeszcze więcej wytłumaczeń, że jest inaczej i tylko problem się pogłębia.

Ważne jest wtedy mądre wsparcie, mądra twarda miłość i konsekwencja. Im szybciej ktoś sam dostrzeże problem tym większe szanse na skuteczne za hamowanie choroby. Nawet jeśli początki są takie jak opisujesz (moim zdaniem to już nie początek, ale faktyczne uzależnienie, jednak nie mnie to oceniać z opisów tylko na forum) choroba jest rozwijająca się i na końcu zawsze jest śmierć.

Załamana
Posty: 240
Rejestracja: 03 kwie 2020, 12:55
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedl

Post autor: Załamana » 18 kwie 2021, 16:01

sajmon123 pisze:
18 kwie 2021, 15:37
Eleno nie wiem czy Cię zmartwię czy nie, ale według mnie już można mówić o uzależnieniu. Jeśli chcesz wiedzieć na pewno to wypiszę Ci jakieś ogólniki, a Ty sama przypomnij sobie sytuację i oceń. O alkoholizmie mówimy jeśli np:
Straciliśmy kontrolę nad ilością wypijanego alkoholu (wypiję tylko jedno czy dwa piwa, a kończy się większą ilością bo zaciągnie tzw potocznie pompka)
Szukanie okazji do picia
Klinowanie czyli picie na kaca
Utraty pamięci po wypiciu alkoholu to też jest ważny sygnał, że nie można powiedzieć sobie dość
Zmiana tolerancji na alkohol tzw słaba lub im dalej w las słabsza głowa do picia
Sięganie po alkohol zawsze gdy są silne emocje czy te dobre czy też złe

Jest wiele innych jeszcze sygnałów, ale to już musiałby sobie mąż sam na pewne pytania odpowiedzieć, bo nie wejdziesz do jego głowy. Chodzi tu bardziej o emocje, myśli itd czy czuje się lepszy po alkoholu, czy ma kaca moralnego na kacu...

Jedno wiem na pewno. Jeśli ktoś ma problem z alkoholem, nie leczy się, twierdzi, że go to nie dotyczy, to mówi prawdę. Jego umysł tak nim manipuluje, tworzy iluzje, zaprzecza, że taka osoba wierzy w to co mówi. Dlatego potrzebne jest dno i chwila zastanowienia się nad sobą i zobaczenie, że sami siebie okłamujemy i tak naprawdę sami jesteśmy bezsilni. Najtrudniej jest się przyznać samemu. Jeśli ktoś nam w kółko powtarza, że mamy problem to głowa tworzy jeszcze więcej wytłumaczeń, że jest inaczej i tylko problem się pogłębia.

Ważne jest wtedy mądre wsparcie, mądra twarda miłość i konsekwencja. Im szybciej ktoś sam dostrzeże problem tym większe szanse na skuteczne za hamowanie choroby. Nawet jeśli początki są takie jak opisujesz (moim zdaniem to już nie początek, ale faktyczne uzależnienie, jednak nie mnie to oceniać z opisów tylko na forum) choroba jest rozwijająca się i na końcu zawsze jest śmierć.
A co z osobą która podobnie pije jak maż Eleny mój też nie ma ciągów podobnie jak Eleny forma picia. I sam mówi, że trzeba mieć jakiś nałog nie neguje już mojego mówienia wręcz przeciwnie. O co tu chodzi wiem o problemie ale mam w nosie mimo ze wiem ze to mnie niszczy. Czy wydaje mu sie ze to mu pomaga...

sajmon123
Posty: 865
Rejestracja: 16 lis 2020, 22:57
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Mąż odszedl

Post autor: sajmon123 » 18 kwie 2021, 17:16

Załamana oczywiście, że wydaje mu się, że to pomaga, ale prawda jest taka, że tylko szkodzi. Żeby to zrozumieć, naprawdę trzeba wejść w głąb siebie. Ludzie mają omylne wyobrażenie alkoholizmu. Większość ludzi utożsamiam alkoholika z Mietkiem z pod sklepu, śpiącego na ławce w brudnych ciuchach. Jest wiele stanów choroby i tak jak pisałem, każdy stan przybliża do tego końcowego, którym jest śmierć na skutek zapicia, czy też wyniszczenia organizmu, ale może to byc też wypadek pod wpływem, zamarznięcie, utoniecie itp.

Jest w internecie naprawdę dużo stron, żeby się dowiedzieć o alkoholizmie, o objawach, skutkach, metodach leczenia itp. Moja żona twierdzi, że zrobiła wszystko, a tak naprawdę nie zrobiła nic dobrego, a jedynie pomagała w rozwijaniu choroby. Dlatego tak ważna jest wiedza i mądre postępowanie, a na końcu i tak nikt nie da gwarancji, że się uda, bo czy tak się stanie to zależy tylko od osoby uzależnionej.

Są na YT materiały, wywiady z osobami uzależnionymi, wspoluzaleznionymi. Żeby zburzyć obraz alkoholika jako pana Miecia, dodam, że do alkoholizmu przyznały się i opowiadają tacy ludzie jak Anthony Hopkins czy też rodzimy Borys Szyc.

Jeśli chodzi o leczenie tej choroby to najważniejsze jest ujrzenie, że ma się problem. Wtedy można dopiero podjąć terapię w ośrodku uzależnień, która polega praktycznie na tym, by pokazać mechanizmy choroby, dostrzeżenie ich w swoim zachowaniu na konkretnych przykładach i pokazanie metod, które pozwalają nam rozwiązywać problemy ze swoimi emocjami bez użycia alkoholu. Ważniejszą sprawą jest duchowość. Tutaj terapia nie pomoże. Pomóc mogą mitingi aa, 12 kroków. Często o tym wypowiada się nałóg. Ja osobiście mam inne trochę zdanie, gdyż uważam, że aa owszem z doświadczenia setek tysięcy jak nie milionów ludzi daje naprawdę dobre rezultaty, jednak akurat w moim przypadku nie przypadło mi do gustu, nie czułem i nie czuję tego i uważam, że swoją duchowość można naprawiać inną drogą. Jest to jednak mój wybór osobisty i w razie czego ja sam poniosę konsekwencję.

W sumie korzystając z okazji to nie wiem czy to dobre słowo, ale chciałbym się pochwalić, iż nie piję od pół roku i kilku dni. Czuję się z tym wyśmienicie, niczego mi nie brakuje, nie widzę ani jednego plusa, który daje alkohol, a jedynie widzę minusy i komplikacje. Zdrowy człowiek jak wypije na jakiejś imprezie to zmienia wtedy swoje zachowanie, inaczej mówi, zachowuje się. Po wytrzeźwieniu wraca do prawdziwego siebie. Osoba uzależniona przejmuje jakby to drugie JA na stałe i tylko leczeniem może wrócić do prawdziwego siebie. Okresy abstynencji między piciem są tylko tego namiastką.

Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedl

Post autor: Caliope » 18 kwie 2021, 21:34

Załamana pisze:
18 kwie 2021, 16:01
sajmon123 pisze:
18 kwie 2021, 15:37
Eleno nie wiem czy Cię zmartwię czy nie, ale według mnie już można mówić o uzależnieniu. Jeśli chcesz wiedzieć na pewno to wypiszę Ci jakieś ogólniki, a Ty sama przypomnij sobie sytuację i oceń. O alkoholizmie mówimy jeśli np:
Straciliśmy kontrolę nad ilością wypijanego alkoholu (wypiję tylko jedno czy dwa piwa, a kończy się większą ilością bo zaciągnie tzw potocznie pompka)
Szukanie okazji do picia
Klinowanie czyli picie na kaca
Utraty pamięci po wypiciu alkoholu to też jest ważny sygnał, że nie można powiedzieć sobie dość
Zmiana tolerancji na alkohol tzw słaba lub im dalej w las słabsza głowa do picia
Sięganie po alkohol zawsze gdy są silne emocje czy te dobre czy też złe

Jest wiele innych jeszcze sygnałów, ale to już musiałby sobie mąż sam na pewne pytania odpowiedzieć, bo nie wejdziesz do jego głowy. Chodzi tu bardziej o emocje, myśli itd czy czuje się lepszy po alkoholu, czy ma kaca moralnego na kacu...

Jedno wiem na pewno. Jeśli ktoś ma problem z alkoholem, nie leczy się, twierdzi, że go to nie dotyczy, to mówi prawdę. Jego umysł tak nim manipuluje, tworzy iluzje, zaprzecza, że taka osoba wierzy w to co mówi. Dlatego potrzebne jest dno i chwila zastanowienia się nad sobą i zobaczenie, że sami siebie okłamujemy i tak naprawdę sami jesteśmy bezsilni. Najtrudniej jest się przyznać samemu. Jeśli ktoś nam w kółko powtarza, że mamy problem to głowa tworzy jeszcze więcej wytłumaczeń, że jest inaczej i tylko problem się pogłębia.

Ważne jest wtedy mądre wsparcie, mądra twarda miłość i konsekwencja. Im szybciej ktoś sam dostrzeże problem tym większe szanse na skuteczne za hamowanie choroby. Nawet jeśli początki są takie jak opisujesz (moim zdaniem to już nie początek, ale faktyczne uzależnienie, jednak nie mnie to oceniać z opisów tylko na forum) choroba jest rozwijająca się i na końcu zawsze jest śmierć.
A co z osobą która podobnie pije jak maż Eleny mój też nie ma ciągów podobnie jak Eleny forma picia. I sam mówi, że trzeba mieć jakiś nałog nie neguje już mojego mówienia wręcz przeciwnie. O co tu chodzi wiem o problemie ale mam w nosie mimo ze wiem ze to mnie niszczy. Czy wydaje mu sie ze to mu pomaga...
To zmienia postać rzeczy w twoim wątku, nie jesteś winna niczemu co Cię spotkało. Mąż jest już uzależniony, dlatego się wyprowadził, bo przeszkadzałaś mu w kontynuowaniu picia. Pisałaś w pierwszy poście, że nie jest, ale były na tym tle konflikty .Z tego co piszesz teraz, to jest i był już wcześniej, dlatego raz kocha, potem nie kocha, męczy się i dusi, bo nie może pić ile chce a Ty się czepiasz. Poproś o pomoc w ośrodku uzależnień, pomogą Ci się z tym uporać.

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedl

Post autor: Ruta » 18 kwie 2021, 22:08

Załamana pisze:
18 kwie 2021, 15:34
Przeczytałam Ruto umkło mi wcześniej tak jak myślalam to jest forma uzależnienia. Bardzo madrze napisałaś post odnośnie kowalskiej i jego picia chyba to raczej typ który też pije ale pewności nie mam. Trafnie to wszystko co napisałaś. A jak Ty uważasz Ruto bo Ty masz dużą wrażliwość czy w takich momentach jak mąż hipotetycznie zaczyna się żalić na swoje życie powinno sie dać do zrozumienia że sie czeka. Bo ja przyjęłam taką postawę że dopóki nie wybrzmi że chce wrocic konkretnie to ja absolutnie nic mu nie powiem. Juz sama nieraz nie wiem jak postępować...
Rozumiem cię doskonale, bo sama miałam i mam duży problem z tym, jak odnosić się do męża w obecnej sytuacji. Widujemy się przy okazji kontaktów męża z synem. Czyli jeśli mąż jest w okresie abstynencji - dość często (a jeśli jest w ciągu - wcale). Bywa, że tych kontaktów jest jeszcze więcej niż orzeczone. I w większym zakresie godzin. Trudno mi napisać w sensie głosu doradczego, co zrobić w twojej sytacji. Napiszę ci do jakich wniosków doszłam ja i jak zdecydowałam się postępować.

Im dalej w kryzys, jaki poważny by nie był, tym bardziej myslę, że warto traktować go nadal jako przestrzeń w której nic nie jest zamknięte, i można dalej pracować nad relacją. Nasze małżeństwa przecież wciąż trwają - i każdy sakrament małżeństwa nadal zachowuje swoją ważność i Bożą moc, obejmującą Bożą moc do uzdolnienia małżonków do odnowy ich małżeńskiej relacji.

Mając jednak na uwadze, że małżonek w osobistym kryzysie, uwikłany w nałóg, romans będzie wciąż trudnym małżonkiem, i trzeba też siebie chronić. Nie wpadać w naiwność, nie łudzić się, nie dawać ponosić złudnym nadziejom. Ani manipulacjom.

No i ta praca jest zwykle jednostronna. Ale efekty przynosi dla obojga.

Myślę, też, że ważne, by zdać sobie sprawę, czego ja chcę od męża, czego oczekuję, z czym czuję się dobrze - i potem nauczyć się spójnego z tym postępowania. Naszarpałam się z tym... Generalnie: dopóki mój mąż jest w czynnym nałogu nie widzę możliwości powrotu do wspólnego życia, ale nadal czuję się żoną, i męża uważam za męża. Niezależnie od jego pozamałżeńskich relacji - co do których/której?? podjęłam decyzję, że nie są moją sprawą i mam prawo nie chcieć w to być mieszana. Staram się też, byśmy w tym kryzysie poprawiali nasze relacje - adekwatnie do naszej złożonej i skomplikowanej sytuacji. Obecnie jest tak:

Mój mąż wie, że czekam na niego w wierności, że się za niego modlę, także o jego nawrócenie. Ale wie też, że do czasu, gdy pozostaje w czynnym nałogu nie chcę powrotu do wspólnego życia. Ale mówię też, że niezależnie od jego stanu, zawsze, gdy będzie potrzebował pomocy, może na nią liczyć. Bo ma rodzinę i ma żonę. Oczywiście w ramach rozsądku i nie wspierania nałogu przez źle rozumianą pomoc. Jeśli zachoruje, może liczyć na opiekę i pomoc, jeśli będzie głodny na posiłek, ale już nie na pożyczenie pieniędzy.
Traktowanie męża jak męża oznacza też, że informuję go o wszystkich ważnych rzeczach, że ma udział w naszym życiu, nie jest z niego wyklucznay - pod warunkiem trzeźwości i braku agresji. Natomiast jego decyzji zostawiam to, ile tego udziału chce mieć. Zwykle chce. Oraz, że szanuję go jako ojca i jeśli tylko jest trzeźwy, wspieram jego relację z synem. Także przez wsparcie dziecka terapią.

Kupując na przykład kubeczki do domu, kupuję jeden także dla męża. Dziś słyszałam, jak syn przekładając kubki rano, odłożył jeden - mówiąc: a nie, to jest kubek taty. I było w tym takie zadowolenie. Nie wiem, czy męża cieszy że ma u nas swój kubek, chociaż chyba tak, bo przestał ostentacyjnie pić z mojego, odkąd ma swój, ale czuję, że synowi daje to trochę poczucia bezpieczeństwa. Mąż ma w domu także swoje klapki, zawsze od progu o nie pyta - więc to chyba z kolei jest dla męża ważne, że nie jest taki całkiem wyprowadzony (choć to on się wyprowadził). Pozostałe rzeczy z domu zabrał na moją prośbę, bo po wyprowadzce wciąz było ich w domu mnóstwo, a jeśli coś jeszcze znajdowałam, oddawałam mu do zabrania. Teraz nie wiem, czy bym ponownie tak zrobiła.

Mąż ma także klucze do domu. Był czas, gdy nie miał, bo zażądałam ich zwrotu. I mąz oddał je, ale widziałam, że to trudne dla niego. I przyszedł dzień, gdy postanowiłam mu je oddać. Gdy jest w domu, może czuć się swobodnie, korzystać z kuchni, z lodówki także, ze wszystkogo co w domu jest. Choć gdy jestem w czasie jego pobytu w domu, w pokoju, który jest obecnie moim pokojem, to proszę o szanowanie mojej prywatności i pukanie przed wejściem.

Natomiast w naszych relacjach trzymam dystans. Nie uwodzę męża, nie flirtuję z nim. Nawet, gdy mam na to ochotę i widzę, że mąż też miałby. Choć ostatnio polewaliśmy się wodą w lany poniedziałek i po raz pierwszy od dawna przekroczyliśmy barierę fizyczną, choć nie było to nic zdrożnego. Obudziło to jednak we mnie tyle emocji, że musiałam uciec z domu. Mąż też był mocno zmieszany i poruszony. Jestem uprzejma, ale nic więcej. Choć zdarza się, że rozmawiamy miło i się wtedy tym po prostu cieszę, ale bez podtekstów, oczekiwań, rozbudzania w sobie nadziei. Czasem mąż patrzy mi w oczy, tak miło, uważnie, albo gdy się z czegoś śmiejemy, coś miłego wspominamy - rzadko tak się dzieje, ale bardzo lubię te chwile. Zwykle jednak po chwili rozmowy wycofuję się, na większość kontaktów wychodzę. Najczęściej jestem wtedy na Mszy Świętej, potem na Adoracji, lub na spacerze.

Dużo pracy włożyłam w to, by okazywać mężowi szacunek - zawsze, nawet, gdy jest odurzony. To chyba najbardziej pomogło w poprawie naszej relacji. Najpierw musiałam jednak zrozumieć co mężczyźni rozumieją jako okazywanie szacunku. Dużo pomogly mi w tym kazania księdza Pawlukiewicza. Parafrazując tytuł filmowy: oni są jacyś inni ;)

Zrezygnowałam też całkowicie z wywoływania zazdrości męża. A wcześniej mi się zdarzało. Owszem był zazdrosny, co gdzieś tam mnie cieszyło, i to nawet bardzo - jako takie potwierdzenie, że mężowi wciąż na mnie zależy jako na kobiecie. Raz celowo wychodząc zostawiłam w pokoju u siebie symulację "wyjście na randkę", przymierzane ubrania, perfumy, biżuterię, stoliczek i rzeczy do makijażu. I ładnie się ubrałam. Mąż co chwilę miał do mnie sprawę i dzwonił i dzwonił. Według relacji synka, nie bardzo się nim tego popłudnia zajmował - głównie co chwilę wychodził na balkon zapalić. Nadal jak o tym myślę, to w duchu się uśmiecham. Ale uznałam, że to nie jest dobre. Nie chciałabym być tak traktowana, żeby moje emocje były rozgrywane. I nie chcę, by mój mąż mnie nie szanował, myślał, że w daję się w romanse, randkowanie.

Pomaga mi, że nie wiem, co robi mój mąż w czasie, gdy się nie widujemy, gdzie mieszka, z kim mieszka - nie pozwalam nikomu donosić mi na męża i jest to dla mnie najbardziej komfortowa sytuacja. Niestety wcześniej wiedziałam o kowalskiej - choć mąż do dziś starannie zaprzecza jakimkolwiek relacjom. Był też czas, gdy pani próbowała wejść w moje życie i zaczęła współprowadzić korespondencję męża ze mną. I tu bardzo ostro reagowałam. Może za ostro, bo zdarzyło mi się nawet użyć przekleństw, nie w odniesieniu do jej osoby, ale w korespondecji. No i byłam wobec niej bardzo złośliwa. Inna sprawa, że sprawiło to, że takie sytuacje już się więcej nie zdarzają. Choć zapewne mogłam to uzyskać będąc stanowcza, ale bez złośliwości.

Stanowczo za to domagam się od męża, byśmy ani ja, ani nasze dziecko nie byli wciągani w życie jakie prowadzi. Były próby zabierania syna do mieszkania kowalskiej, gdzie mąż mieszkał (gdzie mieszka obecnie nie wiem). Ale syn czuł się z tymi wizytami źle. Przekonywałam męża, że to nie jest dobry pomysł i synowi szkodzi. Bo szkodził. I takich prób już nie ma. Aczkolwiek nie wiem, co wpłynęło tak naprawdę na zmianę postawy męża.

Mamy więc dość mocno złożoną sytuację. Bywało, że gdy mąż był dłużej w abstynencji i ktoś ze znajomych nas widział, pytał mnie potem, czy wróciliśmy do siebie. I słyszałam też komentarze, że wyglądaliśmy jak para szykująca się ślubu, nie do rozwodu. Mimo, że wciąż utrzymuję dystans wobec męża, bo w moim odczuciu nie szanowałabym siebie pozwalając, by mąż zbliżał się do mnie, mając relacje z innymi kobietami, ani gdybym ja o bliższą relację, nawet w sensie przytulania, czy miłych, ale fizycznych znaków miłości zabiegała - a jednak dla obserwatorów i tak wyglądalismy na szczęsliwych. I w sumie tak było w te nasze dobre kryzysowe dni. Więc jeśli ktoś mnie pyta, czy warto tyle wysiłku wkładać, pokonywać ego, uginać się, nie oddawać ciosem za cios - warto. Choćby dla tych chwil w kryzysie, których nam nikt nie odbierze. Tych dobrych. One też stają się częścią naszej historii i jeśli przyjdzie czas odbudowy, to będą mogły być zaczątkiem nowych fundamentów.

W sumie jak widzę co napisałam - to dobrze, że sędzia, która prowadzi naszą sprawę rozwodową i posłuchała części tego wszystkiego, ile tam jej daliśmy radę zreferować, odroczyła nam sprawę na rok, a nie odesłała nas na przymusowe badania psychiatryczne :lol:

ODPOWIEDZ

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 31 gości