Postanowiłam wreszcie opisać swoją historię i podzielić się tym co przeżywam.
Jesteśmy z mężem 10 lat po ślubie, mamy dwoje dzieci. Od wielu, wielu lat, na początku nie będąc tego świadoma, jestem ofiarą przemocy psychicznej, przy czym zaznaczam że były okresy w naszym życiu, kiedy mąż zachowywał się w miarę "normalnie". Z perspektywy czasu wiele zrozumiałam, dojrzałam i widzę dziś jak naiwną i zakompleksioną osobą byłam, kiedy wychodziłam za mąż. Mąż od zawsze robi problemy o byle co, nic nie można mu powiedzieć, na nic zwrócić uwagi. Czasem nawet strach jest się odezwać, bo nie wiadomo jak zareaguje. W pierwszych latach małżeństwa mieszkaliśmy sami i wtedy mąż opłacał sam mieszkanie, ale odkąd zamieszkaliśmy z rodzicami, jego pomoc finansowa skończyła się. Nie daje prawie nic na dzieci, kupuje im jedynie jakieś drobne rzeczy pierwszej potrzeby i na tym się kończy. Ja po ostatniej ciąży już nie miałam możliwości wrócić do pracy, więc póki co żyję z zasiłków i pomagają mi rodzice. Mąż dziećmi zajmował się bardzo mało, prawie wszystko jest na mojej głowie, nawet jak chorują, to on uważa że przesadzam albo wymyślam im choroby i nie chce dać na leki. Poza tym awantury, wyzwiska, chore problemy, robienie z igły widły, to wszystko na porządku dziennym. Odkąd pojawiły się dzieci wcale nie było lepiej. Nawet w ich obecności nie umie się opanować i podnosi głos, wydziera się, robi chaos i zamienia w piekło naszą atmosferę rodzinną.
Zanim byliśmy małżeństwem też już nie było kolorowo, ale nie potrafiłam się z nim rozstać (uzależnienie emocjonalne), nie byłam jeszcze świadoma tego, na czym tak naprawdę stoję. Naiwnie wierzyłam że on ma tylko taki "porywczy charakter", ale dobre serce. Kilka razy zrywaliśmy ze sobą, ale po jego "wylewnych" przeprosinach i łzach wracaliśmy do siebie, a ja nie wyciągałam żadnych wniosków z jego chorych zachowań. Do ślubu usilnie dążył właśnie on, do dziś nie wiem czemu, skoro niedługo po weselu zaczął narzekać jaki to "zły i okrutny los" ma każdy żonaty facet. Tak go powaliła konieczność poniesienia obowiązków wynikających z małżeństwa. Kiedyś usłyszałam od niego, że się ożenił ze mną tylko dla seksu... i może coś w tym jest skoro zawsze właśnie na tym mu najbardziej zależy. O innych obowiązkach małżeńskich nie pamięta, tylko o tym.
Ponieważ z czasem było coraz gorzej, ani prośby, ani groźby, ani rozmowy moje z nim czy z innymi nie pomagały, moi rodzice kazali się mu wyprowadzić. W chwili obecnej jesteśmy w nieformalnej separacji. A ja w depresji i bez pomysłu na swoje dalsze życie
Dawniej mi się wydawało, że lepiej z nim być mimo wszystko, bo przecież to sakrament, a ja wierząca, do tego dzieci... dziś jestem już tak zniszczona psychicznie i emocjonalnie przez tego człowieka, że nie wyobrażam sobie znosić dłużej jego fanaberii i tego, co nam funduje. Problem w tym, że nie wiem co robić , jak działać, czy dążyć do formalnej separacji, czy próbować jeszcze raz naprawiać, ratować? Tylko że nie wiem po co i jak naprawiać, jeśli jest to tak toksyczny i "chory" człowiek, z którym po prostu nie da się żyć? Który mnie wypruwa z pozytywnych emocji i odbiera energię do życia. W którym nie mam żadnego wsparcia.
... 
