Dramat

Refleksje, dzielenie się swoimi przeżyciami...

Moderator: Moderatorzy

Nowiutka

Wreszcie na dnie

Post autor: Nowiutka »

Bóg działa, od wczoraj mocno odczuwam tęsknotę za męską bliskością, nie łóżkową ale taką przytulić, pocałować, spędzić czas. Od wczoraj mówię w takiej chwili w myśli Boże pomóż i wyobrażam przez sekundę że Jezus mnie przytula. Od razu tęsknota znika.
Nie wiem co z małżeństwem i synem ale widzę moją sytuację jajo dno do którego musiałam dobić by wejść w głębię tego co mnie ukształtowało. Bez tego pewnie nigdy bym nie miała szans do głębi siebie dotrzeć. Dostałam się na terapię grupową i jest tu wszystko co potrzebuję - m.in. porozumienie bez przemocy.
Nie wiedziałabym z czym pracować gdyby się to nie wydarzyło. Chociaż nadał wolałabym by nie był to koniec historii ale nie wplyne na drugą stronę...
Dodatkowo tutaj 12 kroków będę traktować jak uzupełnienie.

Czuję, że jestem we właściwym miejscu. Bóg mnie kieruje, otacza opieką.
Melisa
Posty: 70
Rejestracja: 12 sty 2021, 21:54
Płeć: Kobieta

Re: Dramat

Post autor: Melisa »

Nowiutka, dobrze się to czyta. Z całego serca życzę Ci żebyś już zawsze tak się czuła, a chaos i emocjonalne tornada, które wyzierały z Twoich wcześniejszych postów już Cię nie dotykały.
Aniołom swoim każe cię pilnować, Gdziekolwiek stąpisz, którzy cię piastować Na ręku będą, abyś idąc drogą Na ostry krzemień nie ugodził nogą.
J.Kochanowski, Psałterz Dawidów
Bławatek
Posty: 1625
Rejestracja: 09 maja 2020, 13:08
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Dramat

Post autor: Bławatek »

Widzę, że doszłaś do momentu w którym odkryłas, że kryzys był po coś. Wiesz na jakich polach działać. Teraz trzeba tylko cierpliwie czekać aż Twój mąż też odkryje po co kryzys był i jest. Tak jak ja czekam aż mój mąż dojdzie do ładu z samym sobą..

Życzę spokoju i wytrwałości. I z doświadczenia wiem, że być może przed Tobą parę dołków zwątpienia i innych kryzysów. Ale będzie dobrze 😀
Nowiutka

Re: Dramat

Post autor: Nowiutka »

Mam pierwszy kryzys, zwątpienie.
Mąż i jego związek z kowalska to dla niego coś naturalnego, jakbym nigdy jego żoną nie była. Wiem, że po ludzku nigdy nie wróci bo nigdy ze mną nie był. Może nawet dziecka nie chciał.
Nie umiem pogodzić się z tym, że olewa syna z jednej strony a z drugiej ma do mnie żal że nie zgadzam się na patchwork.
Z tym, że chyba ich minęliśmy jadąc autem.
Z tym, że wybrał ją a nie naszą rodzinę.
Zajęcie się sobą tłumi ale nie leczy. Jak to zaleczyć?
Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Dramat

Post autor: Caliope »

Nowiutka pisze: 25 lip 2021, 21:41 Mam pierwszy kryzys, zwątpienie.
Mąż i jego związek z kowalska to dla niego coś naturalnego, jakbym nigdy jego żoną nie była. Wiem, że po ludzku nigdy nie wróci bo nigdy ze mną nie był. Może nawet dziecka nie chciał.
Nie umiem pogodzić się z tym, że olewa syna z jednej strony a z drugiej ma do mnie żal że nie zgadzam się na patchwork.
Z tym, że chyba ich minęliśmy jadąc autem.
Z tym, że wybrał ją a nie naszą rodzinę.
Zajęcie się sobą tłumi ale nie leczy. Jak to zaleczyć?
Nie tylko jest zajęcie sobą, a przede wszystkim praca nad sobą. Leczy terapia, a powoli tobie to idzie, jak każdemu, potrzeba dużo czasu. Co najmniej półtora roku ciężkiej pracy nad sobą i odwieszenie od męża.
Nowiutka

Re: Dramat

Post autor: Nowiutka »

Caliope pisze: 26 lip 2021, 8:34 Nie tylko jest zajęcie sobą, a przede wszystkim praca nad sobą. Leczy terapia, a powoli tobie to idzie, jak każdemu, potrzeba dużo czasu. Co najmniej półtora roku ciężkiej pracy nad sobą i odwieszenie od męża.
A to wiem ale bólu mnie to na razie nie zabrało.
Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Dramat

Post autor: Ruta »

Nowiutka pisze: 25 lip 2021, 21:41 Mam pierwszy kryzys, zwątpienie.
Mąż i jego związek z kowalska to dla niego coś naturalnego, jakbym nigdy jego żoną nie była. Wiem, że po ludzku nigdy nie wróci bo nigdy ze mną nie był. Może nawet dziecka nie chciał.
Nie umiem pogodzić się z tym, że olewa syna z jednej strony a z drugiej ma do mnie żal że nie zgadzam się na patchwork.
Z tym, że chyba ich minęliśmy jadąc autem.
Z tym, że wybrał ją a nie naszą rodzinę.
Zajęcie się sobą tłumi ale nie leczy. Jak to zaleczyć?
Nie znasz przyszłości. To raz. Mężowie "po ludzku" wracają od kochanek do żon i dzieci. To dwa. Pisząc sobie scenariusze i dorzucając do nich słowa nigdy, niemożliwe sama sobie zadajesz ból.

Projektowanie motywacji męża, czy mąż olewa, ma żal czy cokolwiek innego, to kolejna forma samozadręczania się.

Mąż postępuje obecnie w określony sposób. Próby "godzenia się" z tym, lub "nie godzenia się" są bez sensu. Fakty to fakty, nie przyjmowanie ich, to kolejny sposób na to by się udreczyc.

Zajęcie się sobą oznacza między innymi troskę o siebie, a więc także rezygnację z samozadręczania się. Rezygnacja z zadawania bólu sobie znacząco redukuje ilość bólu.

Mój mąż ma romans. Przyjmuję ten fakt do wiadomości, bo tak jest. I stawiam po tym fakcie kropkę. Nie rozważam co on wybrał, co robi, co zrobi, jaka będzie przyszłość. Nie wiem tego i przyjmuję, że nie wiem. Z początku wymaga dyscypliny, uważnosci na siebie, na to o czym myślę, odróżniania myślenia o projekcjach od myślenia o faktach, przekierowywania uwagi na tu
i teraz. Potem staje się to automatyczne.
Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Dramat

Post autor: Caliope »

Nowiutka pisze: 26 lip 2021, 16:31
Caliope pisze: 26 lip 2021, 8:34 Nie tylko jest zajęcie sobą, a przede wszystkim praca nad sobą. Leczy terapia, a powoli tobie to idzie, jak każdemu, potrzeba dużo czasu. Co najmniej półtora roku ciężkiej pracy nad sobą i odwieszenie od męża.
A to wiem ale bólu mnie to na razie nie zabrało.
Ja ból powierzam Bogu, w modlitwie, zapominam o krzywdzie. Często myślę sobie o dobrych rzeczach.
Bławatek
Posty: 1625
Rejestracja: 09 maja 2020, 13:08
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Dramat

Post autor: Bławatek »

Niestety ból o którym piszesz co jakiś czas będzie się pojawiał - bo jak się kocha to się myśli o tej osobie i jej brakuje. Ale trzeba tak żyć, aby ta osoba nie była ciągle w myślach bo wtedy one ranią jeszcze bardziej.
Nowiutka

Re: Dramat

Post autor: Nowiutka »

Chcę się z wami czymś podzielić. Dziś byłam ostatni dzień grupowej terapii w realu (przechodzę na indywidualną), spóźniłam się (załatwiałam ważne sprawy i nie dałam rady inaczej), jedyne co usłyszałam z części "edukacyjnej" to podział na strefy niebieski, czerwony, żółty, zielony (jak dobrze zrozumiałam niebieski - afekt, czerwony - tryb walki/ucieczki; żółty i zielony to tryb gdzie działa kora mózgowa i mamy "kontakt ze sobą"). Jak przejść z czerwonego niżej - poprzez liczenie do 10 czy działania matematyczne. Do tej pory myślałam, że chodzi o odwrócenie uwagi by się uspokoić, ale to działa na mózg - licząc uruchamiamy korę która jest nieaktywna w afekcie i trybie walki więc zmuszamy tak ciało do powrotu do żółtego/zielonego - myślącego - trybu. To ciekawe pod kątem panowania nad emocjami.

Prawie rok w plecy - bo niebawem będzie rok od mojej złudnej nadziei, zawalenia lub dania się omotać. Wracam na tory, zaczynam myśleć "trzeźwo" i zauważać emocje, zauważać też schematy swoje czy innych. Nie wiem jak to określić. Ale weszłam w tryb zielono-żółty chyba.
Jestem uważna - jak na razie - na to jak inni mnie postrzegają. Również w zwykłym życiu.
Dziś miałam interakcję z synem przy okazji jego kąpieli (na razie mieszkamy z moimi rodzicami) i moja mama się spytała gdzie zaparkowałam (żeby coś z autem ogarnąć). Ja odruchowo "zapytałam" syna - nie wymagałam odpowiedzi ale tak "głośno pomyślałam" utrzymując z nim rozmowę. Stwierdziła, że po co pytam skoro on nie wie. I zastanawiam się czy mój syn na pewno odczuł ode mnie tylko rozmowę, a na ile stawiam go - niechcący - w pozycji dorosłej (że ma to wiedzieć). Bo ja nigdy nie pamiętam gdzie zaparkowałam i muszę dłużej się skupić by pomyśleć, za często jeżdże i ciągle przestawiam to auto żeby tak z marszu pamiętać.

Mam dziś taki "łał" w sobie, że dostrzegam takie rzeczy. Że myślę o tym jak inni mnie postrzegają a nie forsuję siebie (żeby ktoś mnie zrozumiał). Mam nadzieję, że to jakiś mały sukces a nie pycha.

Na dobranoc syn chciał poczytać o raju (biblia dla dzieci - wygnanie Adama i Ewy). I jakoś tak mi się z tymi emocjami, afektem, panowaniem skojarzyło. Bo to Ewa pierwsza ugryzła owoc a potem dała Adamowi. Gdzieś na youtube chyba Szustak mówił o tym, że facet stał obok i nie reagował. Faceci zwykle uznawani są za tych mniej emocjonalnych, a kobiety za silnie emocjonalne. I skojarzyło mi się jak mu czytałam, że Ewa poszła w wyzwolenie emocji (czerwony/niebieski), i pozwoliła na to też Adamowi, przez co się mocno poranili. A praca po wygnaniu z raju skojarzyła mi się z terapią małżeńską - nic nie jest jak dawniej i trzeba się natrudzić by ogarnąć to wszystko z powrotem.

Ruta pisze: 19 sie 2021, 12:25
Nowiutka pisze: 19 sie 2021, 10:53
Z poprzednią tak, z obecną próbowałam ale się nie da zostałam postawiona pod ścianą, pracuje nad sobą nie uważam by klapsy były dobre ale obecnie jestem zwykłą normalną matką wiele pracowałam nad sobą i nadal pracuję.
W przyszłym tygodniu znowu zmiana mam nadzieję że na dobre bo na szybko - mam obecnie nakaz terapii bo jestem w depresji zdiagnozowanej więc jak nie będę stale w leczeniu to mnie zgłoszą jako zagrożenie zaniedbania dziecka. Sama byłam w leczeniu widać ci nie wierzą że bez bata z tego wyjdę.
Nowiutka, byłaś zwykłą normalną matką także w czasie, gdy stosowałaś klapsy. Klapsy nie są metodą wychowawczą, podobnie jak krzyk, ale nasze doświadczenia, to czego dowiadujemy się z otoczenia o wychowaniu często tak właśnie takie zachowania ujmują. I potrzebujemy po prostu pracy nad sobą, przemyślenia różnych spraw i potem zmiany nawyków.
Jestem przeciwna wpędzaniu w poczucie winy rodziców. A w tym co piszesz czuję duże poczucie winy. Dlatego od razu napisałam także o własnych błędach, każdy z nas je popełnia i każdy ma szansę się z nich wycofać naprawić. Nie chciałam byś poczuła się przeze mnie oceniona. Ja także popełniam wiele błędów, a w kryzysie jako rodzic po prostu zawiodłam. Zawiodłam na całego. Nie byłam na tyle dojrzała, by być w tym czasie stabilnym oparciem dla dziecka. Mąż też nie. Tym bardziej zawiodlam, bo dzieci są wtedy same, a raczej gorzej, z dwójką niestabilnych rodziców. Ale właśnie pracą nad sobą i nad relacjami powoli to odbudowuję. I wychodzę na prostą.

Bardzo mi przykro, bo mam wrażenie, że znalazłaś się pod obstrzałem specjalistów i czujesz ich dużą presję i jesteś oceniana jako mama nie za całość, ale za to co dzieje się z tobą w kryzysie. Być może nawet czujesz obawę o utratę dziecka. W depresji takie lęki się zwielokrotniają. Jestem pewna, że jesteś kochającą mamą. Kryzys w życiu jest czymś przejściowym, na początku najważniejsze to się z niego wydostać. Potem z czasem, gdy się wzmocnimy, gdy wyjdziemy z kryzysu, możemy obejrzeć się za siebie i spokojnie, już bez dojmującego poczucia winy, gdy wrócimy do stabilnego rodzicielstwa, nie mamy do niego powodów, możemy spokojnie spojrzeć na siebie z czasu kryzysu. Wybaczyć sobie. I objąć siebie miłością także w tym trudnym czasie.

Na pewno specjaliści nie są to osoby złej woli i starają się pomóc. Więc warto z nimi współpracować. Z drugiej strony jednak warto wiedzieć, gdzie jesteś w tym ty. I nie żyć poczuciem winy i strachem, ale po prostu chęcią wyjścia z kryzysu, odzyskania równowagi. Masz jakąś grupę wsparcia, żeby mieć trochę taki z zewnątrz punkt odniesienia?

Pomodlę się dziś w twojej intencji do Matki Bożej. Polecę Cię Jej opiece. Warto się Naszej Mamie zawierzyć. Ja z najgorszego kryzysu wyszłam z Mamą za rękę. Wolałam do niej o pomoc bez wiary, a Ona i tak do mnie przyszła. Możesz Jej zaufać.

Dziękuję Ruta, i za modlitwę i za słowa. Wbijam cytat w swój wątek bo wydaje mi się, że tak będzie spójniej i nie "zabiorę" czyjegoś wątku.

Co do tego co mam mówić dziecku - nie powiedziano mi (jeszcze), ale reakcje grupy było standardowe "to nasza wspólna decyzja" - tylko, że to nie była moja decyzja na dany moment, a decyzja jaką kiedyś podjęłam była nierozsądna (nie wiem na ile nie działałam w tedy w czerwonej strefie, na ile faktycznie chciałam tak zrobić).

Zmiana nawyków jest ciężka, nadal nie zawsze potrafię dobrze "rozegrać" sprawę z dzieckiem ale nie uważam bym obecnie różniła się od matek nie będących w kryzysie. Nie uważam, że praca skończona, ale też miałam wrażenie, że przesadzono. Są i dobre strony sytuacji - uwolniłam się od poczucia winy ale nie w sensie rozgrzeszenia tylko zwolnienia blokady. Długo z nim walczyłam, ale bałam się tak naprawdę "że się wyda" co się wyprawiało w największym kryzysie - teraz "mleko się wylało" i nie mam czego się bać. A bałam się konsekwencji, że ktoś mnie za to ukarze. Nie zostałam zrozumiana przez terapeutów ale wyszło to (mam taką nadzieję) na dobre. Syn jest pod opieką psychologa dziecięcego. Wydaje mi się empatyczna również wobec mnie. Na razie jest za wcześnie ale w ciagu najbliższych kilku spotkań zamierzam poradzić się jej jak synowi to wszystko tłumaczyć z poszanowaniem dla moich wartości. Nie wiem, czy jest wierząca - na razie w 4 oczy było tylko jedno spotkanie, na ktorym wylałam wszystko (i moje, i męża zachowania) co mogło wplynąć na syna, a czego przy nim nie chciałam poruszać.

Grupą wsparcia właściwie jesteście wy. Równolegle z grupową terapią zaczęłam 12 kroków jako wsparcie pod kątem wiary i religii (w realu raczej się jeszcze nie spotkałam z możliwością pogodzenia tego z psychologią, mam nadzieję, że nowa terapeutka to umożliwi). Też osoby z jakimi piszę na priv. Dziękuję wam wszystkim.

I tak, weszłam w ogromne lęki, nie umiałam spać bo śniła mi się terapia grupowa, jak tam jechałam ścisk w żołądku - a to wszystko przez to, że czułam się zastraszona i tak, bałam się, że mi dziecko odbiorą. Podobno chodziło raczej o wsparcie, asystent rodzinny, ktoś kto mi pomoże bo pomagają mi rodzice ale oni nie będą żyć wiecznie - ale ja nie zamierzam być wiecznie w depresji!
sajmon123
Posty: 871
Rejestracja: 16 lis 2020, 22:57
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Dramat

Post autor: sajmon123 »

Nowiutka znajdź ognisko blisko siebie. Wiem, że forum daje dużo ukojenia, jest jakby narzędziem wsparcia. Jednak Ty, jak i każdy tutaj obecny, potrzebujesz przede wszystkim kontaktu na żywo. Tylko tak możesz zobaczyć szczęśliwych ludzi, zobaczyć dokąd zmierza ta Twoja droga. Przez pisanie, nie idzie do końca oddać emocji.

A terapia? Terapia ma być dla Ciebie. Nie wiem jak było na Twojej, ale na mojej już na początku powiedziano mi, że jeśli tylko poczuję, że nie ufam teraoeutce, że coś mi się nie podoba itd - zawsze mogę odejść do kogoś innego i nikt żalu mieć nie będzie. Zresztą - co to za terapia gdybym miał się czuć jakiś zblokowany i mówić tylko to co ktos chce usłyszeć? Trochę słabo bym sobie pomógł.
Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Dramat

Post autor: Ruta »

Nowiutka,
Masz w sobie dużo siły, dużo już za tobą. Zdaje się, że widać już pierwsze promyki słońca :)
Mam nadzieję, że powoli twój poziom lęku także będzie się zmniejszać. Miałam tego ogromne pokłady. Tak ogromne, że nawet nie czułam, że się obawiam, czy też, że czuję napięcie, niepokój. Gdy te pokłady się zmniejszyły, mogę już stawać wobec nich. Niektore z nich choć wydają się zasadne, są jak banki mydlane. Nawet lekko dotknięte znikają. Inne są solidne ugruntowane, wrośnięte we mnie przez lata. Po ludzku na lata terapii, a dla Maryi czasem nawet jedna chwila, a czasem miesiąc.
Warto poprosić Matkę Bożą o pomoc na drodze rozwoju, czy czasem jak to było u mnie, raczej najpierw na drodze porządkowania siebie, by w końcu mógł się dokonać jakiś rozwój. Pomoc Maryi jest konkretna i odczuwalna. I daje mnóstwo radości, gdy przychodzi.
Bławatek
Posty: 1625
Rejestracja: 09 maja 2020, 13:08
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Dramat

Post autor: Bławatek »

Nowiutka, jak tak obserwuję siebie i innych to niestety żyjemy w takich czasach, że często przez pośpiech, stresy, różne kłopoty zachowujemy się nieraz tak jakbyśmy tego nie chcieli nigdy. Gdy byłam na tygodniowym wyjeździe z synem to odpuściłam prawie wszystko i przez to, że nie musiałam codziennie zrealizować planu dnia tylko żyliśmy chwilą to oboje z synem spędziliśmy miło, radośnie i beztrosko czas. Niestety takie życie na stałe się nie uda - po powrocie wpadliśmy znów w tryb praca, opieka nad synem, zakupy, porządki, wspólny czas, chwila na oddech - i tak każdego dnia. I to dostosowywanie się ciągle w domu i pracy do innych - ich humorów, żądań, ocen. I już znów jestem zmęczona. A czasami warto odpuścić (opieki nad dzieckiem się nie da, ale nic się nie stanie jak np. zamiast gruntownych porządków wybierze się kilka godzin super zabawy z dzieckiem - i nie ważne co inni o tym pomyślą), aby się nie nakręcać, nie stresować i nie przejmować opinią innych. Nie łatwo łączyć pracę z samotnym wychowywaniem kilkulatka, ale syn będzie coraz bardziej samodzielny więc i Tobie będzie łatwiej. A każda praca nad sobą wymaga czasu.
Nowiutka

Re: Dramat

Post autor: Nowiutka »

Czuję się jakbym żyła w kosmosie. Jak jakiś abstrakcyjny odludek. Mój brat się rozwodzi - mieli co prawda tylko cywilny, coś tam kiedyś myśleli ale nie wymyślili kościelnego, zresztą, średnio ich to "jarało". Mój mąż uważa, że nasze rozstanie jest wspólną decyzją, że przecież tak się zdarza, ma już inną, ja na antydepresantach a syn u psychologa dziecięcego. Przyznałam się do tego bratu, trochę chciałam ich uświadomić, że to nie jest tak kolorowe. Ale jestem w szoku kulturowym, bo oni są raczej mieć niż być. Prestiż, kwestia pokazania się, przecież dzieciom podoba się jego nowe mieszkanie i będą mieli więcej wyjazdów. Wszyscy są szczęśliwi, partnerów przecież zmienia się co parę lat, wszyscy tak teraz robią, a za jakieś 2-3 lata będzie kolejny ślub.
Niedawno w modliwie tygodniowej została poruszona kwestia mojego i brata małżeństwa. U nas nie ma co ratować bo mąż poszedł w siną dal, u nich nie ma czego ratować bo byli ze sobą tylko dla... zabawy? Pieniędzy? Prestiżu? A teraz bawią się osobno.
W głowie mi się to nie mieści.
Jestem matką chrzestną jednego z ich synów. Mąż jest ojcem chrzestnym (!) drugiego. Jak mam się w teraz w tej roli odnaleźć? Nie udzielałam się nie tylko przez nasz kryzys ale i przez ich styl wychowania - musiałam ograniczyć się do książek raczej "tematycznych", raz dałam obrazek z aniołem stróżem, ale nie mogłam się (sama stawiałam sobie opór) wtrącać za bardzo. To co się teraz wyprawia w głowie mi się nie mieści ale... tylko ja mam z tym problem (i być może ich dzieci - ale to wyjdzie dopiero później...)
Nowiutka

Re: Dramat

Post autor: Nowiutka »

Poddaje się. Idę po weryfikację małżeństwa.
ODPOWIEDZ