Jak pokochać

Refleksje, dzielenie się swoimi przeżyciami...

Moderator: Moderatorzy

Arita
Posty: 16
Rejestracja: 17 mar 2021, 17:13
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Jak pokochać

Post autor: Arita » 19 mar 2021, 18:47

lustro,

Bardzo dziękuję za Twoją odpowiedź. Chyba nie spodziewałam się takich krzepiących słów. Tak bardzo pogrążyłam się we własnym dychotomicznym myśleniu, że już porzuciłam nadzieję na poprawę sytuacji.

Na Twoje słowa „mąż mój cenniejszy niż złoto” natknęłam się już, przeglądając forum. Przyznam, że zaśmiałam się w duchu i uznałam, że to trochę takie magiczne myślenie.
Ale skoro piszesz, że warto, w takim razie zacznę od zaraz.

Otworzyłaś mi oczy, stawiam siebie w roli ofiary. To chyba jest kluczowe w całej tej pogmatwanej sytuacji.

Sięgam do polecanych na forum materiałów. Ale widzę, że zanim cokolwiek zrobię, muszę podjąć decyzję. Bo jeszcze jej tak naprawdę nie podjęłam. Cały czas się przed tym wzbraniam. Może dlatego, że przeczuwam, z jaką pracą się to wiąże? Ale już czas. Do tej pory chyba liczyłam, że to się samo rozwiąże.

Arita
Posty: 16
Rejestracja: 17 mar 2021, 17:13
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Jak pokochać

Post autor: Arita » 19 mar 2021, 20:34

Spokojna,
Piszesz o łasce pokochania na nowo

Lustro, nie wiem jak było u Ciebie, nie mogę się dokopać do Twojego pierwotnego wątku,

Ale u mnie tej miłości ani nawet zakochania nie było. Okrutna prawda.

Pokochać na nowo - to co innego. Gdy jest podstawa, korzenie do których można wrócić. Pytanie, czy da się zacząć od zera. Oczywiście nie szukam w ten sposób wymówki. Tylko się zastanawiam.

Czasem jeszcze mam takie momenty, że nie mogę uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Że to moje życie tak wygląda - tu chyba się odzywa właśnie syndrom ofiary. A za chwilę się samobiczuję, bo to przecież ja jestem tu katem.

Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Jak pokochać

Post autor: Caliope » 19 mar 2021, 21:15

Każda miłość, zakochanie opiera się na przyjaźni i zaufaniu, może trzeba się z mężem najpierw zaprzyjaźnić. Spędzać razem czas, poznać się tak porządnie, ja bym poszła w tym kierunku, być może po wielu latach, to też może mi pomóc wrócić z kryzysu.

Sarah
Posty: 372
Rejestracja: 01 maja 2020, 13:46
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Jak pokochać

Post autor: Sarah » 19 mar 2021, 21:50

Nie do końca rozumiem... Wyszłaś za mąż za człowieka, który Cię nie pociągał, nie był dla Ciebie atrakcyjny jako mężczyzna? A jak u Was ze sferą seksualną?
"Zamiast ciągle na coś czekać, zacznij żyć, właśnie dziś. Jest o wiele później niż ci się wydaje". Ks. Jan Kaczkowski

Szthur
Posty: 51
Rejestracja: 06 lis 2020, 22:35
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Jak pokochać

Post autor: Szthur » 20 mar 2021, 7:59

Arita tak z mojego punktu w jakim jestem...
Całą noc siedzę z Twoim wątkiem i tym co tutaj piszą. Może się mylę, bo każdy człowiek jest inny, ale Lustro opisała jakby moją żonę. Tata pomoże to i Ona może spróbuje w taki sposób odnaleźć miłość. Na razie jestem co najwyżej przyrodnim bratem bo pomijając fizyczność niejeden mąż pokroił by się za taką relacje jak Ona ma z rodzonym bratem.
Wracając
Uważaj. Nie odchodź, nie odsuwaj się za daleko. Nie buduj muru między Tobą a mężem. Piszesz że kocha i że dobry człowiek... Powiedz mu to. Powiedz że wiesz że jest dobrym człowiekiem. Stań przed Nim i powiedz w oczy "dziękuję że jesteś" tylko tyle. Ale aż tyle.
Ja wiem jak było u mnie. Nie miałem pojęcia co się dzieje. Żona odsunęła się. Zamknęła świat wokół dzieci i naprawdę czułem się jak niewolnik- przynieść wypłatę, rób za kierowcę, jak nie wyrabia weź dzieci... Ja wiem że to przesadzony obraz ale to rosło dzień po dniu. Nie pomogły prośby, groźby, krzyki, łzy...
Arita kochałem na zabój. Jak wtedy umiałem najlepiej. Oddałem co miałem nie dostając nic w zamian... Zabrakło sił, zabrakło wiedzy, postawy przede wszystkim Boga ze mną, a raczej mnie z Nim. Poddałem się. Rzuciłem obrączka. Dom stał się hotelem i nie mając w nim przystani ja stałem się gościem. Odsuwaliśmy się coraz dalej. Pierwsze słowa rozwód, tylko dzieci nas trzymają, wyprowadź się...
Każdy szedł w zaparte. Owszem były pseudo próby naprawy ale każde siedziało na granacie z zawleczką w ręku.
To rosło przez lata. Wiesz kiedy ja stwierdziłem że może warto zawalczyć? Jednego popołudnia zawiozłem żonę do klasztoru na rozmowę/spowiedź. Gdy ją odbierałem z pod bramy wsiadła i jak nigdy pocałowała w policzek ze słowem "dziękuję że mogłam tam być". Ten moment zamienił głaz w mięsiste serce. Ten moment choć wiem że był wręcz wymuszony, pełen strachu i tylko za namową księdza padł między ciernie ale rósł. Później zacząłem moją walkę o małżeństwo. Trwa nadal z wieloma wątkami i zmianami po drodze. Może kiedyś, daj Boże w dziale "świadectwa" napisze jak wygląda ta droga.

Tobie może się udać za wczasu.
Możesz kochającego męża zatrzymać przy sobie z mięsistym sercem bez całej drogi zamiany w głaz. Czasem zwykłe dziękuję za nic wystarczy żeby kochający człowiek był obok. Bo postawy miłości można się uczyć razem, a nie idąc po gruzach własnego życia.
Ja podjąłem takie a nie inne decyzje. Biorę za nie konsekwencje na klatę. Ale teraz, po latach, po porażce i po całej drodze do miejsca gdzie jestem. Można inaczej. Można rzucić ziarno w glebę. Ja usuwam ciernie. Powoli z Tatą przemieniam ciernie w żyzną glebę. Kocham jak nigdy choć nie czuje się kochany jak przez lata... tak po ludzku. Bo Tata dba o mnie jak o nikogo tutaj :D

Pavel
Posty: 5131
Rejestracja: 03 sty 2017, 21:13
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Jak pokochać

Post autor: Pavel » 20 mar 2021, 11:43

Będę mimo wszystko bardziej optymistyczny niż lustro, szczególnie jeśli chodzi o część pod tytułem „Co może dać tobie to forum”.
Aczkolwiek zgadzam się, że to nie jest łatwe.
Jeśli się zdecydujesz, czeka cię maraton. Przekraczanie samej siebie, pot, ból i łzy. Zapewne również poczucie niezrozumienia, bezsensu i beznadziei.
Masa pracy. Ale również zdecydowanie jestem zdania, że się da.
Zwłaszcza, że nie oczekujesz motylków, na szczęście. Bo szansa na nie raczej zerowa.

Zacznę od tego, że moja żona miała (mam nadzieję, że już nie ma 😂) bardzo podobnie, wszystko co napisałaś (i wiele więcej) finalnie od niej usłyszałem.
Ona finalnie poszła w kowalskiego I kowalską. Ty na szczęście wnioskując z tego co piszesz - nie. Pojawiłaś się tu wcześniej i całe szczęście - oszczędza to zarówno tobie jak i mężowi wielkiego bagna. Łatwiej jest też reperować bez osoby trzeciej.
Twoje motywacje do małżeństwa, co pozornie Może wydać się dziwne lub niedorzeczne były też wg mnie lepsze niż np. samo zakochanie.
Bo to przychodzi i odchodzi. Moja żona miała podobne motywacje.
Inna sprawa, że warto przyjrzeć się temu, dlaczego tak było - czyli analiza rodziny pierwotnej. Czuję, że i w tym obszarze będzie coś do przepracowania.

Jestem niemalże pewien, że macie rozbieżne języki miłości i od tego bym zaczął.
To doświadczenie zarówno moje i mojej żony - zupełnie inaczej wyrażamy miłość, a wyrażanie miłości przez drugą stronę odbieramy pozytywnie, ale zdecydowanie nie jako miłość.
Polecam więc najpierw tobie, ale w perspektywie i twemu mężowi, książkę:
Gary Chapman „Pięć języków miłości”.
Ona sporo wam rozjaśni, to trudne co prawda, wymaga dużo pracy, cierpliwości.
Ale w dłuższym okresie powinno dużo pomóc.

Kolejna sprawa, to pojęcie miłości.
Miłość utożsamiana wyłącznie z uczuciami raz jest, raz jej nie ma.
To kiepska i nieprawdziwa, a właściwie baaaardzo niepełna definicja miłości.
Te uczucia oczywiście są w miłości ważne, ale ze swej natury są zmienne.
Raz takie, innym razem zupełnie inne. Zwłaszcza u kobiet mogą się zmienić wielokrotnie na przestrzeni dnia :)
Warto poczytać/posłuchać czym miłość nie jest. Jest bardzo dobra konferencja ks. Marka Dziewieckiego, może ktoś wrzuci link.
Oczywiście warto także dowiedzieć się czym miłość tak naprawdę jest.
Mnogość definicji mamy, aczkolwiek w przypadku właściwego pojmowania miłości definicje te są komplementarne.
Mi się podobają zwłaszcza dwie:
Za Św. Janem Pawłem II - miłość jako bezinteresowny dar z siebie samego,
oraz Hymn o miłości z listu Św. Pawła do Koryntian.

Na koniec, poza generalnie listą lektur i konferencji przez nas polecanych, chciałbym polecić ci książkę którą wg mnie warto byś uważnie przeczytała zaraz po „Pięciu Językach miłości”.
Jest to książka Evy Marii Zurohorst o kontrowersyjnym tytule „Kochaj siebie a nieważne z kim się zwiążesz”.
Trudno mi się ją czytało (niech mi będzie wybaczona ocena) czy to przez tłumaczenie czy też grafomańskie zapędy autorki, ale jest baaaardzo wartościową pozycją, zdecydowanie wartą tego trudu.
Kupiłem ją dla żony, to była pierwsza książka którą kupiłem w kryzysie, mi również sporo uporządkowała. Żona zaś przynajmniej wtedy wzgardziła moią chęcią pomocy jej 😂

P.s. O tym, że się da to ogarnąć świadczy również moja historia, już niemal 5 lat minęło od powrotu żony do bycia żoną, do dwójki „przedkryzysowych” dzieci dołączyła kolejna dwójka. To są Himalaje, choćby przez bałagan z przeszłości i różne języki miłości, ale się da być szczęśliwym.
"Bóg nie działa poza wolą człowieka i poza jego wysiłkiem.(...) Założenie, że jeśli się pomodlimy, to będzie dobrze, jest już wiarą w magię." ks. dr. Grzegorz Strzelczyk

sajmon123
Posty: 865
Rejestracja: 16 lis 2020, 22:57
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Jak pokochać

Post autor: sajmon123 » 20 mar 2021, 12:27

Pavel pisze:
20 mar 2021, 11:43
Będę mimo wszystko bardziej optymistyczny niż lustro, szczególnie jeśli chodzi o część pod tytułem „Co może dać tobie to forum”.
Aczkolwiek zgadzam się, że to nie jest łatwe.
Jeśli się zdecydujesz, czeka cię maraton. Przekraczanie samej siebie, pot, ból i łzy. Zapewne również poczucie niezrozumienia, bezsensu i beznadziei.
Masa pracy. Ale również zdecydowanie jestem zdania, że się da.
Zwłaszcza, że nie oczekujesz motylków, na szczęście. Bo szansa na nie raczej zerowa.

Zacznę od tego, że moja żona miała (mam nadzieję, że już nie ma 😂) bardzo podobnie, wszystko co napisałaś (i wiele więcej) finalnie od niej usłyszałem.
Ona finalnie poszła w kowalskiego I kowalską. Ty na szczęście wnioskując z tego co piszesz - nie. Pojawiłaś się tu wcześniej i całe szczęście - oszczędza to zarówno tobie jak i mężowi wielkiego bagna. Łatwiej jest też reperować bez osoby trzeciej.
Twoje motywacje do małżeństwa, co pozornie Może wydać się dziwne lub niedorzeczne były też wg mnie lepsze niż np. samo zakochanie.
Bo to przychodzi i odchodzi. Moja żona miała podobne motywacje.
Inna sprawa, że warto przyjrzeć się temu, dlaczego tak było - czyli analiza rodziny pierwotnej. Czuję, że i w tym obszarze będzie coś do przepracowania.

Jestem niemalże pewien, że macie rozbieżne języki miłości i od tego bym zaczął.
To doświadczenie zarówno moje i mojej żony - zupełnie inaczej wyrażamy miłość, a wyrażanie miłości przez drugą stronę odbieramy pozytywnie, ale zdecydowanie nie jako miłość.
Polecam więc najpierw tobie, ale w perspektywie i twemu mężowi, książkę:
Gary Chapman „Pięć języków miłości”.
Ona sporo wam rozjaśni, to trudne co prawda, wymaga dużo pracy, cierpliwości.
Ale w dłuższym okresie powinno dużo pomóc.

Kolejna sprawa, to pojęcie miłości.
Miłość utożsamiana wyłącznie z uczuciami raz jest, raz jej nie ma.
To kiepska i nieprawdziwa, a właściwie baaaardzo niepełna definicja miłości.
Te uczucia oczywiście są w miłości ważne, ale ze swej natury są zmienne.
Raz takie, innym razem zupełnie inne. Zwłaszcza u kobiet mogą się zmienić wielokrotnie na przestrzeni dnia :)
Warto poczytać/posłuchać czym miłość nie jest. Jest bardzo dobra konferencja ks. Marka Dziewieckiego, może ktoś wrzuci link.
Oczywiście warto także dowiedzieć się czym miłość tak naprawdę jest.
Mnogość definicji mamy, aczkolwiek w przypadku właściwego pojmowania miłości definicje te są komplementarne.
Mi się podobają zwłaszcza dwie:
Za Św. Janem Pawłem II - miłość jako bezinteresowny dar z siebie samego,
oraz Hymn o miłości z listu Św. Pawła do Koryntian.

Na koniec, poza generalnie listą lektur i konferencji przez nas polecanych, chciałbym polecić ci książkę którą wg mnie warto byś uważnie przeczytała zaraz po „Pięciu Językach miłości”.
Jest to książka Evy Marii Zurohorst o kontrowersyjnym tytule „Kochaj siebie a nieważne z kim się zwiążesz”.
Trudno mi się ją czytało (niech mi będzie wybaczona ocena) czy to przez tłumaczenie czy też grafomańskie zapędy autorki, ale jest baaaardzo wartościową pozycją, zdecydowanie wartą tego trudu.
Kupiłem ją dla żony, to była pierwsza książka którą kupiłem w kryzysie, mi również sporo uporządkowała. Żona zaś przynajmniej wtedy wzgardziła moią chęcią pomocy jej 😂

P.s. O tym, że się da to ogarnąć świadczy również moja historia, już niemal 5 lat minęło od powrotu żony do bycia żoną, do dwójki „przedkryzysowych” dzieci dołączyła kolejna dwójka. To są Himalaje, choćby przez bałagan z przeszłości i różne języki miłości, ale się da być szczęśliwym.
Pavel to wszystko co napisałeś jest bardzo wartościowe i prawdziwe. Teraz wszystko zależy od Ciebie autorko. Znajdź w sobie siłę i wygrasz swoje szczęśliwe życie. Jestem tego pewny, a to dlatego, że jesteś tu na forum, dlatego, że chcesz. Musisz w to tylko uwierzyć.

Będąc małą dziewczynką, zapewne marzyłaś (chyba większość dziewczynek w pewnym momencie życia tak ma, jeśli nie to mnie poprawcie) o tym by mieć kiedyś męża, który będzie Ciebie kochał ze wszystkich sił. Nie marzymy o tym, że my pokochamy, bo to zależy od w bardzo dużej mierze od naszego postanowienia, decyzji, nastawienia. Doceń męża, niech kocha Cię jeszcze mocniej i prawdziwiej, a z czasem u Ciebie to się pojawi. Zakochaj się w Bogu, a on "odwdzięczy" Ci się łaską miłości.

lustro
Posty: 1499
Rejestracja: 02 sie 2017, 22:37
Jestem: szczęśliwą żoną
Płeć: Kobieta

Re: Jak pokochać

Post autor: lustro » 21 mar 2021, 1:50

Pavel
Być może twój optymizm bierze się z tego, że mówisz nie własnych doświadczeniach, a o obserwacjach zachowań twojej żony...?

Zaznajomienie się z językami miłości jest ciekawym i pouczającym doświadczeniem. I faktycznie, coś w tym jest. I działa... Pod warunkiem, że stosują ta wiedzę obie strony lub zadowalasz się brakiem wyrażania jej w zrozumiałym dla ciebie języku.
To drugie niesie ze sobą ryzyko, że to jednak jest deficyt. I sam nie zniknie. A wręcz może w sposób skryty narastać.

Arita
Wiesz, że to, co zrobisz, to twoje decyzje i twoje ich konsekwencje.
Dobrze wszystko sobie rozważ. I poukładaj w zgodzie ze sobą. Tak, żeby to naprawdę było twoje.
To ważne, żeby to było to, czego chcesz i na co się godzisz.
Żebyś kiedyś w przyszłości nie czuła żalu i goryczy...albo nie popłynęła spotkawszy uczucie do kogoś innego.

nałóg
Posty: 3291
Rejestracja: 30 sty 2017, 10:30
Jestem: szczęśliwym mężem
Płeć: Mężczyzna

Re: Jak pokochać

Post autor: nałóg » 21 mar 2021, 22:28

Arita, dostajesz zwroty od kobiet i mężczyzn.Mnie najbliższy jest zwrot Pavla i przezentowana jego postawa .
Ja dodam do tych zwrotów tylko sugestię do głębokiego przemyślenia( w perspektywie kilku, kilkunastu czy kilkudziesięciu dni...... co Tobie jest potrzebne w głębi duszy: akceptacja( aktualnego stanu rozczarowania i rozdarcia) czy ZMIANA postawy,celu i sposobu dokonywania tej zmiany.Sama - bez wsparcia Opatrzności- raczej tej zmiany czyli odnalezienia sensu i postawy miłości małżeńskiej raczej nie dokonasz.PD

lustro
Posty: 1499
Rejestracja: 02 sie 2017, 22:37
Jestem: szczęśliwą żoną
Płeć: Kobieta

Re: Jak pokochać

Post autor: lustro » 22 mar 2021, 9:49

nałóg pisze:
21 mar 2021, 22:28
Arita, dostajesz zwroty od kobiet i mężczyzn.Mnie najbliższy jest zwrot Pavla i przezentowana jego postawa .
Ja dodam do tych zwrotów tylko sugestię do głębokiego przemyślenia( w perspektywie kilku, kilkunastu czy kilkudziesięciu dni...... co Tobie jest potrzebne w głębi duszy: akceptacja( aktualnego stanu rozczarowania i rozdarcia) czy ZMIANA postawy,celu i sposobu dokonywania tej zmiany.Sama - bez wsparcia Opatrzności- raczej tej zmiany czyli odnalezienia sensu i postawy miłości małżeńskiej raczej nie dokonasz.PD
Nałóg
Ja bym tego nie dzieliła na kobiety i mężczyzn.
Ja bym to podzieliła, o ile w ogóle warto coś dzielić, na osoby, które mówią o sobie i o innych.
Bo tak na prawdę - czy któryś z panów musiał rekonstruować swoją miłość? a w zasadzie stworzyć ją od nowa? Od zera czy nawet poziomu minus ileś?
Bo czucie niechęci do współmałżonka, a wręcz odrazy, to coś co jest poziomem minusowym.
Najpierw trzeba z tego dołu jakoś się wydostać na poziom zero - czyli "mogę na Ciebie patrzeć bez niechęci".

Wiec patrząc na wypowiedzi Pavla, to jest to opowieść o jego subiektywnych obserwacjach drugiej osoby - żony. I jego własne wyobrażenia o tym, co ona ma w sercu i głowie na teraz.
I tu była bym bardzo ostrożna. Nie zawsze się to widzi, nie zawsze to widać... Czasem się tego nie okazuje, czasem, wręcz ukrywa... Stwierdzenie "ale się da być szczęśliwym" jest stanowiskiem męża, do którego wróciła żona. Prawda? Tu ona się nie wypowiada.

Jesteśmy na katolickim forum i dlatego Twoje twierdzenie "Sama - bez wsparcia Opatrzności- raczej tej zmiany czyli odnalezienia sensu i postawy miłości małżeńskiej raczej nie dokonasz" jest jak najbardziej na miejscu. Ale nie jest jedyną możliwą drogą, tak na prawdę.
Czasem trzeba pogadać ze samym sobą całkiem "po świecku". Bez tej religijnej otoczki. Żeby podjąć decyzję nieobarczoną żadną ideologiczna presją. I z mojego doświadczenia, to przynosi rezultat w postaci naprawdę wolnej z każdego punktu widzenia, decyzji.
I dopiero z taką decyzją można pójść w te Himalaje prosząc Opatrzność o wsparcie i prowianty.
To od tej wewnętrznej zgody, własnej zupełnie wolnej decyzji, głębokiego wewnętrznego przekonania - zależy powodzenie. I tu powinna być moim zdaniem linia START.
Wszystko inne jest tylko przygotowaniem do podjęcia decyzji, czy naprawdę chce wziąć udział w tym maratonie i czy mam wewnętrzna własna motywację, że mu chce podołać.

Piszę o tym dlatego, że opowieści o tym, co ktoś sobie wyobraża na podstawie swoich subiektywnych obserwacji zachowania innych ludzi, potrafią być bardzo złudne i niemiarodajne.
Czy mąż Arity wie, że ona go nie kocha? z czuje do niego niechęć, zmęczenie, odrazę? Pewnie, gdyby go zapytać, to nie zdawał by sobie sprawy z powagi tego, co się w jego zonie aktualnie dzieje.
Tak jak nie zdawali sobie b często zdradzeni/porzuceni sprawy z powagi sytuacji, przed krytycznym momentem kryzysu.
Arita sama się zastanawia, czy powinna powiedzieć mężowi, co w niej się dzieje - prawda?
To, co widać, nie zawsze jest tym czym się wydaje, że jest.

Moje doświadczenia zapewne są moje i nie sa uniwersalne. Ale myślę, że wiem, co czuje osoba na miejscu Arity.
Arita - przemyśl sobie wszystko dobrze w sobie. Nie spiesz się z tym za bardzo. Zrób to dokładnie. Z rożnych stron i aspektów.
I postaraj się w tym czasie nie odpychać męża.
Powodzenia :)

nałóg
Posty: 3291
Rejestracja: 30 sty 2017, 10:30
Jestem: szczęśliwym mężem
Płeć: Mężczyzna

Re: Jak pokochać

Post autor: nałóg » 22 mar 2021, 15:46

lustro pisze:
22 mar 2021, 9:49
Ja bym tego nie dzieliła na kobiety i mężczyzn.
Miałem na myśli różnorodność zwrotów.
lustro pisze:
22 mar 2021, 9:49
Bo tak na prawdę - czy któryś z panów musiał rekonstruować swoją miłość? a w zasadzie stworzyć ją od nowa? Od zera czy nawet poziomu minus ileś?
Bo czucie niechęci do współmałżonka, a wręcz odrazy, to coś co jest poziomem minusowym.
Doświadczenie podpowiada ,że to co dziś, teraz czuję, lub co mi się wydaje że czuję lub nie czuję, co się wydaje rzeczywistością, wcale nie musi oznaczać, że to jest prawda.
Człowiek jest w stanie tak zmanipulować swoje sumienie, myślenie tak że prawie wszystko będzie usiłował udowadniać z pełnym przekonaniem, że tak jest jak mu się wydaje....... a to mu się tylko wydaje

Wieloletnie towarzyszenie ludziom będącym w różnych "popapraniach" pozwala mi na powyższe refleksje.
Aricie zapewne bardzo przydało by się popracowanie nad rozeznaniem swoich pragnień , czego pragnie jej serce lecz samej będzie jej trudno ........jakieś "lustro" w postaci określonego programu terapeutyczno-duchowego.
Wcale nie koniecznie religijnego w takiej potocznie rozumianej postaci.
lustro pisze:
22 mar 2021, 9:49
Żeby podjąć decyzję nieobarczoną żadną ideologiczna presją. I z mojego doświadczenia, to przynosi rezultat w postaci naprawdę wolnej z każdego punktu widzenia, decyzji
Ja nie widzę, nie czuję żadnej ideologii....... a raczej wewnętrzne zmaganie się Arity z własnymi rozczarowaniami tym drugim czyli mężem i z własnymi wyobrażeniami o swoim udziale w tej relacji małżeńskiej.PD

lustro
Posty: 1499
Rejestracja: 02 sie 2017, 22:37
Jestem: szczęśliwą żoną
Płeć: Kobieta

Re: Jak pokochać

Post autor: lustro » 22 mar 2021, 16:28

nałóg pisze:
22 mar 2021, 15:46

Aricie zapewne bardzo przydało by się popracowanie nad rozeznaniem swoich pragnień , czego pragnie jej serce lecz samej będzie jej trudno ........jakieś "lustro" w postaci określonego programu terapeutyczno-duchowego.
Wcale nie koniecznie religijnego w takiej potocznie rozumianej postaci.
Tez tak myślę.

nałóg pisze:
22 mar 2021, 9:49
Ja nie widzę, nie czuję żadnej ideologii....a raczej wewnętrzne zmaganie się Arity
Ja też nie widzę ani nie czuje żadnej ideologii w wypowiedziach Arity.
Ale to nie o jej wypowiedzi mi chodziło.

lustro
Posty: 1499
Rejestracja: 02 sie 2017, 22:37
Jestem: szczęśliwą żoną
Płeć: Kobieta

Re: Jak pokochać

Post autor: lustro » 22 mar 2021, 18:41

nałóg pisze:
22 mar 2021, 15:46
[
Doświadczenie podpowiada ,że to co dziś, teraz czuję, lub co mi się wydaje że czuję lub nie czuję, co się wydaje rzeczywistością, wcale nie musi oznaczać, że to jest prawda.
Człowiek jest w stanie tak zmanipulować swoje sumienie, myślenie tak że prawie wszystko będzie usiłował udowadniać z pełnym przekonaniem, że tak jest jak mu się wydaje....... a to mu się tylko wydaje
Hmmm
A kto jest uprawniony do weryfikacji oraz oceny prawdziwości odczuć innych?
Myślisz, że to dobre zakładać, że komuś cos się wydaje, bo mówi np., że nie kocha męża?

nałóg pisze:
22 mar 2021, 15:46
Wieloletnie towarzyszenie ludziom będącym w różnych "popapraniach" pozwala mi na powyższe refleksje.
To tak wg teorii, że wszyscy są chorzy, ale nie wszyscy zdiagnozowani?
Nie masz poczucia, że to manipulacja, ktora chce zakwestionować istnienie ludzi zdrowych i normalnych?
A jeżeli nie to miałeś na myśli, to może to faktycznie odnosi się do ludzi "popapranych" z kręgu chorych i uzależnionych.
Tylko co to ma do Arity?

Przyznam, że nie podoba mi się sugerowanie Aricie, że coś się jej wydaje i że to tak bywa, jak ktos jest popaprany.

Pavel
Posty: 5131
Rejestracja: 03 sty 2017, 21:13
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Jak pokochać

Post autor: Pavel » 22 mar 2021, 21:24

lustro pisze: Ja bym to podzieliła, o ile w ogóle warto coś dzielić, na osoby, które mówią o sobie i o innych.
Bo tak na prawdę - czy któryś z panów musiał rekonstruować swoją miłość? a w zasadzie stworzyć ją od nowa? Od zera czy nawet poziomu minus ileś?
Bo czucie niechęci do współmałżonka, a wręcz odrazy, to coś co jest poziomem minusowym.
Najpierw trzeba z tego dołu jakoś się wydostać na poziom zero - czyli "mogę na Ciebie patrzeć bez niechęci".

Wiec patrząc na wypowiedzi Pavla, to jest to opowieść o jego subiektywnych obserwacjach drugiej osoby - żony. I jego własne wyobrażenia o tym, co ona ma w sercu i głowie na teraz.
I tu była bym bardzo ostrożna. Nie zawsze się to widzi, nie zawsze to widać... Czasem się tego nie okazuje, czasem, wręcz ukrywa... Stwierdzenie "ale się da być szczęśliwym" jest stanowiskiem męża, do którego wróciła żona. Prawda? Tu ona się nie wypowiada.
Zgadzam się, że nie wiem co siedzi w głowie mojej żony, a jej zachowanie i słowa mogą być mylące.
O ile nie wychodzę z takiego nieufnego założenia, że wciąż udaje, a tak naprawdę jest nieszczęśliwa, o tyle pomny całej swojej historii nauczyłem się nie wykluczać i takich opcji.

Natomiast nie zgadzam się z sugestią, że to co piszę to moje wchodzenie w głowę i serce żony (bo tego nie robię) lub wynik tylko obserwacji. To także to co ona robi i mówi.
Nie zgadzam się również z przydzieleniem do grupy mówiących o innych.

Bo piszę to również o sobie. W podobnych proporcjach i obszarach jak o niej.
Tak, ja również musiałem budować od zera albo od minusa. Nie obliczałem pozycji startowej.

Zdrady, kłamstwa, koszmarne traktowanie mnie przed i w trakcie kryzysu nie pozostawiły mnie nietkniętego.
Rozbiły nie tylko mnie ale i obraz żony jaki miałem w głowie i sercu.
Obraz taki, że gdyby nie dzieci, nie chciałbym mieć z nią nic do czynienia. Zadecydowała decyzja wynikająca z wiedzy, odpowiedzialności i chęci naprawienia bałaganu do stworzenia którego walnie się przyczyniłem.
Decyzja wynikająca również z poleconej lektury i mimo świadomości trudu - z założenia, że wejście w Himalaje i dotarcie na szczyt - jeśli to się uda, to dopiero będzie satysfakcja.
I tak jak lustro pisałaś, to i moje doświadczenie - nie mówiłem żonie o tych urazach i odrazach w jej kierunku. Zaciskałem zęby i starałem się to zmienić. Modliłem się o to.

I masę rzeczy pod koniec kryzysu i na początku, gdy wróciła, robiłem wbrew swoim uczuciom.
Odraza i uraza towarzyszyła mi całkiem długo po jej powrocie.
Wybaczenie jej było długim procesem. Sobie zresztą również.

Ja również (jak i ona) nie byłem w niej jakoś wybitnie zakochany czy zauroczony. Sam się zastanawiałem co poza popapraniem i przypadkiem nas połączyło. Mój egoizm i związane z nim współżycie przedmałżeńskie na pewno. Zaślepiło mnie to totalnie.
Pewnie również to, że cierpliwie słuchała gaduły którym jestem - ja miałem słuchacza do niekończącego się paplania, ona zaś jako milczek nie musiała za duzo gadać ;)

W teorii moja żona kompletnie jest nie w moim typie jak to się powszechnie mówi, ani fizycznie, ani pod względem temperamentu, usposobienia.
Decyzję podjąłem na podstawie masek które nosiła, bo w praktyce okazało się po ślubie, że ma niemal wszystkie cechy których nie znosiłem u swojej mamy i których starałem się wystrzegać.
Pewnie gdybym zamiast poznawać jej ciało zechciał poznać tylko ją i jej wnętrze, byłbym bardziej spostrzegawczy ;)

Kolejna sprawa - nie tylko moja żona miała wykoślawione pojęcie miłości.
Ja również. Licytowanie się, kto bardziej jest nieistotne. W obu przypadkach trzeba było zaorać i budować od podstaw.
Bo ja „kochałem” głównie siebie i swoje wyobrażenie żony. Postanowiłem pokochać i zaakceptować ją. Taką jaka jest, czy będzie się zmieniać (i jak) czy nie.
Miłością dojrzałą i jak najbardziej bezinteresowną. Do mistrzostwa mi daaaaaaaleko, ale staram się. Nauka jej języka miłości jest taka jak moja gra w piłkę - wola walki i jakieś pojęcie jest, ale talentu, techniki i gracji nie mam za grosz 😂


Kończąc, ponowię - da się być szczęśliwym, pomimo trudów i przeszkód.
"Bóg nie działa poza wolą człowieka i poza jego wysiłkiem.(...) Założenie, że jeśli się pomodlimy, to będzie dobrze, jest już wiarą w magię." ks. dr. Grzegorz Strzelczyk

nałóg
Posty: 3291
Rejestracja: 30 sty 2017, 10:30
Jestem: szczęśliwym mężem
Płeć: Mężczyzna

Re: Jak pokochać

Post autor: nałóg » 22 mar 2021, 22:17

Lustro, o „ideologicznej presji” to Ty pisałaś .... chyba o przekazie tego forum i moim wspomnieniu o Opatrzności a ja nie pisałem że w opisach Arity jest jakaś ideologia.
Arita zinterpretuje poszczególne zwroty do niej tak jak na dziś będzie w stanie jr przyjąć.Czy właściwie? To Arita się przekona gdy przyjdą konsekwencje jej decyzji..... te miłe lub te przykre.Wtedy sama sobie odpowie co było wyobrażeniem a co rzeczywistością.PD

ODPOWIEDZ

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 42 gości