Czy ratować???

Refleksje, dzielenie się swoimi przeżyciami...

Moderator: Moderatorzy

W kryzysie
Posty: 1
Rejestracja: 07 sty 2022, 20:49
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Czy ratować???

Post autor: W kryzysie »

Moi drodzy
Staram się modlić często i dużo, słucham rekolekcji w Internecie, odmawiam różaniec najczęściej w drodze do pracy, oglądam filmiki księdza Chmielewskiego, Dziewieckiego, Pawlukiewicza i wiele wiele innych.
Jestem w sakramentalnym związki małżeńskiej od 16 lat, razem od 20 lat. Mamy dwie nastoletnie córki.
Moje małżeństwo od kilku lat (3/4 lata) to gehenna.
Nie będę zdradzać szczegółów z naszych problemów małżeńskich, bo wstyd....nie ma zdrady, ale jest przemoc głównie emocjonalna.
Nie jesteśmy się w stanie porozumieć praktycznie pod każdym względem. Nie ma czułości, dotyku, nie rozmawiamy ze sobą co najmniej od 3 lat i nie widzę szans na porozumienie, bo każda rozmowa kończy się wyzwiskami, poniżaniem itp. Żyjemy razem ale osobno...
Nie jestem w stanie już znieść obelg i poniżania, nie mam juz siły, płaczę często, nieraz nawet codziennie. Mąż wielokrotnie powiedział mi ze mnie nie kocha...w Święta i Sylwestra mu się odwidziało i wtedy kochał....często kłócimy się o nasze rodziny, mąż relacjonuje swojej rodzinie dosłownie wszystko co dzieje się u nas i obwinia mnie o wszystko co zle, nastawia dzieci, swoją rodzinę przeciwko mnie a nawet sąsiadów...
Modlę się o naszą rodzinę, o nasze małżeństwo...ale często po kłótni mam ochotę odejść, zasnąć, ból ogromny. Raz już nawet prosiłam Boga żeby mnie stąd zabrał bo więcej już nie uniosę...czuję niemoc..
Trzyma mnie sakrament małżeństwa, uporczywie wierzę że moc sakramentu małżeństwa ze nas uratuje, że wszystko się zmieni..
Powiedzcie dlaczego Bóg pozwala na tak ogromne cierpienie?
Czy jest jeszcze szansa na "normalny związek" z mężem... pełny miłości, szacunku, wzajemnego zrozumienia, pelnego bliskości, czułości i wzajemnej relacji/rozmowy? biorąc po uwagę obecną sytuację gdzie jest poniżanie, obelgi i pogarda ze strony męża....
Al la
Posty: 2671
Rejestracja: 07 lut 2017, 23:36
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Czy ratować???

Post autor: Al la »

Witaj, w kryzysie, na naszym forum.
Powiedzcie dlaczego Bóg pozwala na tak ogromne cierpienie?
To nie Bóg pozwala, Ty pozwalasz na takie traktowanie przez męża.
Po to Bóg wyposażył człowieka w wolną wolę, aby sam dokonywał wyborów i decydował o sobie.
Trzyma mnie sakrament małżeństwa, uporczywie wierzę że moc sakramentu małżeństwa ze nas uratuje, że wszystko się zmieni.
Sakrament małżeństwa to nie magia, bez Twojego udziału i Twoich decyzji samo się nic nie zrobi.
Nie czekaj, aż mąż zmieni swoje postępowanie, bo nie widzi powodów, aby je zmienić, ale Ty zmień, to co możesz.

Zacznij od siebie, od określenia swoich granic.
Pierwszy krok to wiedza, tu są polecane lektury viewtopic.php?f=10&t=383, szczególnie te o granicach.
A tutaj polecam do wysłuchania audiobook https://www.youtube.com/watch?v=T4MwECW ... --vakNg3Q0, jest też książka pod takim tytułem "Koniec Współuzależnienia" - Melody Beattie
Często powtarzamy tu, na forum: chcesz coś zmienić w swoim życiu, zacznij od siebie. Określ swoje potrzeby, odkryj swoje pasje.
Znasz swoją wartość, nadaną Ci przez Boga?

Macie nastoletnie córki, wg mnie to najwyższy czas, aby im pokazać, jak bronić się przed przemocą emocjonalną.

Pozdrawiam Cię serdecznie i mam nadzieję, że forumowicze wesprą Cię swoimi świadectwami.

Pamiętaj też, że internet nie jest anonimowy, zwróć uwagę na niepodawanie charakterystycznych szczegółów.
Ty umiesz to, czego ja nie umiem. Ja mogę zrobić to, czego ty nie potrafisz - Razem możemy uczynić coś pięknego dla Boga.
Matka Teresa
sajmon123
Posty: 871
Rejestracja: 16 lis 2020, 22:57
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Czy ratować???

Post autor: sajmon123 »

W kryzysie pisze: 09 sty 2022, 23:56 Moi drodzy
Staram się modlić często i dużo, słucham rekolekcji w Internecie, odmawiam różaniec najczęściej w drodze do pracy, oglądam filmiki księdza Chmielewskiego, Dziewieckiego, Pawlukiewicza i wiele wiele innych.
Jestem w sakramentalnym związki małżeńskiej od 16 lat, razem od 20 lat. Mamy dwie nastoletnie córki.
Moje małżeństwo od kilku lat (3/4 lata) to gehenna.
Nie będę zdradzać szczegółów z naszych problemów małżeńskich, bo wstyd....nie ma zdrady, ale jest przemoc głównie emocjonalna.
Nie jesteśmy się w stanie porozumieć praktycznie pod każdym względem. Nie ma czułości, dotyku, nie rozmawiamy ze sobą co najmniej od 3 lat i nie widzę szans na porozumienie, bo każda rozmowa kończy się wyzwiskami, poniżaniem itp. Żyjemy razem ale osobno...
Nie jestem w stanie już znieść obelg i poniżania, nie mam juz siły, płaczę często, nieraz nawet codziennie. Mąż wielokrotnie powiedział mi ze mnie nie kocha...w Święta i Sylwestra mu się odwidziało i wtedy kochał....często kłócimy się o nasze rodziny, mąż relacjonuje swojej rodzinie dosłownie wszystko co dzieje się u nas i obwinia mnie o wszystko co zle, nastawia dzieci, swoją rodzinę przeciwko mnie a nawet sąsiadów...
Modlę się o naszą rodzinę, o nasze małżeństwo...ale często po kłótni mam ochotę odejść, zasnąć, ból ogromny. Raz już nawet prosiłam Boga żeby mnie stąd zabrał bo więcej już nie uniosę...czuję niemoc..
Trzyma mnie sakrament małżeństwa, uporczywie wierzę że moc sakramentu małżeństwa ze nas uratuje, że wszystko się zmieni..
Powiedzcie dlaczego Bóg pozwala na tak ogromne cierpienie?
Czy jest jeszcze szansa na "normalny związek" z mężem... pełny miłości, szacunku, wzajemnego zrozumienia, pelnego bliskości, czułości i wzajemnej relacji/rozmowy? biorąc po uwagę obecną sytuację gdzie jest poniżanie, obelgi i pogarda ze strony męża....
Jak mówi Twój nick jesteś w kryzysie. Jednak nie tylko małżeńskim, a przede wszystkim osobistym. Jeśli prosisz Boga o to by zakończył Twoje życie jest objawem depresji. Proponuję wizytę u psychiatry.

Naprawa małżeństwa jest możliwa tylko wtedy, gdy uporamy się sami ze sobą. Jeśli mamy zaburzenia jakiekolwiek, a takim zaburzeniem może być depresja, odbieramy otaczający nas świat trochę inaczej i zachowujemy się tak, że konflikt narasta.
Bławatek
Posty: 1625
Rejestracja: 09 maja 2020, 13:08
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Czy ratować???

Post autor: Bławatek »

Witaj,

Ja również polecam terapię z terapeutą i wizytę u psychiatry, bo Twój stan emocjonalny jest mocno zachwiany.

Widać z Twojego krótkiego opisu, że stawiasz męża i małżeństwo przed sobą - ja też tak robiłam długie lata, też cierpiałam, że mąż mnie lekceważy, na różne sposoby rani. Zapomniałam o sobie. I tym bardziej bolało zachowanie męża, bo przecież był na pierwszym miejscu, wszystko dla niego i pod niego robiłam.

Mąż Cię rani słowem - boli, wiem, ale staraj się nie brać tego za bardzo do siebie, jak masz możliwość to wychodź, nie słuchaj tego co mówi. Jak masz więcej siły to spokojnie mu powiedz, że jego słowa, zachowanie Cię rani i nie będziesz tego słuchać, tolerować. Na początku mąż może reagować złością, zrobić awanturę - bo jak to, ty mu będziesz zwracać uwagę. Ale małymi krokami zawalczysz o siebie. Warto.
JJNN
Posty: 7
Rejestracja: 10 lis 2021, 11:26
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Czy ratować???

Post autor: JJNN »

Na spokojnie się zastanów,co przyczyniło się do takiej sytuacji, skoro to jest od 3/4 lat, jak piszesz? W moim małżeństwie tak się stało,gdy mąż zaspokajał swoje potrzeby i tzw braki poza małżeństwem i nigdy bym go o to nie posądziła. Poza tym był uzależniony od swojej rodziny zawsze. W konfrontacji z jego rodziną zawsze przegrywałam, nie potrafił stworzyć ze mną rodziny, uważał, że u niego w rodzinie wszystko było super i tak samo ma być u nas. Nawet, gdy ewidentnie widział, że jego rodzice nie są w porządku w pewnych sytuacjach, np. wobec naszych dzieci, to i tak nie potrafił rodzicom tego powiedzieć, a już przeciwstawienie się im nie wchodziło w ogóle w grę. W pewnym momencie był dla mnie już tak obojętny uczuciowo,krytykował mnie wobec dzieci,załatwialiśmy tylko sprawy.Wówczas zaczęłam się modlić o miłość do męża, bo we mnie również narosła niechęć do niego,ale przy tym ogromne doznanie opuszczenia. Modliłam się,aby móc okazać mu moją miłość, bo doszłam do ściany. Modlitwa została wysłuchana, bo potrafiłam jakoś się przełamać.On wtedy był uwikłany w trwający już 4,5 roku romans. Później wydarzenia potoczyły się tak,że prawie po roku od tego momentu zaczęłam się stopniowo dowiadywać o jego wieloletniej zdradzie.No cóż, widział,że się do niego zbliżam,już mu było głupio i miał coraz większe wyrzuty sumienia,ale ,jak to mówił, " nie mógł się z tego wyzwolić". Pani mężatka zdała sobie sprawę, że jest tylko odskocznią na boku, że pan kochanek nie chce jej na stałe, ale i tak również " nie potrafiła tego przerwać". Piszę to,abyś przemyślała,czy rzeczywiście nie ma jakiejś Kowalskiej lub tym podobnych. Oczywiście zadbaj o siebie na ile to możliwe,ale ja proponuję,zebyś również była czujna. Przeanalizuj sytuację.U nas niemożliwe było porozumienie, bo sprowadzało się do tego, że w jakimś momencie wracał temat rodziny męża,a on tego unikał,bo nie potrafił/nie chciał przyznać, że to nie w porządku, że nie umie się od nich oderwać i tak naprawdę przeciąć pępowiny.A przy Kowalskiej nie było tematu rodziny, tudzież jak wiadomo innych problemów, typu czworo dzieci w wieku szkolnym...,tam był wspaniałym dżentelmenem...chwalonym na każdym kroku - typowo.A rodzice kazali mu rządzić żoną, bo on ma mieć zawsze rację...To wszystko teraz dopiero mi mówi, po tym,jak wyszło na jaw ,co robił. Bo mu wstyd, sięgnał dna. Córki dorosłe wiedzą.Jest mu głupio.sWszystko było w porządku, gdy nikt wiedział. Bo "miał się nikt nie dowiedzieć".Dopiero,gdy dowiedziałam się o wszystkim,zaczął pracować nad sobą.Jeszcze jedno - zawze miał skłonność i łatwość oszukiwania, kłamstwa.Tak,jak jego ojciec.Przerażało mnie to, ale u niego w rodzinie tak było.Plus oczywiście "zamiatanie wszystkiego pod dywan...".W każdym razie - jesteś córką Króla.Jesteś kochana.A życie trzeba brać w swoje ręce.Z pomocą Króla!
ODPOWIEDZ