Co zrobić? Mąż się oddalił

[Ona_sama]

Witam. Potrzebuję porady bo przestaję rozumieć moją sytuację i nie mam już pomysłu co zrobić. Jesteśmy po ślubie 9 lat, mamy 5 letniego synka , który miał problemy ze zdrowiem , do tej pory zdarzają się hospitalizacje. Małżeństwo układało nam się idealnie, świetnie się dogadywaliśmy, gdy syn miał rok zauważyłam, że coś niedobrego się z nim dzieje jednak mąż stwierdził, że wszystko sobie wymyśliłam i że jestem złą matką I jeżeli się nie uspokoje to zabierze mi dziecko ( to w dużym skrócie, bo nie chce nikogo zanudzać), od tego momentu zaczęło się spać nasze małżeństwo. Dziś już wiemy że syn jest poważnie chory i miałam rację ( całą diagnostyką, bieganiem po lekarzach musiałam się zająć sama, to ja zawsze z nim jestem podczas wszystkich hospitalizacji). Mąż odsunął się ode mnie, nie pozawala mi się przytulić, sam się wogóle do mnie nie przytula, nie sypiamy ze sobą od 4 lat, ciągle się staram i sama wychodzę z inicjatywą ale po 4 latach bezowocnego próbowania staje się to trochę upokarzające. Nigdy nie ma dla mnie czasu nawet na rozmowę, ostatnio boję się już nawet usta otwierać bo od razu na mnie krzyczy. Wszelkie obowiązki domowe przejęłam ją żeby go nie męczyć sprzątaniem itp. Prosiłam go od terapie małżeńską ale odmówił, gdyż stwierdził że nie ma potrzeby...... gdy się rozpłakałam i stwierdzilam że może lepiej się rozwieść skoro nie chce być ze mną to mnie wyśmiał. Na prawdę nie wiem już co robić. Modlę się codziennie I błagam Boga o pomoc, bardzo bym nie chciała się rozwieść ale zupełnie nie rozumiem zachowania męża, tym bardziej że nie chce ze mną o tym rozmawiać i wpada przez to w złość. Przez to sama jako kobieta czuje się nic nie warta i samotna. W przypływie desperacji prosiłam nawet teściową by porozmawiała z moim mężem ale stwierdziła że nie będzie się mieszać. Błagam może ktoś ma jakąś radę. Z góry dziekuję

[Al la]

Witaj Ona_sama, na naszym forum.

Dobrze, że dzielisz się tutaj swoimi rozterkami, to dobre miejsce.
Skoro mąż nie chce się rozwieść i nie widzi problemu, to zobacz, co Ty możesz zmienić.
Taka zasada, chcesz zmian, zacznij od siebie.

Przez to sama jako kobieta czuje się nic nie warta i samotna.

Przez męża tak się czujesz?
A znasz swoją wartość?

Zapraszam Cię do zapoznania się z naszą strona pomocową http://sychar.org/pomoc/, gdzie znajdziesz konferencje z naszych rekolekcji i polecane przez naszą wspólnotę lektury.

Pozdrawiam Cię, na pewno w Twoim wątku odezwą się inni forumowicze.

Zwróć uwagę na niepodawanie charakterystycznych szczegółów, internet nie jest anonimowy.

[Bławatek]

Witaj Ona_sama,

Mogę zrozumieć twój ból i bezradność. U nas też się posypało małżeństwo po narodzinach syna, który jak się okazało miał wiele deficytów - od pierwszych tygodni życia kursowalismy od specjalisty do specjalisty i choć mąż nas zazwyczaj woził to i tak ze wszystkim byłam sama. Do tego mój mąż nie angażował się w domowe obowiązki więc oprócz pracy zarobkowej cały dom i zajmowanie się dzieckiem było na mojej głowie. Ciągle byłam w niedoczasie, zmęczona i niewyspana. Od męża nie miałam ani wsparcie ani też dobrego słowa, zamiast spędzać z nami czas wolał uciekać do garażu lub drzemać, bo przecież on jest zmęczony. A najbardziej mnie denerwował gdy w nocy mu się przypominało, że żonę ma się od seksu, a ja marzyłam tylko o tym by choć 4 godzinki spać.

Teściowe nie lubią się angażować, bo zazwyczaj synowie są ich pupilkami. A jaki jest teść? Inaczej się zachowuje i funkcjonuje w swoim małżeństwie niż twój mąż?

Czujesz się nie warta jako kobieta? To może zostaw teraz swoje małżeństwo, powierz je Bogu, a Ty zajmij się sobą, odkryj siebie jako kobietę, w zabieganym życiu znajduj czas dla siebie, na swoje przyjemności - spacer, książka, rower, zakupy... Gdy ja po odejściu męża byłam w stanie katastrofalnym to tu na forum mi radzono abym pomyślała właśnie o sobie, zadbała o siebie. Zazwyczaj ubrania kupowałam synowi i mężowi, bo mi nie przeszkadzało np. chodzenie w sukience sprzed 5 lat (zresztą na leczenie syna większość pieniędzy szła), ale wtedy postanowiłam coś zmienić - akurat były wyprzedaże więc kupiłam kilka sukienek, buty na obcasie, zaczęłam się uśmiechać... Po jakimś czasie mój mąż, który korzystał z ponownego kawalerskiego życia zaczął inaczej na mnie patrzeć, zamurowało go, że inaczej wyglądam. Może u Ciebie by też podziałało? Na pewno dla siebie warto zacząć coś zmieniać i zadbać o siebie.

O. Szustak kiedyś miał cykl filmików skierowanych do kobiet i o kobiecości - poszukaj w internecie.

Mąż nie chce iść na terapię wspólną to może wybierz się sama.

[Ona_sama]

Teść jest bardzo opiekuńczy i kochający w stosunku do teściowej. Teściowa bardzo długo nie pracowała do pracy poszła jak dzieci szły do liceum, mimo że siedziała w domu mąż skakał wokół niej jak wokół księżniczki, do tej pory tak jest. Przez brak zainteresowania ze strony męża czuje się mniej warta jako kobieta. Jeżeli chodzi o zadbanie o siebie to regularnie ćwiczenia siłowo i kardio od wielu lat po to by utrzymać wagę ( mąż zawsze preferował szczupłe kobiety), szafa pęka w szfach bo myślałam już jakiś czas temu że zakupy poprawią mi nastrój ( nic bardziej mylnego). 1.5 roku temu nie wytrzymałam bo nie radziłam sobie już z presją w pracy, z rozpadającym się małżeństwem i problemami zdrowotnymi syna i poszłam na terapie i do psychiatry. Stosowałam się do zaleceń terapeuty ale co ja mogę ? nie zmuszę męża do rozmowy bo od razu rozpętuje się awantura. Zaczynam być coraz bardziej zrezygnowana.

[Caliope]

Ona_sama ,pomyśl i terapii dla ciebie, poczytaj lektury z forum. Nie przejmuj wszystkich obowiązków w domu i przy dziecku, bo mąż nie będzie cię szanował, masz możliwość iść do pracy?

[Ona_sama]

Pracowałam do końca lutego , teraz przez wyjazdy zagraniczne na które musiałam wyjechać razem z mężem i ze względu na hospitalizacje syna mam przerwę. Na jesieni wracam do pracy. Jeżeli chodzi o pracę to pracowałam zawsze przez całe nasze małżeństwo z przerwą na poród ( w zaawansowanej ciąży też pracowałam ). Jeżeli chodzi o męża to chętnie robi zakupy, wstawi pranie , czasem coś ugotuje. Nie mam mu w tym polu nic do zarzucenia , resztą sama się spokojnie zajmuje. Co do terapii to bardzo długo uczestniczyłam w niej sama, ale po rozmowie z terapeutą doszłyśmy do wniosku, że to nie ma sensu dopóki mąż się w to nie zaangażuje. Stąd mam wrażenie, że doszłam do ściany i zupełnie nie wiem co mogę jeszcze zrobić.

[Caliope]

Pracowałam do końca lutego , teraz przez wyjazdy zagraniczne na które musiałam wyjechać razem z mężem i ze względu na hospitalizacje syna mam przerwę. Na jesieni wracam do pracy. Jeżeli chodzi o pracę to pracowałam zawsze przez całe nasze małżeństwo z przerwą na poród ( w zaawansowanej ciąży też pracowałam ). Jeżeli chodzi o męża to chętnie robi zakupy, wstawi pranie , czasem coś ugotuje. Nie mam mu w tym polu nic do zarzucenia , resztą sama się spokojnie zajmuje. Co do terapii to bardzo długo uczestniczyłam w niej sama, ale po rozmowie z terapeutą doszłyśmy do wniosku, że to nie ma sensu dopóki mąż się w to nie zaangażuje. Stąd mam wrażenie, że doszłam do ściany i zupełnie nie wiem co mogę jeszcze zrobić.

Pomyśl o tym czy przypadkiem mąż nie ma kowalskiej, to bardzo prawdopodobne. Zachowuje się jakby był w amoku zakochania, szczególnie irytacja, krytyka twojej osoby.

[Ona_sama]

Wydaje mi się że mąż mnie nie zdradza ( oczywiście jeśli chodzi o zdradę fizyczną). Często pracuje zdalnie z domu, zawsze wychodzimy razem , nigdy nie wracał po nocy , na delegację zawsze nalega bym jeździła razem z nim. Oczywiście zastanawiam się czy nie jest w kimś zauroczony ( chodzi o zdradę emocjonalną) , ale tego raczej mu nie udowodnię. Kiedyś nawet wprost go o to zapytałam , oczywiście zaprzeczył ( przecież to było jasne, że zaprzeczy nie wiem po co głupia wogóle weszłam na ten temat ). Za parę miesięcy wyjeżdżam na konferencję i myślę że może przedłużę tam pobyt żebyśmy mogli od siebie odetchnąć, może z dystansu lepiej będzie mi to wszystko zrozumieć.