Moja historia
13 lat stażu małżeńskiego - 2ka dzieci w wieku szkolnym
Trochę ponad miesiąc temu Żona po jednej ze sprzeczek poprosiła o godzinę szczerości w której przekazała mi informację o tym, że planuje się ze mną rozwieść. W tamtym momencie jakoś słabo to do mnie dotarło, aczkolwiek miałem to gdzieś w swojej głowie jako lampka ostrzegawcza. Następnego dnia było tak w miarę normalnie, jakieś zakupy itp... ale czułem, że coś jednak pękło w Żonie. Kolejnego dnia rano chciałem się się przytulić i wtedy zostałem odtrącony i upomniany, że przecież się rozwodzimy. Zacząłem snuć domysły itd....potem zaczęły się wypominania i nerwy. Chciałem się spakować ale finalnie wylądowałem na kanapie. Oczywiście Żona powiedziała, że mogę spać w sypialni bo to jest też moje łóżko - odmówiłem.
Potem zaczął się ciężki pierwszy tydzień - mijanie się, czepianie itp... istny rollercoaster (od robienia śniadań, szykowaniu dzieci - gdzie wiedziałem, że to były moje słabe punkty bo zdecydowanie mniej od Żony się do tego przykładałem od zawsze - po zaczepki "że kogoś masz") w kolejnym czasie uświadomiłem sobie gdzie Żonę boli najbardziej - przez ostatnie 2 lata nasze funkcjonowanie jako małżeństwa było coraz gorsze - dużo rutyny, moje priorytety (sport) w Weekendy i często popołudniami. W dodatku przez kilka miesięcy pisałem z dużo młodszą kobietą na czacie. Nie miałem nic do ukrycia w tej rozmowie ale była ona z dużą częstotliwością. To było już prawie 2 lata temu, na zdecydowaną prośbę Żony zerwałem z tą osobą wszelki kontakt. Żona komunikowała ale zazwyczaj w dużej awanturze i krzyku, że jest jej źle. Nie był to przekaz w normalnej rozmowie.
Miesiąc przed poinformowaniem mnie o rozwodzie Żona rozpoczęła swoją indywidualną psychoterapię (powodem było jej zachowanie przy publicznych wystąpieniach na studiach gdzie wtedy głos jej się łamał i się denerwowała) - po kilku wizytach (4-5) okazało się, że przyczyną tych zaburzeń jestem ja i relacja ze mną jako mężem. Wtedy właśnie Żona podjęła taka decyzję o rozwodzie.
Dodam też fakt, że przed prawie 3 latami zdiagnozowano u mnie rzadką chorobę. 1 przypadek na milion u dorosłych. Na szczęście skończyło się to dobrze dla mnie (zmiana wycięta i w miarę spokój do dzisiaj) - to właśnie po tym poczułem jakbym dostał drugie życie. Wtedy wszedł sport i coraz gorsza relacja z Żoną.
Od prawie miesiąca również uczęszczam na swoją terapię, jak również razem z Żoną byliśmy na wspólnej terapii (gdzie niestety ona powiedziała, że zdania nie zmieni i nadmieniła przed nią, że jeżeli ktoś będzie ją tam namawiał na zmianę decyzji to wyjdzie i trzaśnie drzwiami
)Na chwilę obecną jest coraz gorzej, mieszkanie w kredycie (cały czas mieszkamy razem ale Żona od początku przekazania mi tej informacji chce żebym któreś z nas się wyprowadziło. Moje relacje z dziećmi są bardzo dobre. Z dnia na dzień jest coraz bardziej elektrycznie. Kilka razy chciałem porozmawiać o tym, że się zmienię i proszę o szansę ale chyba nie tędy droga. Słyszałem odpowiedź, że nękam Żonę itp... Wątpię żeby był Kowalski. I ciąglę ten dylemat czy się wyprowadzać czy Żona ma się wyprowadzić
- powtarza, że żyłem jej kosztem a wczoraj padło, że nie jestem twoją Żoną. Pozew jeszcze nie został złożony a ja już sam nie wiem co robić chcąc to ratować. Dodam, że czytałem już trochę innych podobnych wątków na forum.