Wróciłam, bo potrzebuję mówić. Potrzebuję się też uchwycić tego kierunku drogi, który obrałam i który wybrzmiewa w tytule wątku – ku życiu. Mam nadzieję, że wypowiedzenie tego, że zdecydowałam się podążać drogą życia a nie powolnego zatracania się z rozpaczy, śmierci duchowej i psychicznej, pomoże mi w niej trwać. Zdecydowałam, że będę żyć, a nie tylko wegetować i piszę o tym, żebym miała przed oczami swoje własne słowa i musiała brać za nie odpowiedzialność
Moje małżeństwo zakończyło się w maju tego roku, po 7 latach (formalnego) trwania. Wiele miesięcy walczyłam o małżeństwo, głównie modlitewnie, bo inaczej nie miałam możliwości – mąż był od początku w związku z kowalską. W tym czasie doszłam do dna. Nie wiedziałam kim jestem, niczego nie rozumiałam. Pewnie dla wielu z Was stan ten jest doskonale znany...Czas staje w miejscu, wszystko wydaje się złym snem. A jest, niestety, prawdą, z którą trzeba się konfrontować codziennie, każdego dnia od nowa. OD NOWA – żaden człowiek nie wymyśli bardziej skutecznej tortury...
Wiem, że popełniłam w tym czasie mnóstwo błędów. Wiem też jednak, że zrobiłam wszystko, co byłam w stanie. Nie poddałam się do końca, chociaż koniec i tak nastąpił. Teraz rozpoczął się nowy etap mojego życia i nie wiem co on przyniesie. Czasami jeszcze się buntuję przeciwko swojej sytuacji. Jestem jeszcze młoda, mam 31 lat, nie mam dzieci. Jestem samotna i nie jestem pogodzona z myślą, że mam taka pozostać do końca życia. Póki co jestem jednak spokojna, poznaję życie z innej strony niż tej kiedyś zaplanowanej, jako żona i matka.
Prawdę mówiąc nie wiem do czego to moje życie zmierza. Póki co na razie leczę się duchowo i emocjonalnie, i powoli odczuwam tego efekty. Przez odejście męża zmuszona byłam szukać wsparcia u ludzi, chociaż relacje z ludźmi są czymś, co zawsze budziło we mnie lęk i było najtrudniejszym wyzwaniem. Ja – bojąca się ludzi, musiałam poprosić ich o pomoc, by przetrwać. Być może o to właśnie Panu Bogu chodziło. Być może inaczej by się nie dało...
Mąż nie jest moim mężem emocjonalnie od ponad dwóch lat. Gdy patrzę z miejsca, w którym teraz jestem, na cały ten okres – co się we mnie zmieniło, jak teraz wygląda moje życie, to aż trudno mi uwierzyć we wszystkie te zmiany. Niby nic spektakularnego, ale....sam fakt, że przeżyłam, podniosłam się i niesamowicie ubogaciłam, rozpatruję w kategorii łaski, bo początki były nie trudne, nie fatalne, ale niewyobrażalnie wręcz tragiczne. Myślałam, że zwariuję. Zawsze byłam słaba psychicznie. Zmagałam się z pakietem zaburzeń psychicznych i byłam pewna, że nie przetrwam w samotności. Wiedziałam, że PO LUDZKU tego nie przetrwam, więc nie mając wyboru, po prostu przylgnęłam do Pana Boga. Poraniona, właściwie nie ufająca w możliwość istnienia JEGO miłości do mnie, mimo wszystko przyszłam do Niego. On mnie przyjął jak nikt na świecie. Dodatkowo też postawił na mojej drodze ludzi, których otwarcie nazywam swoimi Aniołami. Oni pomogli mi i wciąż pomagają stać na własnych nogach, a kiedy się chwieję czy upadam, podnoszą mnie do góry nieraz i za uszy. To również uważam za niezwykły dar i łaskę.
Jak to zwykle w trudnych momentach życiowych bywa, zweryfikowały się różne moje znajomości i „przyjaźnie”. Straciłam w tym czasie dwie przyjaciółki, które wydawało mi się, że były nimi naprawdę. Ich stratę również głęboko przeżyłam, ale jestem już z nią pogodzona. Spoglądam teraz na moje relacje z ludźmi w zupełnie innej perspektywy i potrafię je prawdziwie docenić. Cieszę się z tego, co mam. Wreszcie doceniłam to, co mam! Mam w sobie więcej miłości do ludzi i myślę, że wreszcie zrozumiałam czym ta miłość jest. To jest coś niesamowitego! Gdy pozna się czym jest MIŁOŚĆ, po prostu nie da się nie wierzyć w jej Stwórcę, tak samo jak nie można ponownie zamknąć na nią oczy i wrócić do swojego „starego”, nieświadomego Ja.
Oczywiście, żeby nie było, wcale nie jest różowo, cukierkowo! Ja dalej pragnę być żoną i matką, i chciałabym dostać jeszcze jedną szansę od Boga, by móc żyć w rodzinie tworzonej na najsolidniejszym fundamencie, nie na jakiejś ułudzie. Mojego małżeństwa już nie ma, i wiem, że to zawsze będzie bolało. Z różną intensywnością, ale będzie. Ale wiem, że ja to przetrwam. Wiem, bo zrozumiałam i przyjęłam fakt czyją córką jestem
Z całej tej historii morał jest taki, że w życiu można przetrwać wszystko. Kochani, uwierzcie mi, mówi to osoba poraniona przez życie w tak wielu obszarach, że dla mnie fakt, że nie popełniłam samobójstwa, jest znakiem działania bożej łaski. Bóg nie pozwolił mi umrzeć, choć jeszcze nie wiem dlaczego. Wciąż nie wiem jaki ma dla mnie plan. Ale skoro spodobało mu się mieć mnie na tym świecie, poproszę Go, by mi o nim opowiedział
Jeśli mogę, gorąco proszę Cię, który to przeczytasz, o modlitwę w mojej intencji – o łaskę wiary i prawdziwego przebaczenia. W zamian ofiaruję swoją modlitwę. Jeśli w jakiejś konkretnej intencji, proszę o prywatną wiadomość
Chwała Panu!
ja się nie modlę o powrót męża, bo wiem, po ludzku oczywiście, że mimo moich chęci, nie jestem w stanie wybaczyć. i w cale nie chcę żeby wrócił 
