ale że mam tu pewne osobiste doświadczenie,
więc myślę, że warto się nim podzielić.
Rozpoczynając może, generalnie uważam siebie za letniego w wierze, orbitującego gdzieś zawsze wokół wiary i kościoła, ale generalnie trzymającego się na dystans, no może oprócz co niedzielnej mszy za namową żony
. Może ostatnio wiele się zmieniło, ale kryzys tu, kryzys tam, nie wiem jeszcze jak solidne jest to nawrócenie. Myślę, że każdy ma swoją drogę, do mnie na przyklad b. mocno przemawia logika dzieła stworzenia im bardziej ją obserwuję, tym bardziej we mnie działa i nawet na gruncie intelektualnym nie mogę znaleźć w niej żadnych sprzeczności.Jest to o tyle przewrotne, że jako młody człowiek miałem przez pewien czas okazję (całkiem przypadkowo ma się rozumieć
) mieć niemal nieograniczony dostęp do wielu światłych duchownych, w tym doktorów i profesorów teologii. Świetny start to znalezienia sobie przewodnika duchownego, ja jednak miałem inne podejście. W trakcie dyskusji uwielbiałem wyłuskiwać i podkreślać nieścisłości w ich rozumowaniu, luki, sprzeczności, błędy logiczne, drogi na skróty i manipulacje, itp... Czym niektórych doprowadzałem do białej gorączki. Była to świetna zabawa dla młokosa. Teraz po kilkudziesięciu latach dużo tych luk zostało zapełnionych albo przeze mnie samego, albo przez moje doświadczenia. Można powiedzieć, że ziarno które sam zasiałem w zupełnie innym celu kiełkuje dzisiaj samo z siebie.Dlatego ja bardziej skłaniam się do podejścia, które kiedyś usłyszałem, a nijak nie mogę przypomnieć sobie źródła (ktoś może pomoże??), ale w mojej wolnej interpretacji znaczy, że nie powinniśmy nikogo nawracać na siłę, ale w cichości prowadzić swoje życie w taki sposób, żeby inni sami się interesowali, co nam pomaga znaleźć takie szczęście...
