Piszę tu po raz pierwszy, bo nie mam z kim porozmawiać o moim problemie. Jestem mężatką 12 lat, mamy 2 córki. Mąż pije właściwie od pierwszego roku po ślubie, było to najpierw mniej, a z czasem coraz więcej. zdradził mnie też już pierwszy raz rok po ślubie, byłam w ciąży pierwszym dzieckiem. Jakoś zostaliśmy razem, kolejny raz zdradził mnie 5 lat po ślubie i znowu wybaczyłam. Do tego pił, awanturował się, potrafił posuwać się do szarpania, popychania itd. Jak już było bardzo źle i bał się, że się rozejdziemy trochę się zmieniał, zaczynał starać i tak to trwa. O ostatniej jego kobiecie dowiedziałam się jakiś czas temu. trwało to przez całe ostatnie lato. Ona jest mężatką, więc ich spotkania odbywały się tylko raz w tygodniu, w konkretnym celu. kiedy powiedziałam mu, że o tym wiem awanturował się, wyzywał mnie od najgorszych, na przedstawiane dowody po prostu nie odpowiada i robi ze mnie wariatkę. Spotykał się z nią nadal do połowy października. I przez ten czas robił mi piekło wyzywał nawet przy dzieciach, wracał pijany samochodem. Starałam się to po prostu przetrwać unikałam go, nie odpowiadałam na zaczepki, żeby dzieciom oszczędzić awantur. Od grudnia zaczął się znowu starać, to jest schemat. Nie sypiamy ze sobą od lata. Staram się jakoś funkcjonować, są dni kiedy czuję się dobrze, ale wystarczy jakiś drobny incydent i się po prostu rozpadam. Mąż uważa, że już wszystko minęło, a teraz to moja wina, że nie jest dobrze, bo przecież on się stara, a ja nie chcę z nim sypiać. Trochę nadal pije, ale dużo mniej i uważa, że ja to powinnam docenić. Temat zdrady nie jest poruszany, gdybym go poruszyła byłaby awantura. A to wszystko mnie gryzie, nie mogę się zmusić by iść do niego. Zresztą to wygląda tak, że prawie ze sobą nie rozmawiamy a wieczorem potrafi wysłać mi sms bym do niego przyszła i obraża się że nie przychodzę. Nie wiem jak mam żyć, marzę o tym by nie mieć żadnych uczuć, by potrafić żyć jak robot
wiem że gdybym się z nim przespała dla niego wszystko wróciłoby do normy i uważałby, że wszystko jest ok. Dla mnie nie jest. Tyle lat wszystko przebaczałam, a teraz coś we mnie pękło. nie potrafię z nim być. Wiem, że go nie kocham, on zresztą mnie też nie kocha i to pewnie od dawna. po prostu jestem mu potrzebna. Byłam u psychologa, on doradza rozwód, ale ja boję się być sama. Boję się o dzieci, boję się, że sobie sama nie poradzę, no i jestem wierząca. Co mogę zrobić? modlę się by zmieniły się moje uczucia, ale właściwie jak mają się zmienić? mam nauczyć się żyć w zakłamaniu? udawać? zmuszać się do czegoś czego już nie chcę? Jestem przerażona wizją przyszłości.
Jakoś trzeba było mnie wychować 
razem z mężem jesteśmy 19lat a 13 lat po ślubie. Bóg przypominał o sobie kilka razy w trakcie tego okresu. Coś obiecałam potem nie wywiązywałam się z tych obietnic... Bóg tak wstrząsnął moim życiem że nareszcie zrozumiałam że tylko z nim mogę naprawdę dokonać czegoś dobrego. Jestem na etapie prób ratowania męża (przy okazji również siebie i dzieci) z tej choroby w szelaki możliwie dostępny sposób. Póki co mąż ucieka jak się da gdzie się da i ile się da.Uzależnienie jest na tyle silne że wolał zostawić mnie z 4 dzieci i żyć jak kawaler pogłębiając swoją chorobę. Jestem zdania że nie ma złego co by na dobre nie wyszło. Ja mam teraz w domu spokój i czas dla dzieci by zmienić nasze chore przez te lata relacje. Staram się jako zdrowa głowa tej naszej rodziny budować nowy dom na nowych zasadach i relacjach na ściśle ugruntowanych fundamentach religijnych. Bo jeśli Bóg jest na pierwszym miejscu to wszystko jest na swoim miejscu. A za męża odmawiam kolejną już Nowennę Pompejańską w intencji zrozumienia swojej choroby i podjęcia przez niego leczenia odwykowego. Mój mąż jest bardzo wartościowym człowiekiem tylko zagubionym w swojej chorobie. Wierzę że to doświadczenie ma sens zbawienny dla całej naszej rodzinny.