Kryzys małżeński :: Forum Pomocy SYCHAR :: Uzdrowienie Małżeństwa

Lawendowa pisze: ↑08 sie 2021, 14:58 Pod Twoją obronę...

Monti pisze: ↑09 sie 2021, 8:34 Bardzo Wam dziękuję za modlitwę.
Jestem w szoku i do teraz nie mogę się pozbierać po tym, co mi oznajmiła żona. Nie chce się opiekować synem, nie chce go widzieć... Dla mnie to niewyobrażalne. Zwłaszcza w takim przypadku, gdy 10-letnie dziecko doświadcza już drugiego porzucenia przez matkę...
Wczoraj miała miejsce drobna awantura, podczas której chciałem załagodzić sytuację i fakt, nie stanąłem po jej stronie. Ma mi to za złe. Twierdzi, że nie akceptuje moich metod wychowawczych. Ja natomiast nie akceptuję jej zachowania, tj. krzyku, wyzwisk, przemocy. Każdemu mogą puścić nerwy, ale nie można tego uważać za coś normalnego. Mówię jej o możliwości konsultacji z psychologiem, ale nie chce o tym słyszeć.
Ciągle mam nadzieję, że się opamięta. Widzę natomiast analogiczny schemat działania jak w przypadku awantury, która rozpętała nasz kryzys (jest to opisane na początku wątku). Przykro to pisać, ale jest to osoba bardzo zaburzona i toksyczna. Może nie powinienem tak pisać, ale tak to dzisiaj widzę i czuję. I widzę też, niestety, że nie mam na to wpływu.
Nadmienię, że ostatnio nasze relacje układały się całkiem dobrze (jak na rozwodników). Dużo czasu spędzaliśmy razem z dzieckiem i było to dla niego bardzo ważne. Nie wiem, jak mam mu wytłumaczyć to, że teraz nie będzie widywał mamy.
Na szczęście jutro syn jedzie do sanatorium na prawie cztery tygodnie. Oby coś się w jej postawie zmieniło...

Monti pisze: ↑09 sie 2021, 8:34 Bardzo Wam dziękuję za modlitwę.
Jestem w szoku i do teraz nie mogę się pozbierać po tym, co mi oznajmiła żona. Nie chce się opiekować synem, nie chce go widzieć... Dla mnie to niewyobrażalne. Zwłaszcza w takim przypadku, gdy 10-letnie dziecko doświadcza już drugiego porzucenia przez matkę...
Wczoraj miała miejsce drobna awantura, podczas której chciałem załagodzić sytuację i fakt, nie stanąłem po jej stronie. Ma mi to za złe. Twierdzi, że nie akceptuje moich metod wychowawczych. Ja natomiast nie akceptuję jej zachowania, tj. krzyku, wyzwisk, przemocy. Każdemu mogą puścić nerwy, ale nie można tego uważać za coś normalnego. Mówię jej o możliwości konsultacji z psychologiem, ale nie chce o tym słyszeć.
Ciągle mam nadzieję, że się opamięta. Widzę natomiast analogiczny schemat działania jak w przypadku awantury, która rozpętała nasz kryzys (jest to opisane na początku wątku). Przykro to pisać, ale jest to osoba bardzo zaburzona i toksyczna. Może nie powinienem tak pisać, ale tak to dzisiaj widzę i czuję. I widzę też, niestety, że nie mam na to wpływu.
Nadmienię, że ostatnio nasze relacje układały się całkiem dobrze (jak na rozwodników). Dużo czasu spędzaliśmy razem z dzieckiem i było to dla niego bardzo ważne. Nie wiem, jak mam mu wytłumaczyć to, że teraz nie będzie widywał mamy.
Na szczęście jutro syn jedzie do sanatorium na prawie cztery tygodnie. Oby coś się w jej postawie zmieniło...