Nie mogę uwierzyć...

Powrót to dopiero początek trudnej drogi...

Moderator: Moderatorzy

pogodna
Posty: 25
Rejestracja: 04 lip 2018, 17:51
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Nie mogę uwierzyć...

Post autor: pogodna »

ozeasz
Pogodna ,porzedni post był w innym tonie , pokazujesz w tych dwóch postach dwojakość w swoim sposobie widzenia męża …... co jest werbalizowane ,co On widzi w Twojej postawie która wg Ciebie i w moim odczuciu jest wzorowa :
Zacznę od siebie - moja postawa nie jest wzorowa, jestem człowiekiem, popełniam błędy, mam gorsze momenty... jednak na miarę swoich możliwości naprawiam siebie, terapie, książki, nawet udział w tym forum. To działania, które podejmuję biorąc odpowiedzialność za siebie i nasze małżeństwo. Tak to widzę. Jestem DDA mam za sobą terapię, po pierwszej zdradzie męża przepracowałam swoje problemy. Bardzo się zmieniłam.

A teraz mężu: On też jest DDA. Na spotkaniu z psychoterapeutą był dwa razy. Pracował nad sobą we własnym zakresie, czasem o coś podpytał. Czasem mu coś podesłałam. Książek nie czytał. Ja widzę zmianę jego zachowania na lepsze. Wierzę w niego i go wspieram.
Czy może być tak że komunikujesz sobą (słowa , zachowania , niedomówienia , sposób reakcji ,postawa itp.) te ostatnie uwagi i mąż mimo wszystko odbiera to jako jakiegoś rodzaju odrzucenie , odepchnięcie człowieka który sobie nie radzi ze sobą ?
Nie potrafię się pogodzić z tym, że on siebie tak umniejsza w naszym związku, że źle o sobie mówi, że traktuje siebie jako życiowego nieudacznika co w ogóle nijak się ma do rzeczywistości. Jest człowiekiem zaradnym i pracowitym - twierdzi, ze to nie prawda.
Mnie idealizuje - słysze od naszych znajomych jak "zawsze dobrze o mnie mówi". Irytuje mnie tylko wtedy gdy sam siebie deprecjonuje, zakłada z góry, że mu się nie uda, poddaje się na wstępie. Tak wtedy pewnie to werbalizuję i okazuję swoim zachowaniem ale nie odsuwam, nie odrzucam. Nie potrafię przejść obok tego obojętnie. Wszystko co mamy w życiu mamy dzięki jego pracy. On twierdzi, że to moja zasługa mimo, ze moje zarobki są śmieszne w porównaniu do jego. Gdy mówię, że w niego wierzę- on mówi "chyba tylko ty".


Po pierwszej zdradzie załamał się i ego sammoocena znacznie spadła... Szanowałam go, doceniałam za staranie, stopniowo odbudowaliśmy i było lepiej niż kiedykolwiek.

Teraz zastanawiam się czy on dla mnie będąc dobrym mężem nie stawał się taki, żeby mi sprostać, żeby być na moją miarę, że to był pozór jakiś a może wewnętrznie nie zmienił się wcale. Ale na poczuciu winy wynkającym z faktu, ze ja tyle robię, ze mi zależy, że wybaczyłam, wypadałoby żeby i on się trochę naprawił. Próbuję to zrozumieć... Szukam winy też w sobie...
jacek-sychar

Re: Nie mogę uwierzyć...

Post autor: jacek-sychar »

pogodna pisze: 05 lip 2018, 14:42 Nie potrafię się pogodzić z tym, że on siebie tak umniejsza w naszym związku, że źle o sobie mówi, że traktuje siebie jako życiowego nieudacznika co w ogóle nijak się ma do rzeczywistości. Jest człowiekiem zaradnym i pracowitym - twierdzi, ze to nie prawda.
Pogodna

To, że DDA czuje się nieudacznikiem, a to, że jest zaradny i pracowity, to są dwie różne rzeczy.
Dorosłe dzieci mają problem w tym, że one czują się wewnątrz dzieckiem, a więc nie mogą się pogodzić z tym, że faktycznie pełnią często odpowiedzialne funkcje. One mentalnie nie dorosły do tych funkcji. I to je przerasta. Tu jest problem. Dlatego często uciekają w nałogi, niszczące przyzwyczajenia. One są dla nich odskocznią, bo w tym czasie (oddawania się tym zajęciom), one nie muszą się zastanawiać, czy robią to właściwie. To jest ich wentyl bezpieczeństwa.

Tylko osoba odporna psychicznie, a więc dorosła emocjonalnie, jest w stanie we właściwy sposób przyjmować bodźce, które do niej docierają i radzić sobie z nimi.
Dorosłe dziecko szuka ucieczki od kłopotów.
Ile to jest przykładów, że ktoś coś osiągnął w życiu, a potem nagle idzie w zatracenie. Dlaczego? Bo problemy go przerosły. nie był w stanie się z nimi uporać.
Dlatego dorosłe dzieci tak lubią uciekać od odpowiedzialności. Mam problemy w związku, to uciekam w inny związek. Tu miłość mi się wypaliła, tam jest prawdziwa. nic się ie wypaliło, nic się nie zapaliło na nowo. To tylko zwykła ucieczka od odpowiedzialności, cierpliwości i pracy.
rak
Posty: 995
Rejestracja: 30 wrz 2017, 13:41
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Nie mogę uwierzyć...

Post autor: rak »

Ozeaszu,

szanuję Twoje zdanie. Wydaje mi się, jednak, że tutaj obydwoje gdybamy nad motywami zachowania męża pogodnej na podstawie naszych własnych subiektywnych doświadczeń. Spojrzenie z różnych stron zazwyczaj pomaga wzbogacić swoją percepcję, ale nie daje gotowego rozwiązania...
Pisząc to chciałbym się jeszcze trochę pogrzebać w temacie. Czemu napisałem, to co napisałem, że nie widzę tej motywacji do pracy. Bo moim zdaniem bodziec był niewystarczający, co widać kiedy się powtórzył, to osoba próbuje to w dwójnasób wynagrodzić i wziąć się do pracy, z reguły takiej motywacji starczy na bardzo krótko. Wstyd można bowiem wykorzystać na dwa sposoby
  • można spożytkować energię wykorzystaną z niego do pogrzebania w sobie i wycągniecie powodów takiego zachowania. Ale do tego potrzeba albo odpowiednio dużo własnej siły, żeby poradzić sobie z zazwyczaj nieprzyjemnymi odkryciami, albo odwrotnie być już tak bezislny, że nie czuć innego wyjścia niezależnie, co tam się później znajdzie
  • można też spożytkować tą energią na ignorowanie problemu, albo przez unikanie go, zaprzeczenie konsekwencjom, albo przerzuceniem ich na inną stronę, lub jakąś obiektywną przyczynę, na przykład inną osobę, własną słabość, nieudaczność, itd.
Co tak naprawdę się dzieje w człowieku to wie tylko on i to nie zawsze ;) . Ale z tego co pisze Pogodna, to jej mąż do tej pory mimo, że pokazywał, że się starał, to tak naprawdę nie rozpoczął obiektywnie większej pracy: własna terapia, lektury, praca nad sobą. Teraz jak sytuacja się powtórzyła, to jakby motywacja się zwiększyła, co też potwierdza, że wcześniej nie była zbyt wysoka. Często tak jest że dopiero silny bodziec jest w stanie nas wytrącić z równowagi i zmusić do podjęcia trudu rozwoju, zanim to się zadzieje to wolimy się taplać w standardowym bólu egzystencjalnym, bo jest nam znany i widocznie niespecjalnie dokuczliwy...

Z drugiej strony Pogodna,

to co pisałem o silnej osobie to miecz obosieczny. Siła tej osoby jest w jej samej (wynika z kontkatu z jej wartościami i służenia nim), a nie opiera się na dowartościowaniu przez innych.

Widzę na przykład u siebie, że pasowała mi rola człowieka, który sobie ze wszystkim radzi, mimo, że życie i tak to zweryfikowała to kilka razy... I lubiłem też pozować na opiekuna, który zajmuje się nieporadnym dzieciaczkiem. Żonie też ta rola odpowiadała, bo odsuwała od niej odpowiedzialność więc mogła się bawić w dorosłego, tylko, że apetyt na dobrą zabawę rośnie z czasem, a sam nieświadomie wspierałem te mechanizmy...
Może Ty tak nie masz, ale łatwiej błyszczeć na matowym tle. Mechanizm jest b. subtelny, ale jeśli z perspektywy czasu mnie windowała to do góry to samą siłą reakcji drugą stronę to musiało dociskać do dołu.
W takim układzie dużo trudniej grać nie rodzica, ale partnera, który wpiera w rozwoju, a nie wygodnie (też dla samego siebie) wyręcza z problemów.

Pisząc to ja jestem przeciwny zbytniemu obarczaniu się przez zdradzonego odpowiedzialnością. Można całe życie ćwiczyć się w okazywaniu miłości, ale jeśli z drugiej strony to będzie postrzegane tylko jako przyciąganie emocjonalne to nie będzie to dla niej nic więcej niż prosty handel wymienny. Ja ci "robię dobrze", a ty się odwdzięczasz. Brakuje w tym intymności, solidnej podstawy oraz model upada, gdy pojawią się większe atrakcje z handlu na widnokręgu... Bardziej kluczowe wydaje mi się motywacja osoby zdradzającej to zauważania takich okazji i ochota na handelek...
Nieważne jest, gdzie jesteś, ale wszędzie tam, gdzie przyjdzie ci się znaleźć, ważne jest, jak żyjesz - Henri J.M.Nouwen
rak
Posty: 995
Rejestracja: 30 wrz 2017, 13:41
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Nie mogę uwierzyć...

Post autor: rak »

Tak trochę jeszcze w kontekście tego co napisał Jacek.

Co mnie zaskakuje w osobach z rodzin dysfukcyjnych, gdy przychodzi do podjęcia decyzji, to chcę zachowywać się jak dorośli, argumentując, że to ich odpowiedzialność i prawo, ale jak przychodzi do poniesienia konsekwencji to grają małe dzieci, które nie wiedzą co się stało i czemu wynikają z tego jakieś konsekwencje.

Czasem mi się wydaje, że powinno być odwrotnie ;) Szukać pomocy i rady u innych przed problemem, a jak konsekwencje już się zmaterializują to nie przerzucać ich na innych, tylko przyjąc jak dorosły na siebie.
Nieważne jest, gdzie jesteś, ale wszędzie tam, gdzie przyjdzie ci się znaleźć, ważne jest, jak żyjesz - Henri J.M.Nouwen
Awatar użytkownika
ozeasz
Posty: 4368
Rejestracja: 29 sty 2017, 19:41
Jestem: w separacji
Płeć: Mężczyzna

Re: Nie mogę uwierzyć...

Post autor: ozeasz »

Raku ja tylko napisałem jak odbieram to co opisała Pogodna , i że Ja widzę analogię do własnej historii którą krótko nakreśliłem ,jak to jest naprawdę nie wiem , daleki jestem od tego by w tej sytuacji oskarżać męża Pogodnej o wyrachowanie i obojętność , jednak mój odbiór bierze się ze słów Pogodnej , ale to jak pisałem mój odbiór i jak najbardziej każdy może to odczytywać inaczej .
Dlatego też nadmieniłem na początku:
ozeasz pisze:Raku ,dla mnie ,i tu jest to subiektywny odbiór podkreślam , wynikający z własnych doświadczeń i specyfiki mojej osobowości
Pozdrawiam i życzę dobrego dnia .
Miłości bez Krzyża nie znajdziecie , a Krzyża bez Miłości nie uniesiecie . Jan Paweł II
pogodna
Posty: 25
Rejestracja: 04 lip 2018, 17:51
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Nie mogę uwierzyć...

Post autor: pogodna »

Ozeaszu
to co pisałem o silnej osobie to miecz obosieczny. Siła tej osoby jest w jej samej (wynika z kontkatu z jej wartościami i służenia nim), a nie opiera się na dowartościowaniu przez innych.
Mojemu mężowi tej siły brakuje, ja żyję zgodnie ze swoimi wartościami dlatego między innymi tu jestem.
Nie wyręczałam mojego męża i nie matkowałam mu. Jedyne co mam sobie do zarzucenia w tej kwestii to to, że zaczynałam z nim rozmowy o psychologii relacji, coś mu podesłała czasem do przeczytania, motywowałam do podjęcia działań w kwestii rozwoju. Mógł odczuć to jako brak akceptacji go takiego jakim jest.
Awatar użytkownika
ozeasz
Posty: 4368
Rejestracja: 29 sty 2017, 19:41
Jestem: w separacji
Płeć: Mężczyzna

Re: Nie mogę uwierzyć...

Post autor: ozeasz »

pogodna pisze: 05 lip 2018, 17:15 Ozeaszu
to co pisałem o silnej osobie to miecz obosieczny. Siła tej osoby jest w jej samej (wynika z kontkatu z jej wartościami i służenia nim), a nie opiera się na dowartościowaniu przez innych.
Mojemu mężowi tej siły brakuje, ja żyję zgodnie ze swoimi wartościami dlatego między innymi tu jestem.
Nie wyręczałam mojego męża i nie matkowałam mu. Jedyne co mam sobie do zarzucenia w tej kwestii to to, że zaczynałam z nim rozmowy o psychologii relacji, coś mu podesłała czasem do przeczytania, motywowałam do podjęcia działań w kwestii rozwoju. Mógł odczuć to jako brak akceptacji go takiego jakim jest.
Pogodna te słowa to Raka są ,więc nie wiem czy to do Niego ,czy do mnie kierujesz ?
Miłości bez Krzyża nie znajdziecie , a Krzyża bez Miłości nie uniesiecie . Jan Paweł II
pogodna
Posty: 25
Rejestracja: 04 lip 2018, 17:51
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Nie mogę uwierzyć...

Post autor: pogodna »

Do raka. Pogubiłem się przepraszam
☺️
rak
Posty: 995
Rejestracja: 30 wrz 2017, 13:41
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Nie mogę uwierzyć...

Post autor: rak »

Wiesz Pogodna,

nie chciałbym projektować mojego doświadczenia na Twoje, ale spójrz jak ja to czytam.

W pierwszym poście Twój ból i smutek naprawdę "złapał" mnie za serce. Wydawało mi się, że dosłownie czuję jak fizycznie i psychicznie cierpisz. Zawiedzione oczekiwania, niedoceniony wysiłek i ponownie rozdarte emocje. Później jeszcze raz, czy dwa razy odwołałaś się do tego bólu:
pogodna pisze: 04 lip 2018, 18:23 Wracam do Was po 6 latach od zdrady mojego męża. Po kilku latach psychoterapii. Miałam poczucie, że to co się wydarzyło było darem dla nas. Naprawilismy relację, odbudowalismy nasza miłość, byliśmy szczęśliwą rodziną. Każdego dnia świadomie pracowałam nad naszym małżeństwem a mój mąż odwdzięczał się dobrem i czułością. Konflikty zdarzały się niezwykle rzadko, miał ode mnie wsparcie i szacunek. Doceniałam go i wierzyłam. Wyjechał w delegację i zdradził mnie drugi raz...
pogodna pisze: 04 lip 2018, 23:19 Ból jest niewyobrażalny, boli bardziej niż ten pierwszy.
Ale dużo częściej zacząłaś tłumaczyć zachowanie swojego męża, czy nawet powtarzając jego słowa usprawiedliwiać:
pogodna pisze: 05 lip 2018, 11:36 Efekty oczywiście były, jednak ostatecznie przegrał sam ze sobą. Silna wola nie jest jego mocną stroną.
pogodna pisze: 05 lip 2018, 9:11 ... zawsze widziałam jego wartość, w którą on sam jednak nie wierzył. Często mówił o sobie źle...
Co jest o tyle niepokojące, że sama chwilę wcześniej byłaś na skraju załamania, jeśli bolało bardziej niż za pierwszym (no chyba że za pierwszym razem zniosłaś to bez problemu, co też by było zastanawiąco po takim ciosie). Teraz niemal na spokojnie po pierwszym w moim odbiorze b. emocjonalnym poście przechodzisz do analizy szukasz powodu i wielokrotnie podkreślasz słabość psychiczną męża. Dodatkowo brzmi to jakbyś już go niemal całkowicie rozgrzeszyła, a nawet podziwiała jego postawę:
pogodna pisze: 04 lip 2018, 23:19 Szukam dobra w tym wszystkim. Dobre jest to, że to skończył szybko bo już tak nie mógł. Dobre jest to, że czuję skruchę, żałuję, walczy, sam chce zacząć terapię, widzi w sobie problem. Dobre jest to, że się nie poddaje mimo moich huśtawek słucha w spokoju i stara się mnie zrozumieć. Dobre jest to, że daje mi odczuć, że bardzo mnie kocha.
Mało jeszcze napisałaś i nie zamieściłaś linka do historii na starym forum (jak istnieje), więc ciężko coś więcej napisać. ale ja mam przed oczymy obraz dziecka, które wie, że solidnie zbroiło, wie, że nie uniknie kary, podchodzi więc do mamy i zaczyna płakać, pokazując, że samo cierpi, odwraca tym uwagę, minimalizuje karę, a po chwili gdy widzi, że grzeszki zostały już przysypane innymi emocjami to radośnie wraca do poprzedniej zabawy, bo bardzo ekscytująca, a i konsekwencje w sumie nie duże...

Czemu trochę staję tutaj w opozycji do Ozeasza. Uważam jak on, że dobrze, że nie zamykasz mu drogi i mimo własnego cierpienia chcesz dalej budować i naprawiać małżeństo, szukasz też powodu w sobie, itd. ale mam pewną wątpliwość i chciałbym poddać to pod Twoją rozwagę, czy z pragmatycznego punku widzenia naprawdę jest to miłosierdzie wobec grzesznika, czy raczej w kontekście recydywy taka postawa nie ociera się o naiwność, która w moim odczuciu nie jest już miłością, tylko ucieczką przed własnymi obawami w niekończącą się zgodę na wszystko, tylko żeby wydawało się, że jest dobrze.
Nie chcę osądzać Twoje męża, każdy ma swoją historię i swoje zranienia, z którymi radzi sobie jak może. Ale jeśli jego zranienia są już na tyle zauważalne i toksyczne, że zaczynają oddziaływać na otoczenie, przynoszą ból Tobie i innym, a motywacja do pracy nad nimi się waha od jak odczytuję Ciebie niemal żadnej do wzmocnionej zaraz po czynie, to może zamiast już teraz podziwiać jego postawę to wzmocnić jego dążenia do pracy nad sobą poprzez pozwolenie odczucia mu konsekwencji i nie pozwolenie na ponowne zakopanie problemu.

A teraz trochę z osobistego podwórka. Wiesz, ja też mówiłem, że wierzę w żonę, że sobie poradzi, że jest wartościowym człowiekem. Jej zdanie na temat samej siebie było inne, ale drastycznie podskoczyło w trakcie romansu, który oderwał ją od monotonii życia, dając tak upragnioną ucieczkę od codziennych problemów. Dałem jej dużo przestrzeni (zresztą zawsze ją sobie dawaliśmy) i mnóstwo szans na naprawę. Szybko załapała, że mi zależy i zachciało jej się i małżeństwa i dodatkowego koktailu endorfin na boku z kowalskim.
Naiwność kosztowała mnie pierwszy nieudany powrót i powtórkę już po miesiącu, a następnie przymusową separację. Można argumentować, że to jeszcze była fala tej samej namiętności i pewnie tak było. Ale zaobserwowałem inną rzecz, że stosunkowo szybko chciała udawać, że nic się nie stało, znowu jest szczęśliwa i jej dobrze, a każda dłuższa praca ją odrzucała. Jednak w środku tego z zewnątrz blyszczącego, soczystego jabłka aż warstwiły się robale, które raz na jakiś czas wypełzały na powierzchnie.
Ja teraz jestem trochę mniej naiwny (może też trochę b. cyniczny) i nie chcę wracać do ułudy małżeństwa, tylko najpierw od środka je ponaprawiać, a dopiero później rozkoszować się owocami, które na razie tylko z zewnątrz błyszczą.

To oczywiście mój punkt widzenia po kilku wpisach i jak zawsze mogę się mylić, ale sama szukasz, więc może i z tej strony warto się temu przyjrzeć...
Nieważne jest, gdzie jesteś, ale wszędzie tam, gdzie przyjdzie ci się znaleźć, ważne jest, jak żyjesz - Henri J.M.Nouwen
pogodna
Posty: 25
Rejestracja: 04 lip 2018, 17:51
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Nie mogę uwierzyć...

Post autor: pogodna »

Raku
W moim cierpieniu i bólu nic się nie zmieniło. Żeby Ci zobrazować nie wstaję z łóżka od wczoraj, nie mogę jeść, nie jestem w stanie opiekować się dziećmi. Dobrze że córka jest na tyle duża, że widząc jak źle się czuję jest pomocna. Boli i rozrywa mi serce. Jednak jak wspomniałam ja jestem po terapii i na nią wróciłam w listopadzie bo czułam, że jej potrzebuję. Być może raz na miesiąc to mało ale nie czułam potrzeby do tej pory na więcej. Moja psychoterapeutka z pewnością przygotowała mnie na to. Ona chyba wiedziała od razu. Ja wierzyłam w to co chciałam wierzyć, że mój mąż drugi raz tego błędu nie popełni. W lutym zaczęłam coś czuć intuicyjnie a pod koniec marca dotarły do mnie jakieś sygnały ale wtedy miałam jedynie fakty, że ktoś był o kim mąż bał mi się powiedzieć ale on to ogarnął bo nie chciał popełnić tego błędu ponownie. Wtedy to skończył też. A ja mu uwierzyłam, że do niczego nie doszło. Wczoraj ktoś trzeci dał mi do zrozumienia że coś jednak zaszło, poprosiłam męża o wyjaśnienie i przyznał się.
Wczoraj czułam ogromną złość na niego.
Dziś dużo rozmawiałam z przyjaciółką, która wyszła z przemocowego związku i też ma wiele lat terapii za sobą. Jest dużo bardziej świadoma ode mnie i bardzo mi pomogła.
Oczywiście nie dało się nie wejść w stare schematy i jestem tym porannym dzieckiem o którym piszesz ale dbam o to...
Otworzyłam zeszyty z ostatnich sześciu lat mojej pracy i zaczęłam od nowa.
Wiem że znów muszę pokochać siebie bo mam kryzys teraz. Wiem, że on to bardziej sobie zrobił niż mnie dlatego mu współczuję i go wspieram.
Jednocześnie staram się od niego uniezależnić aby odciąć się od tego i skupić na sobie.
Skupiam się na tym co w tej sytuacji jest dobre ponieważ nie skreśla go jako człowieka i przyjaciela. To daje mi spokój.
On wie, że w tej sytuacji separacja jest konsekwencją i to rozumiea ja nie skreślam go definitywnie ale potrzebuję czasu. Powiedział, że podejmie terapię i będzie nad sobą pracował dla siebie, nawet gdy zdecyduję się odejść. Boję się, że się podda ale nie mam na to wpływu a od tego uzeżniam nasze dalsze wspólne życie. Może to tak wygląda, jakbym go rozgrzeszyła ale ja staram się go tylko zrozumieć. Zaczęłam działać od razu, nie wiem czy to dobrze czy źle w tej sytuacji ale nie chcę tkwić w roli ofiary. To po prostu wzięcie odpowiedzialności za swoje życie i zdrowie psychiczne oraz moich dzieci. Wiem, że gdy będę płacić się w tym bólu to mogę się już z niego nie podnieść. Wczoraj mówiłam Bogu, że tak bardzo chciałabym umrzeć. I zdałam sobie sprawę, że to moja słabość i muszę sobie z nią poradzić. Jestem bogatsza o wiedzę i wieloletnią pracę on tych zasobów nie ma. Może to litość, może naiwność... Nie wiem. Ale chyba nie potrzebuję tego nazywać bo to zostawiam takie jakie jest a teraz zajmuję się sobą. Być może teraz łatwiej będzie Ci mnie zrozumieć. Ale to co piszesz jest dla mnie cenne bo pozwala mi na głębszą analizę tego jak to faktycznie że mną jest.
pogodna
Posty: 25
Rejestracja: 04 lip 2018, 17:51
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Nie mogę uwierzyć...

Post autor: pogodna »

A jeszcze...
Jeśli chodzi o mój stary wątek to próbowałam go znaleźć ale niestety nie mogę. Nie pamiętam mojego nicku.
Jedną rzecz źle zrozumiałam tą o dziecku i odniosła ją do siebie.
Odnosząc do męża. Ja też się tego boję. Swoim zachowaniem i zdecydowanym zachowaniem: zakończenie tego z końcem marca, zmiana pracy ( Kowalska jest w innym kraju) a nawet odcięcie się od kolegów, którzy raczej też szli w destrukcję daje mi nadzieję. W tej chwili można powiedzieć, że zaczyna od zera, nie ma nikogo. Wesprę go na tyle żeby siebie nie ranić. Dużo z nim rozmawiam bo się otwiera. Analizuje. Widzi, że sam sobie nie poradzi, sam szuka i organizuje pomoc. Ja bardzo chcę, żeby to się pozytywnie skończyło ale nie teraz. Chcę żeby wiedział, że poczekam...ale nie uzależniam swojego życia od jego deklaracji czy nawet prób jakichś. Tłumaczę sobie, że nie mam wpływu na to co on z tym zrobi. Mogę go wesprzeć, być obok. Czy to jest zbyt dużo wg Ciebie?
Awatar użytkownika
ozeasz
Posty: 4368
Rejestracja: 29 sty 2017, 19:41
Jestem: w separacji
Płeć: Mężczyzna

Re: Nie mogę uwierzyć...

Post autor: ozeasz »

Dzień dobry Pogodna ,co prawda rozmawiasz z Rakiem ,ale ostatnie pytanie mnie zmobilizowało jednak do opisania tego co myślę ,wychodzi na to że z Rakiem reprezentujemy odmienne stanowiska co do postrzegania tego co robi Twój mąż i jaką podjąć decyzję w związku z tym .

Twój sposób patrzenia oraz opisany sposób patrzenia męża i Jego chęć pracy ,porozumienia i dialogu jest nietypowa na tym forum .

Jak pisałem , ja nie zastanawiałbym sie żeby dać szansę i wspierać , bo to jest obowiązek małżeński ,a nawet chrześcijański ,czy nie 77 razy mamy przebaczyć jeśli ktoś zgrzeszył wobec nas i chce przeprosić ? Nie naiwność ,nie uzależnienie od męża , nie otwieranie sie na zranienie ,ale przebaczenie i konstruktywne wyciągnięcie wniosków . Dla mnie to zwykle nasze oczekiwania (że mąż już będzie idealny w tym względzie są barierą i słabym punktem podejścia ,niestety błędnym ) Czy Bóg z nami tak nie czyni ,mnie łatwiej przebaczać ,bo wiem że w relacji z Bogiem jestem identyczny ,jeśli nie gorszy ,a więc jakie mam prawo oczekiwać że moje niewierności wobec Boga będą wybaczone ,jeśli tych niewierności nie potrafię w mniejszej skali wybaczyć bliźniemu ?

Problem jest w tym że Ty jak piszesz jesteś w tym słaba ,widać duże oczekiwania wobec męża , to nie tak że masz wszystko znosić ,oczywiście masz prawo przeżywać ból ,nawet w oddaleniu ,separacji ,ale też zdaj sobie sprawę że to właśnie przeżywanie bólu powoduje takie zachowanie , Twoja siła lub jej brak jest źródłem twoich mam nadzieję decyzji ,nie reakcji .

Więc ja widzę również w tym i Twoją słabość , uzależnienie od męża , może sama wrażliwość jest większa w przekroju tu piszących i mogłaś z naprawdę dobrym ,Bożym podejściem przyjąć męża po upadku po pierwszym razie .

Jednak nasza natura jest taka że do końca życia będziemy upadać , każdy w swoim błotku , pytanie czy uważamy że błotko kogoś jest gorsze ,bo mnie wtedy bardziej boli , ja tak sobie myślę ,co Ty na to Pogodna ?
Miłości bez Krzyża nie znajdziecie , a Krzyża bez Miłości nie uniesiecie . Jan Paweł II
rak
Posty: 995
Rejestracja: 30 wrz 2017, 13:41
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Nie mogę uwierzyć...

Post autor: rak »

Dziękuję Pogodna,

za to, że zdecydowałaś się bardziej otworzyć i pozwoliłaś b. poznać. Twoje dwa ostatnie wpisy znowu mnie złapały za serce, w moim odbiorze mocno refleksyjne, promieniujące bólem (czasem wydaje mi się jeszcze ukrytym) i głęboko wchodzące w siebie.
Ale pokazałaś w nich nie tylko swoje miłosierdzie, ale też stanowczość. Z jednej strony doceniasz starania męża, a z drugiej pokazujesz mu twarde konsekwencje, do separacji włącznie (mam nadzieję, że go tym tylko nie straszysz...).

Ale z drugiej strony napisałaś też wiecęj o postawie męża. Rozumiem z tego, że kontynuował ten romans, dopóki nie zaczęłaś bardziej "węszyć", a nie przyznał się dopóki go nie zapytałaś. Czyli tak naprawdę nie czuje tego co zrobił, sam tylko ogląda się na Ciebie i wiedząc, że po całej Twojej pracy płazem to nie ujdzie dopasowuje się do konsekwencji.... Równocześnie sam już trochę rozumie oczekiwania wobec siebie (może nieświadomy skutek Twojej pracy po pierwszym razie - stąd też pewnie pochodzi jego niestandardowe zachowanie) i w swojej nieodpowiedzialności stara się zachowywać odpowiedzialnie. Ja na przykład bardzo pozytywnie odbieram zmianę przez niego pracy i odcięcie od wspierających "kolegów", tylko oni pewne "tylko" pobudzali jego pragnienia i fantazje, które tak naprawdę ukryte są głęboko w nim samym, więc deklaracja, że musi pracować nad sobą, też jest tutaj bardzo pożądana. Pytanie jak daleko poza deklaracje to wyjdzie....
To wcześniejsze dziecko tulące się do mamy, żeby uniknąc konsekwencji miało odnosić się nie do Ciebie, ale do Twojego męża ;)

I teraz trochę za Ozeaszem prawdziwe przeżywanie Twojego bólu i dzielenie się nim z mężem, to też konsekwencja tego co zrobił. Co więcej komunikacja Twoich potrzeb, a właściwie narastającego sprzeciwu wobec ich niespełniania to też jedna z podstawowych funkcji emocji. Jeśli sam tego nie widzi, co robi, tylko jak sama napisałaś potrzebuje informacji zwrotnej od Ciebie, to może jej mu nie oszczędzaj. Korzyści mogą być wielorakie, sama usuniesz ze swojego ciała i psychiki skutki tej emocjonalnej niezgody, a mężowi pozwolisz odczuć te potrzeby i ich wagę, jak sam tego nie może zauważyć.

Jak wiesz sama musisz to wyważyć, ile miłości (okazywania troski i wsparcia), a ile twardych konsekwencji (pomagających pokonać sprzeciw wobec rozwoju). Twoje własne emocje mogą być sporą podpowiedzią, ale też myślę nie powinno się tutaj poświęcać ich wartości informacyjnej dla wyższych potrzeb, bo to i tak kiedyś wyjdzie...

Powodzenia!!
Spokój by się przydał, ale na ten pewnie jeszcze przyjdzie poczekać. Ale z doświadczenia wydaje mi się, że odporność psychiczna rozwija się całkiem szybko i łatwiej pozwala znieść kolejne ciosy, co nie znaczy, że nie bolą, może nawet i bardziej, ale wydaje mi się, że krócej...
Nieważne jest, gdzie jesteś, ale wszędzie tam, gdzie przyjdzie ci się znaleźć, ważne jest, jak żyjesz - Henri J.M.Nouwen
pogodna
Posty: 25
Rejestracja: 04 lip 2018, 17:51
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Nie mogę uwierzyć...

Post autor: pogodna »

Ozeaszu
Z podobnym do Twojego podejściem wybaczyłam po raz pierwszy. Powiedziałam wtedy mężowi, że jeśli się przyzna poradzimy sobie z tym i przetrwamy to razem. Było wtedy we mnie dużo winy, dużo nieświadomości ale też już byłam w trakcie psychoterapii. Moja psychoterapeutka ma takie samo podejście jak Ty, ja mam problem z tym, opór straszny, nawet zastanawiam się nad zmianą psychoterapeuty. Trochę to widzę w ten sposób: no przecież mężczyźni tak mają, tak są zaprogramowani, Ty o dzieci na tym nie tracicie, dba o Was i Was kocha co nieustannie pokazuje. A co kilka lat przeżyję traumę? Może w końcu się przyzwyczaję? Nie potrafię się z tym pogodzić. Być może idealizuję małżeństwo.
W tej chwili ja też oddzielam czyn od człowieka. Ja też jestem DDA więc rozumiem te mechanizmy chociaż może już zapomniałam jak to jest. Nie wiem... Dlatego oferuję przyjaźń i nie zamykam mu drogi. Ale ten syf trzeba z siebie wyciągnąć bo inaczej będzie się do tych schematów wracać. Nie chcę pamiętać jakim człowiekiem byłam przed terapią. Po pierwszym razie trochę naiwnie wierzyłam, że jak ja się zmienię to i on się zmieni, że jak ja będę pracować to zadziałamy jak system naczyń połączonych... Ta dwoistość i uzupełnianie w relacji. Teraz wiem, że konsekwencją powinna być praca nad sobą mojego męża ale to jego wola i decyzja.
Widzę swoje uzależnienie i oczekiwania, już ich nie miałam ale rozwój to podobno spirala.
Chcę się odsunąć na tyle żeby nad tym popracować dlatego nasza przyjaźń jest uważam najlepszym gruntem od jakiego możemy zacząć.
Niczego nie jestem pewna, emocje też na pewno odgrywają dużą rolę. To dopiero trzeci dzień.
Mam masę wątpliwości.
pogodna
Posty: 25
Rejestracja: 04 lip 2018, 17:51
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Nie mogę uwierzyć...

Post autor: pogodna »

Raku
Tak bardziej obrazowo jak wyglądała ta relacja.
W połowie stycznia wyjechał delegację i ją spotkał (poznali się w listopadzie ale nie mieli kontaktu - był w domu). Przez pięć tygodni potem rozmawiali przez tel z różną intensywnością. Raz się z nią spotkał w pizzerii. Wtedy zaczęłam czuć intuicyjnie, że coś jest nie tak... Miał huśtawki, doły... Sprawdziłam bilingi. Kłamał, że to kolega z pracy ale wyjechał i już nie mają kontaktu. Spędziliśmy dwa tygodnie razem i było fajnie ale nagrałam mu aplikację nagrywającą rozmowy o której nie wiedział. Wyjechał ale nie wiedziałam na jakiej zasadzie ona działa ta aplikacja więc postanowiłam pojechać do niego. Ucieszył się spędziliśmy wspaniałe trzy dni ale podkusiło mnie żeby sprawdzić i były tam trzy rozmowy nagrane. Nie wynikało z nich jednoznacznie, że to romans. W jednej mówił, że po mnie jedzie i się cieszy ale też boi bo czuje, że wiem, że nie jest wobec mnie w porządku. Gdy ona powiedziała, że ma chorą babę on zaprzeczył, powiedział, że to nie tak, że po prostu on kocha mnie a ja jego i dlatego jest dramat i on już tak nie może. Gdy mu to włączyłam. Powiedział, że to dobra koleżanka, że źle mu było a z nią mu się dobrze gadał, że wiedział, że nie zrozumiem dlatego chciał mi tego oszczedzić. Że przed moim przyjazdem to skończył i oddał jej kartę tel bo dłużej nie mógł. Że nauczył się na własnych błędach i że skończył to bo nie chciał tego. Zawiózł mnie do jej domu żeby mi powiedziała, że nic między nimi nie było ale ona wyjechała. Później do mnie zadzwoniła i przez godzinę mówiła o tym, że się tylko zaprzyjaźnili. Ale ja z tych rozmów wiedziałam, że ona się już w tą relację zaangażowała, co zresztą mój mąż podał jako powód jej zakończenia, że z jej strony to już za daleko zaszło. Wtedy wrócił, rzucił pracę, kolegów. Uwierzyłam bo chciałam w to wierzyć. Było dużo rozmów i staranie odbudowania zaufania z jego strony. Spokój i cierpliwość w stosunku do mnie. Ale trzy dni temu ona zaczęła mącić i zadzwonił kolega, żeby coś wyjaśnić. Ja stanęłam za mężem i on mnie wyśmiał, współczuł mi naiwności... Powiedziałam mężowi, że zasługuję na prawdę i on się przyznał.
ODPOWIEDZ