Trafiłam tutaj po spotkaniu z Panią w poradni małżeńskiej przy kościele. W ogóle bardzo długo zbierałam się w sobie żeby w ogóle tutaj napisać... Ale coraz trudniej mi poradzić sobie z własnymi emocjami, odczuciami i myślami.
Od czego zacząć...
Jesteśmy po sakramencie małżeństwa niecały rok. Kryzys jaki nas dotyka trwa jednak chyba nieco dłużej. Od momentu jak pojawiło się dziecko, czyli odkąd nie mieszkamy z mężem na co dzień razem. Mąż pracuje w innym mieście, w mieście gdzie oboje mieszkaliśmy około 4 lata. Nasze poznanie się, potem narzeczeństwo - z perspektywy czasu nic nie wyglądało tak jak powinno być. Przede wszystkim zabrakło mi ochrony własnych wartości... Co jest związane z moim poranionym dzieciństwem. Nie umiałam stworzyć ze swej strony zdrowego związku, co mój obecnie mąż od samego początku umiejętnie wykorzystywał... Byłam bardzo zdominowana i zaślepiona. Można powiedzieć, że przez pierwsze lata związku bardzo zakochana i uległa. Zrobiłam tym krzywdę nie tylko sobie ale też mężowi. Przez brak granic nie mogłam przeforsować nic na swoją stronę, chyba że jemu było to na rękę.
Jesteśmy "w związku" prawie 10 lat, w tym po 3 latach się zaręczyliśmy, po 5 latach cywilny i dopiero po 9 kościelny. Do każdej zmiany "statusu" dążyłam uparcie. Może powinnam uprzeć się i odpuścić... Wiele razy dawałam wtedy jeszcze nie mężowi możliwość odejścia, kiedy zaczynały się właśnie takie momenty jak ten w naszym życiu. On jednak nigdy nie potrafił odejść, a ja postanowiłam, że chcę mieć już tylko tego partnera, chciałam ustabilizowania naszego "statusu" i w końcu udało się zawrzeć związek sakramentalny. W międzyczasie pojawiło się dziecko... Świadomie, zaplanowanie... Dziś kiedy się zastanawiam nad tym moim związkiem i życiem, widzę (o zgrozo) jak wiele błędów popełniłam, jak wiele rzeczy zdarzyło się nie w tej kolejności jak powinno i jak wiele rzeczy w ogóle nie powinno się zdarzyć. Być może dziś nie tkwiłabym w wg mnie "toksycznym" związku... Tyle, że co się stało już się nie odstanie.
Gdyby tylko od początku w moim krótkim życiu na pierwszym miejscu był Pan Bóg...
Wszystko nasiliło się kiedy pojawiło się dziecko, a zarazem przestaliśmy mieszkać razem. Ze względu na dobro niemowlęcia po porodzie postanowiłam wrócić do miasta rodzinnego. W mieście, w którym mieszkaliśmy nie było warunków mieszkaniowych dla tak małego dziecka (praktycznie brak ogrzewania...). Ponadto byłam wtedy już po 3 semestrze studiów, które bardzo chciałam skończyć - to sprawiło, że opiekować się dzieckiem pomagali moi rodzice i teściowie. Decyzja była wspólna, że na czas dokończenia studiów zostanę u rodziców z dzieckiem a mąż będzie pracował w innym mieście. Potem w wielokrotnych rozmowach próbowałam ustalić jakie mąż ma plany - czy chciałby abyśmy przeprowadzili się do miasta, w którym on pracuje i razem podjęli pracę i opiekę nad dzieckiem wynajmując inne mieszkanie niż dotychczas, czy chce wrócić do miasta rodzinnego i zamieszkać w odziedziczonym w międzyczasie domu po dziadkach. Mąż zdecydowanie odpowiadał, że chce wrócić, że chce zamieszkać w tym domu. Obecnie ja z dzieckiem mieszkam w domu po jego dziadkach a on dalej wynajmuje mieszkanie w mieście gdzie pracuje.
Zbyt dużo by zajęło opisywanie wszystkiego od początku. Najważniejszym co teraz powinnam napisać to obecna sytuacja... Otóż odkąd pojawił się nowy członek rodziny mąż od góry do dołu go olewa. Nie interesuje go nic na temat dziecka. Nie zastanawia się czy jest zdrowy, głodny, czy ma się w co ubrać, czy ma pieluchy etc. Żadna sfera życia dziecka go nie interesuje. Wręcz ostatnio (około tydzień temu, może troszkę dłużej) mąż powiedział mi, że jemu jest wygodnie tak jak jest. Czyli on tam - jedyne co go interesuje to by pójść do pracy, odbębnić swoje, wrócić do mieszkania, coś zjeść i odpocząć. Nie musi się martwić o porządek w domu, czy trawa jest skoszona, czy w piecu jest dostatecznie dużo opału inie trzeba podkładać, nikt nie zakłóca mu odpoczynku, nie biega po domu, nie krzyczy, nie trzeba karmić, przewijać, budzić się wcześnie rano etc. Żona też nie marudzi, że może by coś zrobić, czymś się zainteresował. Matka nie próbuje tłumaczyć, że domem to się trzeba zajmować, że może by z dzieckiem trochę pobył. Teściowa razem ze mną zajmuje się tym dużym domem po jej rodzicach. I nie przeszkadzało by mi to, że wszystkie obowiązki rodzinne spadają na mnie, gdyby nie to, że ostatnio regularnie pojawiają się pretensje o niezaspokojenie seksualne męża. Ja rozumiem, że są potrzeby, że w końcu żona ale to ja jestem za przeproszeniem tylko żoną "od seksu", a jakim on jest mężem? Bo ja się czuję, że jestem żoną a cz y on się czuje mężem?? Bo przeczytałam gdzieś tutaj na forum, że jest różnica między "mieć żonę/męża" a "by żoną/mężem"... No i kurcze mąż zamiast wsiąść w auto/busa/pociąg i przyjechać żeby z nami pobyć (nie jest aż tak daleko od tych dwóch miejscowości) to woli ciągle mieć pretensje, że ja nie przyjeżdżam do niego, że ja nie dzwonię etc. Ja wiem, że może powinnam wychodzić z większą inicjatywą do niego, ale po którymś razie kiedy nasze telefoniczne rozmowy kończą się tak samo nie mam ochoty nawet dzwonić do niego.
Przed zawarciem sakramentu małżeństwa rozmawialiśmy o tym kiedy zamierza wrócić. Ustaliliśmy, że wróci w kwietniu tego roku. Umowę w pracy jednak przedłużył na czas nieokreślony i powiedział, że popracuje tam jeszcze rok, czyli do kwietnia przyszłego roku. A ostatnio (około tydzień temu) napisał, że nie wie kiedy wróci, bo nic go tutaj nie ciągnie. W każdej z jego taki wiadomości widzę jeden podtekst - to ja nie robię nic żeby go zachęcić do powrotu. Wg niego to ja się nie staram, bo nie piszę do niego z podtekstem seksualnym, nie rozmawiam o seksie, o tym jak bym chciała i co bym w tym "łóżku" nie robiła. Dodatkowo nie wysyłam mu nagich zdjęć i filmików ze swoim udziałem, a takie by chciał... To by mu ZREKOMPENSOWAŁO, że nie ma tej żony na co dzień. Jestem strasznie zmęczona tą seksualną wojną. Dodam, że nigdy nie odmówiłam mu seksu.
Po przemyśleniach i poczytaniu trochę sycharowego forum czuję się uprzedmiotowiona. Chciałabym by był moim mężem i ja chciałabym nie bać się być żoną... Podczas gdy nie sformalizowaliśmy jeszcze naszego związku bałam się, że mnie zostawi... Teraz nie boję się jego odejścia, chociaż chciałabym uratować i uleczyć to małżeństwo. Chciałabym wiedzieć co oprócz modlitwy i potrzebnych mi rozmów z innymi ludźmi (niekoniecznie koleżankami, czy nawet nie z rodziną) mogę zrobić... Jak mogę uratować siebie, by móc ratować ten związek. Dla nas i dla naszego dziecka!
Na razie dziecko mało zna swojego ojca, jest przyzwyczajone, że pojawia się raz na miesiąc na 3 do 7 dni... I wcale za bardzo nie spędza z nim czasu
Boli to strasznie, bo wiem, że przyjdzie moment, że będzie potrzebowało taty... Ale wiem też, że nie mogę pozwolić by nasze dziecko widziało brak szacunku swojego taty do swojej mamy!Pisząc to na pewno wielu spraw jeszcze nie opisałam, tego nawarstwiło się tak wiele, że na raz nie potrafię wszystkiego opisać.
Zapisałam się na terapię indywidualną do psychologa, mąż stwierdził, że on nie potrzebuje. On nie widzi w sobie problemu, jedyne co mi pozostaje co do niego to modlić się by zobaczył to wszystko tak jak wygląda naprawdę... Może zdarzy się cud!
A na dodatek połączyć przyjemne z pożytecznym.