Kryzys małżeński :: Forum Pomocy SYCHAR :: Uzdrowienie Małżeństwa

No właśnie nie o to Leku na lęk przed samotnością szukasz na zewnątrz, w szczęśliwym małżeństwie. I teoretycznie wszystko ok, bo małżeństwo ma m.in. dać nam bliską relację, która niweluje ból samotności. Jednak tak jest w świecie idealnym, a my żyjemy w świecie realnym.
W świecie realnym zdarzają się: kryzys, choroba, śmierć, długotrwała rozłąka z przyczyn zewnętrznych, świadomie podjęta separacja.... Tylko człowiek niedojrzały chce tego powyższego za wszelką cenę uniknąć. Natomiast człowiek dojrzale patrzący na życie wie, że w życiu trud i cierpienie będą i potrzebuje mieć na to zgodę. Zgoda na trud i cierpienie oznacza zaufanie Bogu i zgodę na Jego prowadzenie, wtedy "brzemię staje się lekkie, a jarzmo słodkie".
Inaczej mówiąc, kiedy przepracujesz swój lęk przed samotnością, dojdziesz skąd to się bierze i do czego Ci służy, zgodzisz się na to, że każdy bywa samotny i nie oznacza to ani końca życia ani końca świata, będziesz mógł wtedy dojrzalej i w wolności kochać żonę. Dojrzale i w wolności, czyli nie będziesz na niej wisiał emocjonalnie, że ONA MUSI Ci dać uwolnienie od samotności. Wam obojgu będzie wtedy łatwiej, a i miłość jako dar od Boga będzie miała dla siebie dużo miejsca. Ty teraz tej Miłości swoim lękiem miejsca nie dajesz.... A to może być początkiem kolejnego kryzysu.

Czyli jaką postawę przyjąć? Zwyczajnie przestać się bać i obserwować co będzie dalej?

A Twój strach coś zmieni?

tomaszek73 pisze: ↑14 wrz 2017, 10:02 Czyli jaką postawę przyjąć? Zwyczajnie przestać się bać i obserwować co będzie dalej?

A dasz radę zwyczajnie przestać się bać?

Nie wiem, chyba raczej będzie to trudne. Czy warto chyba jednak nieco "wyluzować"...
Sam już nie wiem, co lepsze...

Mój strach zniknął, wręcz momentalnie, gdy powierzyłem małżeństwo Bogu.
Gdy zaprzestałem snucia wizji przyszłości, a skupiłem sie na tym na co wpływ miałem - na sobie.

Pavel pisze: ↑14 wrz 2017, 13:51 Mój strach zniknął, wręcz momentalnie, gdy powierzyłem małżeństwo Bogu.
Gdy zaprzestałem snucia wizji przyszłości, a skupiłem sie na tym na co wpływ miałem - na sobie.

Bogu polecam moje i małżeństwo "Kowalskiego" oraz wszystkie inne, które borykają się ze swoją misją, lub układa się im dobrze - w codziennej modlitwie rano, wieczorem, w czasie biegania ( szczególnie wtedy mam dużo czasu na rozmowę z Nim ), przy każdym uczestnictwie we mszy św. , w pracy, w czasie jazdy samochodem.... Tak, mogę to z pełną odpowiedzialnością stwierdzić, że On działa; choćby dlatego, że, jak wspomniałem powyżej, nasze małżeństwo jest najlepsze od poprzednich dwudziestu lat i co z wielką radością powtarza moja żona. Więc wniosek nasuwa się jeden, że problem tkwi chyba we mnie i w obawie, która jest nieco silniejsza niż moja z nią walka...
I jak od tego uciec, nie wiem. Może za słabym jestem człowiekiem, żeby to wszystko dźwignąć. A może zbyt mało we mnie wiary i trzeba jeszcze więcej popracować właśnie nad sobą ?

tomaszek73 pisze: ↑14 wrz 2017, 14:08 Tak, mogę to z pełną odpowiedzialnością stwierdzić, że On działa; choćby dlatego, że, jak wspomniałem powyżej, nasze małżeństwo jest najlepsze od poprzednich dwudziestu lat i co z wielką radością powtarza moja żona.

Bóg jest narzędziem , a Wy robotnikami - Ani Wy bez Boga, ani Bóg bez Was nic by z tego nie zlepił.

Według mnie sam sobie w ostatnim zdaniu odpowiedziałeś.
To dwie niekończące się misje, które mamy do wypełnienia.

I jak od tego uciec, nie wiem

Moim zdaniem Ty nie masz od tego uciekać tylko się z tym zmierzyć.
Gdy bedziesz na tyle silny i gotowy.
Bóg z pewnością Ci pomoże, jednakże za Ciebie Twojej pracy nie wykona

Ks. Kardynał Stefan Wyszyński:
"Strach zapukał do drzwi, otworzyła mu odwaga, i nikogo tam nie było."

Tomaszek nie zadręczaj się. Masz problem z wiarą. Jak sw. Tomasz. Może pyknij do niego o pomoc?

Skoro jest to najlepszy okres Waszego małżeństwa to ciesz się tym, zaakceptuj rzeczywistość jaka jest i nie utrudniaj sobie życia walcząc z tym na co nie masz wpływu. Nie dręcz sie.

Dziękuję Wam bardzo za wszelkie porady, sugestie i słowa otuchy. Faktycznie, cały miniony weekend spędziłem na przemyśleniach i wyciągnięciu wniosków. Jestem przekonany, że bez Waszej pomocy, nie doszedłbym to tego etapu - pozbycia się ( choć nie zupełnie ale w ogromnym stopniu ) lęku i obaw przed czymś, na co i tak nie mam wpływu, zaakceptowania rzeczywistości, nie wracania do przeszłości, a przede wszystkim być wciąż i co raz bardziej w łączności z Bogiem. Teraz pozwalam Mu działać szczerze mówiąc: Bądź wola Twoja". Po co się zadręczać, skoro w niczym to nie pomaga, a właściwie przeszkadza w konstruowaniu na nowo pozytywnych wartości naszego małżeństwa. Wierzę, bo ufam Bogu, że wszystko się ułoży pozytywnie, bo póki co, są ku temu przesłanki. Czas pokaże, co będzie, ale po co wybiegać w przyszłość, skoro i tak jej nie znamy ?

Dawno tu nie gościłeś . Ciekawe co u ciebie. Na forum jestem nowy choć śledzę je od półtora roku .Czytając twój wątek mogę powiedzieć
tobie z własnego doświadczenia zaufaj żonie . Nie zastanawiaj się i nie filmuj to zniszczy ciebie a przede wszystkim twoją relację z żoną. Daj żonie wolność.Kiedy o coś cię poprosi pomóż , kiedy będzie potrzebowała czasu dla siebie daj jej ten czas. Nie tłamś jej nie ograniczaj a wspieraj .Nie kontroluj brak zaufania rozsadzi od środka każde małżeństwo. Staraj sie być ciekawym , interesującym mężem . Uważnie słuchaj , mniej mów więcej pokazuj czynami . Ufaj panu Bogu i wszystko ale to wszytko Mu zawierzaj.

Do: tomaszek73

Miły tomaszku73
Zaczerpnij głęboko powietrza w płucka.
3 razy.
A teraz się rozluźnij i uśmiechnij...

Nie możesz zrobić NIC aby ZYSKAĆ pewność co do drugiej osoby - również żony, również siebie.
I jak ręką odjął