Refleksja

Powrót to dopiero początek trudnej drogi...

Moderator: Moderatorzy

Wojtek
Posty: 22
Rejestracja: 24 paź 2019, 9:47
Jestem: szczęśliwym mężem
Płeć: Mężczyzna

Refleksja

Post autor: Wojtek » 14 lut 2022, 15:47

Dzień dobry,

Zaglądam na forum i czytam wypowiedzi opisujące Wasze doświadczenia problemów małżeńskich. Pomaga mi to uporać się z moją przeszłością i mnie umacnia. W przypadku mojego małżeństwa, to ja byłem sprawcą problemów. Prowadziłem podwójne życie, oszukując i dopuszczając się zdrad.
Nawet nie wiem kiedy we mnie nastąpiła zmiana, z gorącego zwolennika nierozerwalnością sakramentu małżeństwa, na osobą która chce się rozwieść. Sytuacja w której się znalazłem, a raczej do której doprowadziłem, stała się idealnym gruntem, dla całej masy argumentów, usprawiedliwiających moje nikczemne postępowanie. Nie będę ich przytaczał, bo nie są prawdziwe, a jedynie stanowią próbę usprawiedliwienia złego postepowania. Nie doszło by do tego, gdyby nie moja pycha. Uważałem się za kogoś lepszego, w moim środowisku są głównie osoby rozwiedzione czy żyjące w związkach bez ślubu, a jedynie sporadycznie są małżeństwa. Uważałem się od nich wszystkich lepszy bo miałem jedną Żonę. Ale życie pokazało że w rzeczywistości okazałem się może nawet najgorszy ze wszystkich dookoła. Myślałem, że jestem wystarczającą dobry, tym bardziej, że wielokrotnie miałem sprzyjające okoliczności do zdrady, i nigdy nawet to mi nie przyszło do głowy. Zły to doskonale wiedział, i dlatego na mojej drodze nie postawił kochani, a przyjaciółkę, która z czasem stawał się coraz bliższa i bliższa. Nie myślałem o zdradzie, a jedynie o rozmowach z kimś z kim bardzo dobrze się rozmawia, kto doradzi, zrozumie. Nawet nie zauważyłem, że już wówczas przekroczyłem granice, których przekraczać nie powinienem, mimo że do żadnej zdrady jeszcze nie doszło. Właśnie „jeszcze”. Zapatrzona we mnie i rozumiejąca kobieta postawiona versus nierozumiejąca żona, niezwracająca na mnie uwagi i nieświadoma jaki „skarb” posiada. Nie widziałem wad, żadnych minusów a wszelkie wątpliwości bardzo szybko się rozwiewały. Diabeł bardzo dobrze nas zna i dlatego jego propozycja wydaje się nam być tak atrakcyjna i dopasowana. Mimo że gdzieś w głębi czułem, że nawet jak na „nowej drodze” będzie bardzo dobrze, to ja będę miał poczucie winy i wyrządzonych krzywd, wszystko było już przesądzone i dążyło do rozwodu. Rozpadu rodziny z powodu mojego, egoistycznego postępowania, próżności, spowodowanej chęcią sprawdzenia i potwierdzenia atrakcyjności….
Byłem mocno pogubiony, szedłem na zatracenie i sam już nie wierzyłem że skończy się to ocaleniem Małżeństwa i Rodziny, ale dzięki Bogu stało się inaczej. Na szczęście dla mojej Rodziny, a przede wszystkim dla mnie nie doszło do rozwodu i do rozpadu Rodziny. Od kilku lat wspólnie z Żoną próbujemy posklejać to co ja zniszczyłem. Na początku było bardzo ciężko, ale minęło kilka lat i jest łatwiej. Również dzięki dzieciom, które na początkowym etapie naszych starań w dużej mierze przyczyniły się do decyzji ratowania Rodziny, ale przede wszystkim dzięki Bogu. Nie rozpamiętuje przeszłości, ale każdego dnia pamiętam jak bardzo skrzywdziłem moją Żonę, jak zawiodłem Rodzinę i siebie. Nigdy tego nie zapomnę, żeby w przyszłości nie popełnić takich błędów. Stosuje również kilka zasad, których nauczyłem się na własnych błędach
- wiara, modlitwa i bycie blisko Boga,
- nie teoretyzuje ani rozważam argumentów za i przeciw, w sytuacji w której tak naprawdę nie powinno być alternatywy,
- żadnych bliższych kontaktów z kobietami, imprez bez Żony, żadnej swobody czy luzu,
- zaprzyjaźnić się na nową z Żoną, jak najczęściej okazywać bliskość oraz miłość,
- jak najwięcej czasu spędzać z Rodziną,
- ucinać „ciche dni” – nawet gdybym to zawsze ja miał wyciągać rękę jako pierwszy (sprawiedliwość w tym zakresie pogrzebałem swoją przeszłością)
- jeśli przegrywamy lub wygrywamy to razem, i nie ma ty czy ja, jesteśmy My.

Mimo że długa i trudna droga przed nami, wiem że to właściwa i prawdziwa droga. Innej nie ma.
Dzięki mojej Żonie jestem na swoim miejscu i za to możliwość będę jej wdzięczny do końca życia.

Z Panem Bogiem
Mąż

Awatar użytkownika
Nirwanna
Posty: 13300
Rejestracja: 11 gru 2016, 22:54
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Refleksja

Post autor: Nirwanna » 14 lut 2022, 16:02

Dziękuję, Wojtku, za Twoją refleksję.
A tak w zasadzie - świadectwo :-)
Niech Was oboje Bóg prowadzi i ma w Swojej opiece.
Nie żyje się, nie kocha się, nie umiera się - na próbę
Jan Paweł II

Sefie
Posty: 623
Rejestracja: 23 paź 2021, 23:01
Jestem: już po kryzysie
Płeć: Mężczyzna

Re: Refleksja

Post autor: Sefie » 14 lut 2022, 18:21

Wojtek,
i ja się przyłączam do podziękowań.
Dobrze gdyby do Twojego postu zajrzała każda nowa użytkowniczka forum aby zobaczyć jak to wygląda z perspektywy odchodzącego męża, co wówczas widzi i co nim kieruje.
Bo tak jak napisałeś, kryzysy dosięgają nawet ludzi głęboko wierzących w nierozerwalność węzła małżeńskiego, których gubi pycha.

Kibicuje Ci a w zasadzie Wam w naprawę Waszego małżeństwa.
Miłości bez krzyża nie znajdziecie, a krzyża bez miłości nie uniesiecie.
Jan Paweł II

elena
Posty: 427
Rejestracja: 14 kwie 2020, 19:09
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Refleksja

Post autor: elena » 14 lut 2022, 20:14

Ja również dziękuję za Twoje świadectwo.
Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych, czego przykładem jest Twoje uratowane małżeństwo.
Oby więcej takich świadectw! Z Bogiem.
„Kocha się nie za cokolwiek, ale pomimo wszystko, kocha się za nic”. Ks. Jan Twardowski

Avys
Posty: 220
Rejestracja: 21 cze 2020, 8:31
Płeć: Kobieta

Re: Refleksja

Post autor: Avys » 14 lut 2022, 23:42

Wojtek,
Dziękuję też bardzo za Twoje świadectwo. Umacnia ono wiarę i nadzieję. Myślę, że jeśli zdecydowałeś się na zaprzestanie zdrad, powrót i ratowanie rodziny to wymagało od Ciebie dużo pokory. Dałeś radę!! Cieszę się bardzo (!!!!!) i życzę Wam dużo szczęścia. Dziękuję, że dajesz nadzieję. Dzięki Bogu!

Wojtek
Posty: 22
Rejestracja: 24 paź 2019, 9:47
Jestem: szczęśliwym mężem
Płeć: Mężczyzna

Re: Refleksja

Post autor: Wojtek » 15 lut 2022, 12:05

Nirwanna, Sefie, Elena i Avys Dziękuje za Wasze dobre słowo.

W Sychar szukamy pomocy, rady, wsparcia dopiero jak w naszym małżeństwie już doszło do większego lub mniejszego kryzysu. Jak jest dobrze, nawet nie mamy świadomości że taka Organizacja istnieje. Może do części dramatów związanych z odejściem małżonków by nie doszło, lub mąż/żona wrócili na właściwą drogę po lekturze postów Osób zostawionych przez małżonka. Jest to cenne źródło poznania drugiej strony medalu, tego co najczęściej określa się stosując takie eufemizmy jak: :romans, znalazł szczęście u drugiej żony, odszedł od żony do nowej miłości, skok w bok…” Brzmi to znacznie lepiej niż słowa oddające prawdziwe znaczenie, takiej jak: zdrada, złamanie przysięgi, porzucenie rodziny, zawiedzenie najbliższych, złamanie przykazań Bożych. Dodatkowo komplikujemy życie sobie i najbliższym. Mając świadomość całości konsekwencji, może ktoś by się dłużej zastanowił nad wyborem drogi, a może nawet zawrócił. Jakim trzeba być człowiekiem, żeby najbliższym przysporzyć tyle smutku, łez i złych emocji, dramatu rozstania zawiedzenia,… Właśnie ja takim człowiekiem się okazałem, choć nigdy wcześniej bym nie przypuszczał, że jestem do tego zdolny. W moim przypadku to był proces, na którego początku nie myślałem o zdradzie, a nawet byłem pewien że do zdrady nie dojdzie. Ale jak przysłowiowa żaba, gotowana w stopniowo podgrzewanej wodzie, po pewnym czasie znalazłem się w sytuacji na którą normalnie bym się nie zdecydował. Może wydaje się to dziwne, ale w moim przypadku dochodzenie doprawdy również było procesem. Dopiero z perspektywy czasu, widać skalę wyrządzonych przeze mnie szkód. Widziałem ból i cierpienie zdradzonej Żony, i co gorsze byłem jego sprawcą. Sam również płacę wysoką cenę za to zrobiłem, ale zasłużyłem na to. Trudno to sobie wyobrazić komuś kto tego nie przeszedł. Stąd tak wartościowe i pełne zrozumienia jest forum Sycharu, gdzie każdy Uczestnik ma swoje, nierzadko bardzo bolesne doświadczenie.

Z Panem Bogiem
Mąż

Melania
Posty: 2131
Rejestracja: 30 lis 2021, 6:47
Jestem: w trakcie rozwodu
Płeć: Kobieta

Re: Refleksja

Post autor: Melania » 15 lut 2022, 14:43

Dziękuję Wojtku za Twoje świadectwo
Chwała Panu!
"Dobrze jest czekać w milczeniu ratunku od Pana” (Lm 3, 26).

JJNN
Posty: 7
Rejestracja: 10 lis 2021, 11:26
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Refleksja

Post autor: JJNN » 16 lut 2022, 2:46

Wojtek,czy Ty kochasz swoją żonę?Przecież zakochałeś się w kochance.Jak wróciłeś do żony?Czy jest możliwe wyprzeć wspomnienia miłych i czułych chwil z kochanką???Pytam,bo ja byłam zdradzana.Wiele lat.Mój mąż prowadził właśnie takie podwójne życie.Od dwóch lat zmagam się z tym.Z dowiadywaniem się o tym.Nie ma dnia,a nawet godziny, żebym o tym nie myślała.Gdyby nie syn,nastoletni,który potrzebuje ojca, po prostu,jak to się mówi,wygoniłabym zdradzacza z domu.Nie jestem w stanie mu wybaczyć.Tego,że nigdy mnie nie kochał,że nie kochał dzieci,że liczył się tylko ze zdaniem swoich rodziców i nigdy nie odciął pępowiny.Nie jestem w stanie pogodzić się z tym wszystkim.Z tym,że to,co połączyło nas nie było na tyle wazne,żeby nie zdradzić.Ja tez potrzebowałam docenienia,tym bardziej,że nie miałam rodziny,tak,jak on,która doceniała i wspierała.Byłam sama z dziećmi.Krytykowana za moje poglądy i za wiarę.A on "potrzebował docenienia"...Bo ona go chwaliła...A kto chwalił mnie???Jak wróciłeś do żony???Czy można,będąc zakochanym w kochance,pokochać żonę i zapomnieć o tzw cudownych chwilach z kochanką??Moja wypowiedź nie jest wsparciem dla Ciebie,ale proszę o odpowiedź jako zdradzana, bo czytając Twoja wypowiedź,czuję,jakbym czytała historię mojego męża...

Wojtek
Posty: 22
Rejestracja: 24 paź 2019, 9:47
Jestem: szczęśliwym mężem
Płeć: Mężczyzna

Re: Refleksja

Post autor: Wojtek » 16 lut 2022, 12:45

Faktycznie Twoja sytuacja jest bardzo podobna do tego co ja zgotowałem swojej Żonie. Opiszę jak to wyglądało z mojej strony.
Znając cenę jaką zapłaciła moja Rodzina nie myślę o przyjemnościach z kochanką, tylko o tym co im zrobiłem oraz jak mogłem to zrobić. W moim przypadku nałożyło się na to kilka przyczyn ale na końcu te złe decyzje były moje. To niestety był mój upadek, nie tylko jako męża ale również jako ojca oraz człowieka. Nie musiałem być dobry mężem, wystarczyło być przyzwoitym człowiekiem, a nie doszłoby do tych zdrad. Przyczyny mojego powrotu nie były specjalnie szlachetne: poczucie winy, Dzieci, próba złagodzenia konsekwencji tego co zrobiłem. Dopiero z czasem dotarły do mnie właściwe powody bycia razem z Żoną i zwoją Rodziną. Jak to wszystko zrozumiałem, nie rozpamiętuje przyjemności i nawet nie wiem ile z tego pamiętam. Nie zbierałem argumentów „za” oraz „przeciw” wyborze danej drogi, ponieważ dotarło do mnie że jest tylko jedna droga. To co na pewnym etapie mojego życia wydawało się być ograniczeniem, okazało się być barierą bezpieczeństwa przed przepaścią. Wiem, że nie ma żadnych innych możliwości, mam Żonę którą kocham, konkretną Osobę z którą staram się posklejać to co ja rozbiłem. Wiem również że nawet najlepiej posklejane, już nigdy nie będzie takiej jak wcześniej. Nie mogę zmienić przeszłości, i dlatego skupiam się na teraźniejszości oraz przyszłości.
Nie do przecenienia jest postawa mojej Żony, która gdyby nie Dzieci najpewniej by mnie wyrzuciła. Może między innymi dlatego Pan Bóg obdarzył nas dziećmi, żeby dzięki nim przynajmniej część małżeństw będących w kryzysie się nie rozpadło. Wobec mojej Żony mam ogromny dług, który mimo że staram się codziennie spłacać, nie spłacę do końca życia. Również codziennie dziękuje Bogu za moją Rodzinę, szczególnie za moją Żonę.
Mam nadzieje że Twoje małżeństwo przetrwa kryzys i zostanie uzdrowione. Nawet jeżeli na początku jedynym argumentem są Dzieci, a z czasem i pomocą Boga odkryjecie kolejne powody trwania razem.
Z Panem Bogiem
Mąź

Julit
Posty: 141
Rejestracja: 08 wrz 2021, 21:41
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Refleksja

Post autor: Julit » 16 lut 2022, 13:05

Dziękuję.

fiołek
Posty: 23
Rejestracja: 22 sty 2021, 10:14
Płeć: Kobieta

Re: Refleksja

Post autor: fiołek » 25 kwie 2022, 17:48

Niezmiernie dziękuję za ten temat i podzielenie się swoją historią, która z pewnością dopomoże wielu forumowiczom w rozwiązywaniu trudnych, życiowych problemów. Miałabym ze swej strony kilka pytań, gdyż wydaje się Twoje wyznanie wyjątkowo szczere, podyktowane poczuciem winy.Mianowicie, czy ma etapie wstępnym flirtu, zauroczenia świeżą, nową osobą "przyjaciółki",powierniczki było coś, co mogło Cię powstrzymać, kiedy już bardzo miałeś rozbudzoną ochotę na ciąg dalszy, coś, co mogłaby zrobić żona, ażeby Cię powstrzymać, czy raczej działałeś pod wpływem mocnych emocji i nie było żadnych możliwości ku temu...Czy byłeś wtedy mocno wierzący w momencie czynu i czy od razu pojawiły się u Ciebie wyrzuty sumienia, z którymi mierzysz się do dziś?Jaka była postawa żony wobec tego wszystkiego, czy próbowała temu zapobiegać, czy nie była świadoma, co jej wyrządziłeś, a przede wszystkim, czy w Twoim odczuciu mogła coś zrobić, aby Ciebie powstrzymać przed uwikłaniem się w romans. To dla mnie ciekawe, gdyż rzadko osoby zdradzające widzą tak dokładnie swoją winę i jeszcze ją analizują, a Ty postanowiłes rozebrać trudną sytuację na czynniki pierwsze, gratuluję odwagi. I oczywoście - kochającej do tego stopnia Małżonki, że podjęła decyzję, aby Ci to wybaczyć.Szczerze podziwiam takie osoby.

Betti42
Posty: 3
Rejestracja: 16 kwie 2021, 22:57
Płeć: Kobieta

Re: Refleksja

Post autor: Betti42 » 26 kwie 2022, 21:46

Wojtek pisze:
14 lut 2022, 15:47
Dzień dobry,

Zaglądam na forum i czytam wypowiedzi opisujące Wasze doświadczenia problemów małżeńskich. Pomaga mi to uporać się z moją przeszłością i mnie umacnia. W przypadku mojego małżeństwa, to ja byłem sprawcą problemów. Prowadziłem podwójne życie, oszukując i dopuszczając się zdrad.
Nawet nie wiem kiedy we mnie nastąpiła zmiana, z gorącego zwolennika nierozerwalnością sakramentu małżeństwa, na osobą która chce się rozwieść. Sytuacja w której się znalazłem, a raczej do której doprowadziłem, stała się idealnym gruntem, dla całej masy argumentów, usprawiedliwiających moje nikczemne postępowanie. Nie będę ich przytaczał, bo nie są prawdziwe, a jedynie stanowią próbę usprawiedliwienia złego postepowania. Nie doszło by do tego, gdyby nie moja pycha. Uważałem się za kogoś lepszego, w moim środowisku są głównie osoby rozwiedzione czy żyjące w związkach bez ślubu, a jedynie sporadycznie są małżeństwa. Uważałem się od nich wszystkich lepszy bo miałem jedną Żonę. Ale życie pokazało że w rzeczywistości okazałem się może nawet najgorszy ze wszystkich dookoła. Myślałem, że jestem wystarczającą dobry, tym bardziej, że wielokrotnie miałem sprzyjające okoliczności do zdrady, i nigdy nawet to mi nie przyszło do głowy. Zły to doskonale wiedział, i dlatego na mojej drodze nie postawił kochani, a przyjaciółkę, która z czasem stawał się coraz bliższa i bliższa. Nie myślałem o zdradzie, a jedynie o rozmowach z kimś z kim bardzo dobrze się rozmawia, kto doradzi, zrozumie. Nawet nie zauważyłem, że już wówczas przekroczyłem granice, których przekraczać nie powinienem, mimo że do żadnej zdrady jeszcze nie doszło. Właśnie „jeszcze”. Zapatrzona we mnie i rozumiejąca kobieta postawiona versus nierozumiejąca żona, niezwracająca na mnie uwagi i nieświadoma jaki „skarb” posiada. Nie widziałem wad, żadnych minusów a wszelkie wątpliwości bardzo szybko się rozwiewały. Diabeł bardzo dobrze nas zna i dlatego jego propozycja wydaje się nam być tak atrakcyjna i dopasowana. Mimo że gdzieś w głębi czułem, że nawet jak na „nowej drodze” będzie bardzo dobrze, to ja będę miał poczucie winy i wyrządzonych krzywd, wszystko było już przesądzone i dążyło do rozwodu. Rozpadu rodziny z powodu mojego, egoistycznego postępowania, próżności, spowodowanej chęcią sprawdzenia i potwierdzenia atrakcyjności….
Byłem mocno pogubiony, szedłem na zatracenie i sam już nie wierzyłem że skończy się to ocaleniem Małżeństwa i Rodziny, ale dzięki Bogu stało się inaczej. Na szczęście dla mojej Rodziny, a przede wszystkim dla mnie nie doszło do rozwodu i do rozpadu Rodziny. Od kilku lat wspólnie z Żoną próbujemy posklejać to co ja zniszczyłem. Na początku było bardzo ciężko, ale minęło kilka lat i jest łatwiej. Również dzięki dzieciom, które na początkowym etapie naszych starań w dużej mierze przyczyniły się do decyzji ratowania Rodziny, ale przede wszystkim dzięki Bogu. Nie rozpamiętuje przeszłości, ale każdego dnia pamiętam jak bardzo skrzywdziłem moją Żonę, jak zawiodłem Rodzinę i siebie. Nigdy tego nie zapomnę, żeby w przyszłości nie popełnić takich błędów. Stosuje również kilka zasad, których nauczyłem się na własnych błędach
- wiara, modlitwa i bycie blisko Boga,
- nie teoretyzuje ani rozważam argumentów za i przeciw, w sytuacji w której tak naprawdę nie powinno być alternatywy,
- żadnych bliższych kontaktów z kobietami, imprez bez Żony, żadnej swobody czy luzu,
- zaprzyjaźnić się na nową z Żoną, jak najczęściej okazywać bliskość oraz miłość,
- jak najwięcej czasu spędzać z Rodziną,
- ucinać „ciche dni” – nawet gdybym to zawsze ja miał wyciągać rękę jako pierwszy (sprawiedliwość w tym zakresie pogrzebałem swoją przeszłością)
- jeśli przegrywamy lub wygrywamy to razem, i nie ma ty czy ja, jesteśmy My.

Mimo że długa i trudna droga przed nami, wiem że to właściwa i prawdziwa droga. Innej nie ma.
Dzięki mojej Żonie jestem na swoim miejscu i za to możliwość będę jej wdzięczny do końca życia.

Z Panem Bogiem
Mąż
Nawet nie wiesz ile bym dała, żeby mój mąż doszedł do takiej refleksji.
Tracącą nadzieję

Wojtek
Posty: 22
Rejestracja: 24 paź 2019, 9:47
Jestem: szczęśliwym mężem
Płeć: Mężczyzna

Re: Refleksja

Post autor: Wojtek » 27 kwie 2022, 14:13

Witaj Betti42,

Moja refleksja nadeszła mocno spóźniona. Może tak będzie w przypadku Twojego męża. Nie jest łatwo przebić się prawdzie, kiedy żyje się w pewnym amoku. Do mnie nie docierały żadne argumenty, a jak już dotarły to na jeden za ratowaniem małżeństwa, miałem trzy przeciw. Wmówiłem sobie że z naszego rozstania będą niemal same korzyści. Wokół widziałem przykłady szczęśliwych drugich czy trzecich „małżeństw”, gdzie relację z pierwszą żoną są przyjacielskie, a bywają nawet lepszej niż za czasów kiedy byli małżeństwem, dzieci już nie muszą wysłuchiwać kłótni rodziców, a nawet zyskują dodatkowych dziadków oraz przyrodnie rodzeństwo. A jak przychodziły myśli że to grzech i prowadzi do potępienia, równie sprawnie pojawia się usprawiedliwienie, oraz pomoc postępowego, rozumiejącego i idącego z duchem czasu księdza. Co prawda pod tym względem Polska jest mocno zacofana, ale i u nas tacy zdradzający „wierzący” znajdą rozumiejących czasy kapłanów. Przyjąłem za normę coś, co wcześnie uważałem jako anormalne, a przede wszystkim amoralne. Dawne wartości postrzegane są jako ograniczenie i pewne zacofanie. Żyłem intensywnie, tak żeby nie było czasu i możliwości na jakieś wyrzuty sumienia, a każdą pojawiającą się ciszę, natychmiast zagłuszałem słuchając muzyki. Czas płynął, a ja brnąłem coraz bardziej, zadowolony że w tym „nowym” życiu wszystko tak łatwo się układa…. Nie wiem co musi się wydarzyć, ile czasu upłynąć żeby nadeszło otrzeźwienie, tak po ludzku bardzo to trudne w tak niesprzyjających okolicznościach. W moim przypadku, głęboko w to wierzę, była to interwencja Boga. Ale jak już nadejdzie, to wartości wracają na swoje miejsce, i już nie ma żadnych argumentów przeciw. Jest za to ogromny bałagan, którego nie sposób bez pomocy Boga
uporządkować.

Mąż

Wojtek
Posty: 22
Rejestracja: 24 paź 2019, 9:47
Jestem: szczęśliwym mężem
Płeć: Mężczyzna

Re: Refleksja

Post autor: Wojtek » 28 kwie 2022, 12:15

Witaj Fiolek,

Przepraszam, nie zauważyłem Twojego postu i w międzyczasie na część Twoich pytań odpowiedziałem w poście wyżej.
Zacznę od kwestii mojej wiary. Jestem i byłem osoba wierzącą. Okazało się, że zbyt słabo wierzącą, żeby nie popełnić tych wszystkich grzechów. To jest mój dodatkowy skutek, z którym mam problem. Jak to można było pogodzić? (Oczywiście w miarę jak rozwijała się znajomość, ja się oddalałem od Kościoła). Ale wiem też, że nawet ta słaba wiara, pozwoliła mi się zatrzymać tuż przed przepaścią. Mimo, że tak po ludzku wydało się to już nie możliwe. Te wszystkie dodatkowe zasady obowiązujące wierzących małżonków, są dodatkowym zabezpieczeniem małżeństwa. Gdyby nie „.. i nie opuszczę cię aż do śmierci” obowiązujące mimo złamania przeze mnie przysięgi wierności, nie wiem gdzie bym był dzisiaj. To nas uchroniło, mimo tego co zrobiłem.
Staram się być blisko z Żoną, oraz blisko z Bogiem. W moim przypadku jedynie poprawne czy letnie relacje nie wystarczyły. Wiem że jest to oczywiste. Dla mnie również, i to zarówno dzisiaj jak i przed tym wszystkim co zrobiłem. Ale mimo tego, swoją próbę oblałem. I dopiero wówczas zacząłem się starać i nie zostawiać przestrzeni dla innych.
Moja Żona niczego nie wiedziała. Relacja z Kowalską zaczynała się niewinnie i stopniowo przechodziła do kolejnych etapów, aż skończyła się najgorszym. Na początku nic złego nie robiłem, i niczego nie planowałem oraz nie myślałem o dalszym rozwijaniu znajomości czy zdradzie. Tutaj wydawało się że wszystko jest pod kontrolą i nic złego nie robię. A powinienem pomyśleć i przewidziedzieć do czego to może doprowadzić. Jednak ówczesna teraźniejszość mi odpowiadała, i przecież nic złego nie robiłem. Błąd i grzech popełniłem zanim dopuściłem się zdrady. Do pewnego etapu niczego nie potrzebowałem, bo uważałem że nie jest to groźne i wszystko mam pod kontrolą, a w kolejnym już nic nie docierało do mnie.
Wydaje się że te moje złe postępowanie niczego nowego mnie nie nauczyło. Wszyscy wiedzą co jest złe a co dobre. Wiem niewiele więcej niż wiedziałem przed. Przekonałem się za to że nieprzekraczalne granice są znacznie wcześniej niż w momencie zdrady, oraz dobre relacje ze współmałżonkiem i żywa wiara w Boga są niezbędne dla bezpieczeństwa małżeństwa.

Z Panem Bogiem
Mąż

fiołek
Posty: 23
Rejestracja: 22 sty 2021, 10:14
Płeć: Kobieta

Re: Refleksja

Post autor: fiołek » 26 maja 2022, 8:08

Wojtku, dziękuję za Twoje zwierzenia, są na pewno ciekawą nauczką i przestrogą jaką cenę płaci się za 5minut iluzji szczęścia i jak szybko i boleśnie wpada się w sidła nieprzyjaciela dusz ludzkich. Mam taka ranę, można powiedzieć na nowo otwartą.Mąż przed ślubem miał przyjaciółkę ze studiów, z którą nawiązał silną relację uczuciową, do tej pory nie wiem do jakiego stopnia posunęli się w budowaniu więzi, gdyby mi o tym opowiedział szczerze możliwe, ze nigdy nie byliśmy małżeństwem, było to w trakcie naszego związku, ale przed ślubem, więc nie obowiązywały jeszcze,a przynajmniej tak mąż uważał zasady wierności i uczciwości wzajemnej, ciężko mi było to przeboleć i zajęło to wiele lat, zanim opuściło to moją głowę, ale zdołało podważyć wzajemnie zaufanie, potem na wyjeździe zagranicznym stypendium też poznał kogoś- zobaczyłam zdjęcia z wyjazdu, z dyskotek, etc.Generalnie, ot uroki życia studenckiego, któż go nie pamięta...nigdy nie robiłam z tego powodu wymówek, gdyż to zamknięta karta, jednak nie powiem, długo bolało, że tak zabawiał się podczas, gdy jego dziewczyna musiała się uczyć w innym mieście i dała mu dużo wolności wraz ze swoim zaufaniem. Jednak do rzeczy, dzis, po kilkunastu latach mąz ma bardzo wiele tzw."przyjaciółek z pracy", ponieważ jego praca od 3 lat polega na prowadzeniu szkoleń i indywidualnych zajęć. Ma sporo kobitek tam, niektóre od 3 lat i nigdy nie było sytuacji, aby zabierały mu czas po pracy, nawet takie z którymi od kilku lat współpracuje, a mają swoich mężow, rodziny/jak przystało na stopie zawodowej.Jedna z nich, niedawno poznana, zaczęła się dziwnie zachowywać, najpierw w niedzielę rano pisać do męża na messengerze, na temat kolejnych godzin swoich spotkan biznesowych, mąż zignorował to, gdyż zawsze ignoruje w niedzielę kontrahentów, ale to nie koniec, przypadkowo zauwazyłam, że wydzwania i dopomina się u męza o oddzwonienie"nawet po 23"w celu pogadania. Wiem, ze kobieta ta jest rozwiedziona, gdyż kilka lat temu byłam przypadkowym świadkiem sceny, jaką jej mąż urządzał przy przypadkowych osobach postronnych, wyzywając ją, że nie resepektuje wyroku sądu(nie chciała dopuścić ojca do dziecka),po tym wszystkim-nie znamy się- ta osoba wydzwania do mojego męża, jakby go znała od lat, budzi mnie w niedzielę rano, dopomina się rozmów i generalnie burzy mój spokój, jestem zaniepokojona i nie bardzo wiem jak reagować na coś takiego, kobieta ewidentnie robi podchody do mojego męża, on na razie nie reaguje, ale jak to się rozkręci nie mam pojęcia, i mnie to niepokoi, wolałabym nie reagowac, tylko czekać na rozwój wydarzeń, ale czy to własciwa strategia...mąż może nawet niczego nie podejrzewa, a z tego co, Wojtku, opisujesz, ta gra toczy się wolno, po nitce do kłębka, nie chciałabym mężowi zabraniać z nią kontaktu, z drugiej strony, czuję, że coś się święci z jej strony, że coś sobie zaplanowała i realizuje, mój mąz ma z nia kontakt miesiąc i nawet coś mi opowiedział z jej życia, więc musieli rozmawiać na prywatne tematy podczas zajęć, niepokoi mnie to, przez co oddalam się od męża, co jest niedobre, ale nie widzę dobrej recepty na tę sytuację, jeśli mąż sam nie zareaguje odpowiednio, do tej pory nie popełnił błędów, więc powinnam chyba zaufać, z mojej str.wygląda to jakby ją zbywał, nie reaguje, odpisuje na zapytania i nic więcej, jednak wiadomo, niepokój został zasiany, nowo poznane, świeże osoby zawsze wydają się atrakcyjne w stosunku do prozy życia na codzień i mało kto umie się oprzec atrakcyjne j wizji odskoczni. A Ty co mi radzisz, Wojtku,tak ze swojego wyłącznieb doświadczenia...Trzymać rękę na pulsie i reagować, czy dać się rozwinąć sytuacji i obserwować tylko, dodam, że mój spokój wewnętrzny i bezpieczeństwo został bardzo zachwiany i zle się czuję już któryś dzień z rzędu, jednak oddaję sprawę Jezusowi i jestem bliższa temu, by sama nie podejmować żadnych kroków. Będzie to jednak bardzo ode mnie wymagające, gdyż jestem osobą porywczą.

ODPOWIEDZ

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 9 gości