mare1966 pisze: ↑06 paź 2017, 1:05
Dla mnie relacja jest czymś bardzo żywym , bezpośrednim , konkretnym ,
obiektywnym i wzajemnym , niemalże namacalnym .
Takie relacje mieli mistycy .
mare, żadna ze mnie mistyczka, jednak ten opis jaki zamieściłeś, jest tym co jest pomiędzy mną a Bogiem, do tego stopnia, że Bóg wtrąca się nieraz nawet w rozmowy prowadzone przeze mnie.
mare1966 pisze: ↑06 paź 2017, 1:05
Trochę smutno mi, ale mam takie wrażenie , że niektórzy chcą mare "prowadzić" ,
bo oni sami są już dalej , a mare nie rozumie .
Bynajmniej, nie zamierzam Cię prowadzić, ani tymbardziej nie uważam abym była dalej aniżeli Ty w swoim byciu z Bogiem. Po prostu każde z nas jest w tym tam gdzie być pragnie i na tyle na ile Bogu na to pozwala.
Szanuję Twój wybór w tym względzie, tak jak Bóg go szanuje i niestety nie widzę w tej dyskusji miejsca dla siebie.
mare1966 pisze: ↑06 paź 2017, 1:05
Mare wszystko komplikuje , dużo pyta , a po co się zastanawiać samemu .
Tak jest i tyle , tak prościej .
I ja się z tym zgadzam , fakt - prościej ,
tylko czy prawdziwiej ?
To
mare trąci laekką manipulacją.
Po pierwsze, w moim odczuciu
mare nie pyta o nic konkretnego, a już na pewno nie "słucha", nie jest ciekaw odpowiedzi, bo w żaden sposób sie do nich nie odnosie i rzadko przedstawaia swoje stanowisko w tej kwestii, więc tak niejako sprawia wrażenie jakby sam chciał innych "prowadzić" i traktował innych z pobłażliwą wyższością, bo to co "oni" piszą/mówią przecież nie jest czymś wielkim, a już spoczęli na laurach, a Ja (
mare) ciągle pytam i szukam
Po drugie, na większośc z zadawnych przez Ciebie pytań w tym wątku ja już odpowiedziałam we wcześniejszych naszych rozmowach, nic nowego do dodania nie mam
Po trzecie, tak jak napisałam post wcześnie, moja teraźniejsza sytuacja i wynikająca z niej relacja z Bogiem jest wynikiem moich głebokich przemyśleń i zastanawiania się, a nie emocji. Jestem, jak dobrze wiesz, tak naprawdę neofitką, mimo faktu przyjecia wszystkich sakramentów w odpowiednim czasie, to wogóle nie byłam wychowywana po katolicku, z powodu znikomej wiary zarówno rodziców jak i dziadków. Wiarę świadomie przyjęłam jako osoba ponad czterdziestoletnia i wbrew temu co insynuujesz, nie zaczęło się u mnie od jakiejś emocyjki, ale od decyzji, że chcę być z Bogiem i z Nim iść przez życie, a potem było mozolne dostosowywanie życia do Jego "norm" i szukanie Go oraz prośby o pomoc w pznawaniu Jego samego i Jego obecności w moim życiu. Tak więc moja droga do Niego rownież rozpoczęła sie od rozumu, ale też od ogromnego pragnienia bycia z Nim i stanięcia przed Nim w prawdzie i pokorze, że sama nie potrafię i jeśli On czegoś nie zrobi, to ja sama nie dam rady.
mare1966 pisze: ↑06 paź 2017, 1:05
To zaś co tu było pisane , było niekiedy i moim udziałem ,
ale żeby to nazywać osobistą relacją ?
Bo Ty
mare oczekujesz wielkich rzeczy, namacalnych dowodów, stygmantów, a Bóg często przychodzi w małych rzeczach, na "najzwyklejszej", nudnej i monotonnej dla Ciebie Mszy św, w maleńkim kawałku chleba, w uśmiechu drugiej osoby i jej dobrym słowie, kiedy Ty czujesz się przybity i w wielu innych drobnych sprawch. A drobnych dlatego, ze jest w każdym z nas tak dużo nas samych własnych chciejst, których za nic w świecie nie chcemy oddac, bo to przecież one stanowią o naszym Ja, naszym jetestwie. Do pełnego naczynia nie da się już nic więcej wlać, bo coś z niego wtedy się wyleje. Jeśli zgadzam się na to aby to moje Ja się ze mnie wylewało, to robi się miejsce dla Niego, jeśli się na to nie zgadzam, to dla Niego nie ma już miejsca.
Decyzja zawsze należy do mnie/Ciebie, co już nieraz Ci pisałam.
W relacji z Bogiem masz to chcesz mieć.
I tyle z mojej strony w tym temacie
mare.
Pozdrawim
lecz [Pan] mi powiedział: «Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali».
(2Kor 12,9)
