Wstyd przed przyznaniem się do rozwodu

Wiedza, która może pomóc, gdy boli dusza...

Moderator: Moderatorzy

Awatar użytkownika
Nirwanna
Posty: 13319
Rejestracja: 11 gru 2016, 22:54
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Wstyd przed przyznaniem się do rozwodu

Post autor: Nirwanna »

Caliope, skoro Monti nie ma nic przeciw, to odniosę się tutaj.
Caliope pisze: 16 wrz 2022, 23:58 A jak napisał Monti my tak mamy bo jesteśmy DDA i wracają nam często mechanizmy wstydu.
Caliope pisze: 16 wrz 2022, 23:58 ....wstydzę się i nawet na to terapia nie pomaga.
DDA czy wszelkie inne DDX to nie wyrok. To tylko inny poziom zaczęcia pracy nad sobą.
Bycie DDA/DDX potrafi być elegancką wymówką, żeby wdrożyć narrację, że to nie działa, tamto się nie da, i w ogóle tak już musi być, bo jestem DDA. Bo DDA/DDX potafi być genialnym samookłamywaczem się, i autopodcinaczem sobie skrzydeł.
Ja jestem DDD, i całkiem nieźle znam z autopsji te mechanizmy ;-)
Natomiast też znam z autopsji proces naprawiania siebie we współpracy z Bogiem, proces autowychowania i dojrzewania do mądrej dorosłości, który w ciągu lat (u mnie kilkunastu) powoduje że i rodzina wychodzi z dysfunkcji. I robi się pięknie mimo trudnej przeszłości.

Więc fakt, że wracają mechanizmy wstydu jest sygnałem, że czymś mam się zająć. I to coś co mam zrobić, to nie jest wmawianie sobie, że nie się czegoś wstydzić, bo inni cośtamcośtam, tylko to solidny wgląd we własne myślenie/schematy myślowe i inne uczucia, które się pod ten wstyd podpinają, oraz we własne sumienie, bo ono też potrzebuje mieć swój głos.
Tego uczy terapia (dobra), tego uczy warsztat 12 Kroków, dobry przewodnik duchowy kształtujący sumienie, ale tego uczy przede wszystkim osobiste doświadczenie wielokrotnie powtarzane i weryfikowane światłem Ducha Świętego. I tak, to jest ciężka praca nad sobą, która się nie skończy do końca życia, jedynie sinusoidalnie będzie się zmieniać jej intensywność. Warto to zaakceptować i odpowiadać na zaproszenia Ducha Świętego, który zaprasza do okresowej większej intensywności poprzez kryzysy mniejsze czy większe.
Można na zaproszenie nie odpowiedzieć. Wtedy boli i jest frustracja, i to jeszcze pogłębia ból ku skrajnej neurotyczności.
Można odpowiedzieć. Wtedy też boli, ale to ból zakwasów po konkretnej pracy dającej owoce.
Owoce bardziej cieszą niż boli ból zakwasów.
Nie żyje się, nie kocha się, nie umiera się - na próbę
Jan Paweł II
Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Wstyd przed przyznaniem się do rozwodu

Post autor: Caliope »

Nirwanna pisze: 17 wrz 2022, 21:20 Caliope, skoro Monti nie ma nic przeciw, to odniosę się tutaj.
Caliope pisze: 16 wrz 2022, 23:58 A jak napisał Monti my tak mamy bo jesteśmy DDA i wracają nam często mechanizmy wstydu.
Caliope pisze: 16 wrz 2022, 23:58 ....wstydzę się i nawet na to terapia nie pomaga.
DDA czy wszelkie inne DDX to nie wyrok. To tylko inny poziom zaczęcia pracy nad sobą.
Bycie DDA/DDX potrafi być elegancką wymówką, żeby wdrożyć narrację, że to nie działa, tamto się nie da, i w ogóle tak już musi być, bo jestem DDA. Bo DDA/DDX potafi być genialnym samookłamywaczem się, i autopodcinaczem sobie skrzydeł.
Ja jestem DDD, i całkiem nieźle znam z autopsji te mechanizmy ;-)
Natomiast też znam z autopsji proces naprawiania siebie we współpracy z Bogiem, proces autowychowania i dojrzewania do mądrej dorosłości, który w ciągu lat (u mnie kilkunastu) powoduje że i rodzina wychodzi z dysfunkcji. I robi się pięknie mimo trudnej przeszłości.
Ja to przerabiałam, przerabiam i będę przerabiać. Nie tylko wstyd kryzysowy, ale jest też wstyd, że nie pomogłam synowi by urodził się szybciej i to moja wina, że jest jak jest. Mam dużo różnych wstydów, mam ich dość, bo mnie niszczą od środka, dlatego myślę sobie ile można to znosić. Mechanizmy czasem wracają, ale nie zapominam, ze jestem dorosła i nie muszę się wstydzić za pijącego rodzica, bo mam swoje wstydy.
Nirwanna pisze: 17 wrz 2022, 21:20 Więc fakt, że wracają mechanizmy wstydu jest sygnałem, że czymś mam się zająć. I to coś co mam zrobić, to nie jest wmawianie sobie, że nie się czegoś wstydzić, bo inni cośtamcośtam, tylko to solidny wgląd we własne myślenie/schematy myślowe i inne uczucia, które się pod ten wstyd podpinają, oraz we własne sumienie, bo ono też potrzebuje mieć swój głos.
Tego uczy terapia (dobra), tego uczy warsztat 12 Kroków, dobry przewodnik duchowy kształtujący sumienie, ale tego uczy przede wszystkim osobiste doświadczenie wielokrotnie powtarzane i weryfikowane światłem Ducha Świętego. I tak, to jest ciężka praca nad sobą, która się nie skończy do końca życia, jedynie sinusoidalnie będzie się zmieniać jej intensywność. Warto to zaakceptować i odpowiadać na zaproszenia Ducha Świętego, który zaprasza do okresowej większej intensywności poprzez kryzysy mniejsze czy większe.
Można na zaproszenie nie odpowiedzieć. Wtedy boli i jest frustracja, i to jeszcze pogłębia ból ku skrajnej neurotyczności.
Można odpowiedzieć. Wtedy też boli, ale to ból zakwasów po konkretnej pracy dającej owoce.
Owoce bardziej cieszą niż boli ból zakwasów.
Po to właśnie jest terapia, 12 kroków i ciężka praca nad sobą. Bardzo długo to trwa, a u mnie może nie zniknąć. Za to syn jako kolejne pokolenie będzie miał przynajmniej inne wstydy niż ja.
Awatar użytkownika
Nirwanna
Posty: 13319
Rejestracja: 11 gru 2016, 22:54
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Wstyd przed przyznaniem się do rozwodu

Post autor: Nirwanna »

Caliope pisze: 18 wrz 2022, 2:14 Bardzo długo to trwa, a u mnie może nie zniknąć.
Może nie zniknąć, bo taka wyjątkowa jesteś? ;-)
Taki żart, ale o poważnym podłożu. Bo widzisz - mechanizm obronny u nikogo nie zniknie. Jak go masz, to masz do końca życia. To podobnie jak z byciem alkoholikiem. Alkoholik jest alkoholikiem do końca życia. Ale gdy jest trzeźwym alkoholikiem, wtedy jakość jego życia diametralnie się zmienia. Jednak można być też pysznym alkoholikiem pijanym na sucho. W postawie wiecznie skrzywdzonego, bo wszystko nie tak.
Wstyd nie zniknie do końca życia. Zresztą to emocja, jak każda inna, tak samo ważna. Ważna jest skala, częstość pojawiania się, oraz to, jak to przeżywam - czy jako zalewającą śmiertelną falę, czy drobne ukłucie.
Caliope pisze: 18 wrz 2022, 2:14 Mam dużo różnych wstydów, mam ich dość, bo mnie niszczą od środka, dlatego myślę sobie ile można to znosić.
Więc może warto coś zmienić. Bo na razie coś nie działa.
Przykładowo zmienić postawę na "wdzięczność i akceptacja".
Akceptacja wstydu, że teraz tak mam. Wdzięczność, bo wciąż żyję i mogę coś z tym zrobić. Tylko inaczej niż do tej pory.
Caliope, życzę Ci światła Ducha Świętego, abyś zobaczyła Jego światło i dała się Mu poprowadzić. Inaczej niż do tej pory.
Nie żyje się, nie kocha się, nie umiera się - na próbę
Jan Paweł II
Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Wstyd przed przyznaniem się do rozwodu

Post autor: Caliope »

Nirwanna pisze: 18 wrz 2022, 7:44
Caliope pisze: 18 wrz 2022, 2:14 Bardzo długo to trwa, a u mnie może nie zniknąć.
Może nie zniknąć, bo taka wyjątkowa jesteś? ;-)
Taki żart, ale o poważnym podłożu. Bo widzisz - mechanizm obronny u nikogo nie zniknie. Jak go masz, to masz do końca życia. To podobnie jak z byciem alkoholikiem. Alkoholik jest alkoholikiem do końca życia. Ale gdy jest trzeźwym alkoholikiem, wtedy jakość jego życia diametralnie się zmienia. Jednak można być też pysznym alkoholikiem pijanym na sucho. W postawie wiecznie skrzywdzonego, bo wszystko nie tak.
Wstyd nie zniknie do końca życia. Zresztą to emocja, jak każda inna, tak samo ważna. Ważna jest skala, częstość pojawiania się, oraz to, jak to przeżywam - czy jako zalewającą śmiertelną falę, czy drobne ukłucie.
Caliope pisze: 18 wrz 2022, 2:14 Mam dużo różnych wstydów, mam ich dość, bo mnie niszczą od środka, dlatego myślę sobie ile można to znosić.
Więc może warto coś zmienić. Bo na razie coś nie działa.
Przykładowo zmienić postawę na "wdzięczność i akceptacja".
Akceptacja wstydu, że teraz tak mam. Wdzięczność, bo wciąż żyję i mogę coś z tym zrobić. Tylko inaczej niż do tej pory.
Caliope, życzę Ci światła Ducha Świętego, abyś zobaczyła Jego światło i dała się Mu poprowadzić. Inaczej niż do tej pory.
Nirwanno mi nie trzeba tłumaczyć na przykładzie alkoholika, bo jestem nim, żyję z piętnem. Ten skrzywdzony alkoholik z twojego przykładu nie trzezwieje, on będzie czynny do końca życia, nigdy nie skorzysta z pomocy. Nie zaakceptuję wstydu za swoją chorobę, choć trzeźwa jestem 14 rok, bo zniszczyłam sobie tym wiele lat życia, nie mówię o sobie ludziom, to jest ogromny wstyd i o nim nie zapomnę nigdy. Jedynie mogę być wdzięczna za to, że daję radę żyć w miarę normalnie.
Awatar użytkownika
Nirwanna
Posty: 13319
Rejestracja: 11 gru 2016, 22:54
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Wstyd przed przyznaniem się do rozwodu

Post autor: Nirwanna »

Caliope, dlatego właśnie przywołuję przykład alkoholika, bo pamiętam, że masz to doświadczenie.

Jednak dopóki chcesz żyć z permanentnym poczuciem wstydu, lub masz przekonanie, że to się nie ma szans zmienić - to ja Cię na rozum nie przekonam.

Ja jednak wiem, i takie mam doświadczenie, że życie w miarę normalnie jest ok, ale Miłosierny Bóg zaprasza do życia pięknego, do życia pełnią życia. I daje do tego narzędzia.
Byle się chciało chcieć.
Nie żyje się, nie kocha się, nie umiera się - na próbę
Jan Paweł II
Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Wstyd przed przyznaniem się do rozwodu

Post autor: Caliope »

Nirwanna pisze: 18 wrz 2022, 11:28 Caliope, dlatego właśnie przywołuję przykład alkoholika, bo pamiętam, że masz to doświadczenie.

Jednak dopóki chcesz żyć z permanentnym poczuciem wstydu, lub masz przekonanie, że to się nie ma szans zmienić - to ja Cię na rozum nie przekonam.

Ja jednak wiem, i takie mam doświadczenie, że życie w miarę normalnie jest ok, ale Miłosierny Bóg zaprasza do życia pięknego, do życia pełnią życia. I daje do tego narzędzia.
Byle się chciało chcieć.
Ja nie chcę, ale muszę z tym żyć, to się już stało, nie cofnę czasu, nic nie odzyskam. Bardzo dużo straciłam i to zawsze będzie wstydem dla mnie. To jest gorsze od wstydu za rozwód, bo w tym biorą udział dwie osoby. To ja biorę odpowiedzialność za swoje czyny i ponoszę konsekwencje. Dlatego też wstyd za rozwód rozkłada się na dwie osoby, mniej lub bardziej wstydzące się. Stąd też takie są moje wpisy w tym wątku. Wstyd za kryzys czy rozwód można zaakceptować, ale nie to co ja sama sobie narobiłam. Jestem sama.
Monti
Posty: 1260
Rejestracja: 21 mar 2018, 18:14
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Wstyd przed przyznaniem się do rozwodu

Post autor: Monti »

Caliope pisze: 18 wrz 2022, 11:52 Ja nie chcę, ale muszę z tym żyć, to się już stało, nie cofnę czasu, nic nie odzyskam. Bardzo dużo straciłam i to zawsze będzie wstydem dla mnie. To jest gorsze od wstydu za rozwód, bo w tym biorą udział dwie osoby. To ja biorę odpowiedzialność za swoje czyny i ponoszę konsekwencje. Dlatego też wstyd za rozwód rozkłada się na dwie osoby, mniej lub bardziej wstydzące się. Stąd też takie są moje wpisy w tym wątku. Wstyd za kryzys czy rozwód można zaakceptować, ale nie to co ja sama sobie narobiłam. Jestem sama.
Caliope, ale przecież alkoholizm jest chorobą. Ponosisz odpowiedzialność za doprowadzenie do niej (ale też nie wyłączną, bo są przecież skłonności genetyczne i różne uwarunkowania środowiskowe), ale potem nałóg paraliżuje wolę i nie działasz w pełni dobrowolnie.

Wygląda na to, że jesteś dla siebie bardzo surowa. Powinnaś jako DDD/DDA zaopiekować się swoim wewnętrznym dzieckiem, bo w tym zakresie masz z pewnością deficyty wczesnych lat życia. I modlić się o pogodę ducha, by pogodzić się z przeszłością, na którą nie masz wpływu.

Ty uciekasz w przeszłość, ja z kolei często zamartwiam się przyszłością. Przez to nie żyjemy tu i teraz i tracimy ten wyjątkowy czas, który dostajemy od Boga i który już się nie powtórzy. Gdzieś kiedyś przeczytałem, że takie uciekanie w przeszłość i w przyszłość należy traktować jako pokusę, dzięki której Zły odciąga nas od chwili obecnej. Podłożem tego jest brak ufności w Boże miłosierdzie (odnośnie przeszłości), względnie w Opatrzność (jeśli dotyczy przyszłości).
"Szukaj pokoju, idź za nim" (Ps 34, 15)
Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Wstyd przed przyznaniem się do rozwodu

Post autor: Caliope »

Monti pisze: 18 wrz 2022, 18:39
Caliope pisze: 18 wrz 2022, 11:52 Ja nie chcę, ale muszę z tym żyć, to się już stało, nie cofnę czasu, nic nie odzyskam. Bardzo dużo straciłam i to zawsze będzie wstydem dla mnie. To jest gorsze od wstydu za rozwód, bo w tym biorą udział dwie osoby. To ja biorę odpowiedzialność za swoje czyny i ponoszę konsekwencje. Dlatego też wstyd za rozwód rozkłada się na dwie osoby, mniej lub bardziej wstydzące się. Stąd też takie są moje wpisy w tym wątku. Wstyd za kryzys czy rozwód można zaakceptować, ale nie to co ja sama sobie narobiłam. Jestem sama.
Caliope, ale przecież alkoholizm jest chorobą. Ponosisz odpowiedzialność za doprowadzenie do niej (ale też nie wyłączną, bo są przecież skłonności genetyczne i różne uwarunkowania środowiskowe), ale potem nałóg paraliżuje wolę i nie działasz w pełni dobrowolnie.

Wygląda na to, że jesteś dla siebie bardzo surowa. Powinnaś jako DDD/DDA zaopiekować się swoim wewnętrznym dzieckiem, bo w tym zakresie masz z pewnością deficyty wczesnych lat życia. I modlić się o pogodę ducha, by pogodzić się z przeszłością, na którą nie masz wpływu.

Ty uciekasz w przeszłość, ja z kolei często zamartwiam się przyszłością. Przez to nie żyjemy tu i teraz i tracimy ten wyjątkowy czas, który dostajemy od Boga i który już się nie powtórzy. Gdzieś kiedyś przeczytałem, że takie uciekanie w przeszłość i w przyszłość należy traktować jako pokusę, dzięki której Zły odciąga nas od chwili obecnej. Podłożem tego jest brak ufności w Boże miłosierdzie (odnośnie przeszłości), względnie w Opatrzność (jeśli dotyczy przyszłości).
Alkoholizm nie ma nic wspólnego z genami, ale sytuacje i niemożność poradzenia sobie z nimi w zdrowy sposob, bo tatuś porażki zapijał alkoholem, chwile był miły, wiec i ja sprobuję się napić. Powielanie wzoru regulowania emocji alkoholem ciągnie się pokoleniami. Jestem surowa, zawsze gorsza, nie pasująca do nikogo i niczego, dorosła wtedy kiedy nie powinnam być obarczana tą dorosłością. Bóg nade mną czuwa ,wiem na pewno, bo żyję, ale czuje się jak wyrzutek, który musi sobie poradzić sam i taka właśnie jestem niepewna niczego i nikogo. Żyje z dnia na dzień, tylko w ciągłym napięciu co będzie kolejnego dnia, co mnie spotka. Ogromnie to wyczerpuje, brak planów na przyszłość, brak snucia marzeń o spokoju i miłości i bezpiecznym życiu. Nie wiem co będę robić za tydzien, nic nie planuję .Nie znam przyszłości, o przeszłości potrafię zapomnieć tak w połowie, przemocy lub chorób nie da się wymazać.
Monti
Posty: 1260
Rejestracja: 21 mar 2018, 18:14
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Wstyd przed przyznaniem się do rozwodu

Post autor: Monti »

Caliope pisze: 19 wrz 2022, 0:19 Alkoholizm nie ma nic wspólnego z genami, ale sytuacje i niemożność poradzenia sobie z nimi w zdrowy sposob, bo tatuś porażki zapijał alkoholem, chwile był miły, wiec i ja sprobuję się napić. Powielanie wzoru regulowania emocji alkoholem ciągnie się pokoleniami. Jestem surowa, zawsze gorsza, nie pasująca do nikogo i niczego, dorosła wtedy kiedy nie powinnam być obarczana tą dorosłością. Bóg nade mną czuwa ,wiem na pewno, bo żyję, ale czuje się jak wyrzutek, który musi sobie poradzić sam i taka właśnie jestem niepewna niczego i nikogo. Żyje z dnia na dzień, tylko w ciągłym napięciu co będzie kolejnego dnia, co mnie spotka. Ogromnie to wyczerpuje, brak planów na przyszłość, brak snucia marzeń o spokoju i miłości i bezpiecznym życiu. Nie wiem co będę robić za tydzien, nic nie planuję .Nie znam przyszłości, o przeszłości potrafię zapomnieć tak w połowie, przemocy lub chorób nie da się wymazać.
Badania mówią, że geny mają całkiem spory wpływ na ryzyko uzależnienia:
https://psychologia.edu.pl/czytelnia/51 ... oholu.html

Przyjęcie tego do wiadomości pozwoli Ci może w w jakimś stopniu uwolnić się od poczucia winy i wstydu.
Caliope, masz pewnie większą wiadomość problemu niż Twoi rodzice, więc możesz przerwać tę traumę, która ciągnie się od pokoleń w Waszej rodzinie.
Szukaj pomocy, żeby wyjść z tego stanu, w którym teraz jesteś.
"Szukaj pokoju, idź za nim" (Ps 34, 15)
Niepoprawny83
Posty: 270
Rejestracja: 07 wrz 2021, 22:43
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Wstyd przed przyznaniem się do rozwodu

Post autor: Niepoprawny83 »

mare1966 pisze: 14 wrz 2022, 22:36 Monti
nie ma w tym niczego "dziwnego".
Po prostu nie ma czym się chwalić.
Jakby nie patrzeć , to porażka , by nie rzec klęska.
Wina czy jej brak ma tutaj znaczenie drugorzędne.
Przegrana jest przegraną.

Po drugie stereotypy.
Facet po rozwodzie jest rozwodnikiem.
Kobieta po rozwodzie jest "samotnie wychowującą".
"Rozwodnik" nie brzmi dumnie i rodzi proste skojarzenia ( pijak , babiarz , hazardzista albo nieudacznik jakiś ).
Zostaje "alimenciarzem" i jest na celowniku wymiaru sprawiedliwości.
"Samotnie wychowująca" rodzi powszechne współczucie , podziw co objawia się
także instytucjonalną ochroną i opieką państwa.
Nie zgodzę się mare z Twoim podejściem. Jak dla mnie jest to wpychanie montiego w ramę przegranego, może nawet winnego, na pewno wstydzącego się za rozwód. Tak już wygląda współczesny świat, że wstydzą się nie ci co powinni, i dziwię się, że niejako to popierasz. Na pewne rzeczy nie mamy wpływu, są małżonkowie z którymi choćby nie wiem jakie chocki klocki odprawialiby ich partnerzy i tak odeszliby z małżeńskiego stadła. Ich ostatnim zwycięstwem jest właśnie taki wstyd małżonka, któremu zależało na utrzymaniu małżeńskiej więzi. Moim zdaniem taka postawa niczemu poza nadaremnym, frustrującym i niemęskim samobiczowaniem się nie służy. Przyjmujemy rzeczywistość jaka jest i tyle, no i wybaczamy sobie bo kto jest bez winy.
Zaufaliśmy miłości.
Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Wstyd przed przyznaniem się do rozwodu

Post autor: Caliope »

Monti pisze: 19 wrz 2022, 9:43
Caliope pisze: 19 wrz 2022, 0:19 Alkoholizm nie ma nic wspólnego z genami, ale sytuacje i niemożność poradzenia sobie z nimi w zdrowy sposob, bo tatuś porażki zapijał alkoholem, chwile był miły, wiec i ja sprobuję się napić. Powielanie wzoru regulowania emocji alkoholem ciągnie się pokoleniami. Jestem surowa, zawsze gorsza, nie pasująca do nikogo i niczego, dorosła wtedy kiedy nie powinnam być obarczana tą dorosłością. Bóg nade mną czuwa ,wiem na pewno, bo żyję, ale czuje się jak wyrzutek, który musi sobie poradzić sam i taka właśnie jestem niepewna niczego i nikogo. Żyje z dnia na dzień, tylko w ciągłym napięciu co będzie kolejnego dnia, co mnie spotka. Ogromnie to wyczerpuje, brak planów na przyszłość, brak snucia marzeń o spokoju i miłości i bezpiecznym życiu. Nie wiem co będę robić za tydzien, nic nie planuję .Nie znam przyszłości, o przeszłości potrafię zapomnieć tak w połowie, przemocy lub chorób nie da się wymazać.
Badania mówią, że geny mają całkiem spory wpływ na ryzyko uzależnienia:
https://psychologia.edu.pl/czytelnia/51 ... oholu.html

Przyjęcie tego do wiadomości pozwoli Ci może w w jakimś stopniu uwolnić się od poczucia winy i wstydu.
Caliope, masz pewnie większą wiadomość problemu niż Twoi rodzice, więc możesz przerwać tę traumę, która ciągnie się od pokoleń w Waszej rodzinie.
Szukaj pomocy, żeby wyjść z tego stanu, w którym teraz jesteś.
Takim tokiem myślenia i badań, większość ludzi ma gen alkoholizmu, być może to prawda, choć na terapii nie jest wskazane użalanie się, bo mam to w genach. Właśnie dzięki terapii nauczyłam się funkcjonować normalniej, a niektóre wstydy można przerobić, innych nie da się i tyle.
Awatar użytkownika
Nirwanna
Posty: 13319
Rejestracja: 11 gru 2016, 22:54
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Wstyd przed przyznaniem się do rozwodu

Post autor: Nirwanna »

Caliope pisze: 19 wrz 2022, 17:45 niektóre wstydy można przerobić, innych nie da się i tyle.
Może ludzką siłą nie, ale po to można i warto zwrócić się do Boga.
I robić to, do czego On zaprasza.
„Wyciągnij rękę!”. Łk 6, 6-11 https://jezuici.pl/2016/09/wyciagnij-reke/
Byle się chciało chcieć.


Caliope, ja się wycofuję. Na ten moment mam wrażenie, że szukasz powodu, aby nic nie zmienić.
Ok. Masz do tego pełne prawo.
Ufam, że kiedyś wejdziesz na etap szukania sposobu :-)
Nie żyje się, nie kocha się, nie umiera się - na próbę
Jan Paweł II
Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Wstyd przed przyznaniem się do rozwodu

Post autor: Caliope »

Nirwanna pisze: 19 wrz 2022, 19:45
Caliope pisze: 19 wrz 2022, 17:45 niektóre wstydy można przerobić, innych nie da się i tyle.
Może ludzką siłą nie, ale po to można i warto zwrócić się do Boga.
I robić to, do czego On zaprasza.
„Wyciągnij rękę!”. Łk 6, 6-11 https://jezuici.pl/2016/09/wyciagnij-reke/
Byle się chciało chcieć.


Caliope, ja się wycofuję. Na ten moment mam wrażenie, że szukasz powodu, aby nic nie zmienić.
Ok. Masz do tego pełne prawo.
Ufam, że kiedyś wejdziesz na etap szukania sposobu :-)
Na to nie widzę spektakularnego sposobu, po prostu nie piję i nie wdaje się w dyskusje na ten temat z ludźmi. Wstyd ogarnia tylko wtedy kiedy temat jest drążony, a ja o tym nie lubię rozmawiać i nie muszę rozmawiać. To jest mój sposób na ten wstyd, trzymać w sekrecie :)
Monti
Posty: 1260
Rejestracja: 21 mar 2018, 18:14
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Wstyd przed przyznaniem się do rozwodu

Post autor: Monti »

Niepoprawny83 pisze: 19 wrz 2022, 11:57
mare1966 pisze: 14 wrz 2022, 22:36 Monti
nie ma w tym niczego "dziwnego".
Po prostu nie ma czym się chwalić.
Jakby nie patrzeć , to porażka , by nie rzec klęska.
Wina czy jej brak ma tutaj znaczenie drugorzędne.
Przegrana jest przegraną.

Po drugie stereotypy.
Facet po rozwodzie jest rozwodnikiem.
Kobieta po rozwodzie jest "samotnie wychowującą".
"Rozwodnik" nie brzmi dumnie i rodzi proste skojarzenia ( pijak , babiarz , hazardzista albo nieudacznik jakiś ).
Zostaje "alimenciarzem" i jest na celowniku wymiaru sprawiedliwości.
"Samotnie wychowująca" rodzi powszechne współczucie , podziw co objawia się
także instytucjonalną ochroną i opieką państwa.
Nie zgodzę się mare z Twoim podejściem. Jak dla mnie jest to wpychanie montiego w ramę przegranego, może nawet winnego, na pewno wstydzącego się za rozwód. Tak już wygląda współczesny świat, że wstydzą się nie ci co powinni, i dziwię się, że niejako to popierasz. Na pewne rzeczy nie mamy wpływu, są małżonkowie z którymi choćby nie wiem jakie chocki klocki odprawialiby ich partnerzy i tak odeszliby z małżeńskiego stadła. Ich ostatnim zwycięstwem jest właśnie taki wstyd małżonka, któremu zależało na utrzymaniu małżeńskiej więzi. Moim zdaniem taka postawa niczemu poza nadaremnym, frustrującym i niemęskim samobiczowaniem się nie służy. Przyjmujemy rzeczywistość jaka jest i tyle, no i wybaczamy sobie bo kto jest bez winy.
Myślę, że Mare chciał podkreślić brak symetryzmu w podejściu do kobiet i mężczyzn (to jego cenna specjalność :) ).
Powinniśmy chyba dojść do takiego stanu, w którym nie przejmujemy się (zanadto) opinią innych i mamy w miarę trzeźwe pojęcie o własnej odpowiedzialności za różne sytuacje, które nas w życiu spotkały. To jest jakiś przejaw dojrzałości.
"Szukaj pokoju, idź za nim" (Ps 34, 15)
Niepoprawny83
Posty: 270
Rejestracja: 07 wrz 2021, 22:43
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Wstyd przed przyznaniem się do rozwodu

Post autor: Niepoprawny83 »

Monti pisze: 20 wrz 2022, 0:21
Myślę, że Mare chciał podkreślić brak symetryzmu w podejściu do kobiet i mężczyzn (to jego cenna specjalność :) ).
Powinniśmy chyba dojść do takiego stanu, w którym nie przejmujemy się (zanadto) opinią innych i mamy w miarę trzeźwe pojęcie o własnej odpowiedzialności za różne sytuacje, które nas w życiu spotkały. To jest jakiś przejaw dojrzałości.
Pewnie takie były intencje Mare, zbyt szybko się uruchomiłem.. Sam piszesz o niskim poczuciu własnej wartości i lęku przed odrzuceniem. Manipulatorki potrafią bezwzględnie to wykorzystać pompując w poczatkowym okresie męskie ego pochlebstwami, oddaniem, bombardowaniem miłością do poziomu Everestu , by następnie małymi kroczkami sprowadzić ale nie z powrotem tylko do poziomu dna i metra mułu, faceci też to robią oczywiście, jednak męskie ego jest tu wrażliwszym celem bo łatwo je skruszyć, zwłaszcza jeśli było podparte na pochlebstwach ukochanej, ale niestety nieszczerej w intencjach kobiety. Być może twoje poczucie wstydu to pokłosie takich praktyk stosowanych na Tobie, sam kiedyś pisałeś chyba, że Twoja żona nie stroniła od manipulacyjnych zachowań . Do tego panuje przekonanie, że wszystkie kobiety lubią miłych i porządnych gości, więc skoro Cię odrzuciła to wstydzisz się tego bo myślisz, ze widocznie taki nie jesteś. I to jest właśnie oparcie poczucia własnej wartości na innej, w tym wypadku być może najgorszej z możliwych osobie. Warto odnaleźć swoją wartość i można to zrobić bez 12 kroków. Trzeba to zrobić, bo inaczej walec zmian przejedzie naszą psychikę a męskość to może być ten talent z przypowieści, który trzeba wykorzystać. Ja sobie wszystko przemyślałem i nawet besztanie przez teściową i próba manipulacją poczuciem własnej wartości spełzła na niczym. Tak więc da się. Jakie owoce wyda moja hardość zobaczymy, być może gilotyna już leci, ale znudziło mi się bycie chłopcem do bicia, zwłaszcza, ze patrzą na to synowie. A jestem doskonałym przykładem osobnika z nabytą bezradnością. Tak więc dojrzyj swoją wartość i nie patrz na innych. Wiadomo, kochaj żonę, ale moim zdaniem lepiej z dystansu, albo przyjrzyj się dobrze czy czasami nie trzyma Cię dalej w swej mocy.
Zaufaliśmy miłości.
ODPOWIEDZ