Niepewność

[jacek-sychar]

Miłość, nienawiść, i niepewność to teraz mam w głowie a wyrzucić to wszystko w tej chwili nie jest dla mnie sprawo łatwo chodzi mi o te negatywne uczucia.

Pisałem to już wiele razy, ale jeszcze raz powtórzę.
Przeżywacie teraz żałobę po swoim małżeństwie. W tym czasie pojawiają się różne etapy. Więcej tutaj:
etapy przebaczenia (żałoby)
http://www.katolik.pl/przebaczenie-jako ... 16,cz.html
Jednym z tych etapów jest bunt. W tym czasie właśnie pojawiają się te złe emocje. Trzeba je jednak dobrze przeżyć.
Warto znaleźć dobry fundament.

dzięki na dzisiejsze posty

Jeżeli tylko mogę być pomocny.

[P85]

Może naprawdę te fundamenty nie są trafne tylko jak wybrać te właściwie inga

[Pavel]

Może naprawdę te fundamenty nie są trafne tylko jak wybrać te właściwie inga

Bóg jest jedynym trafnym fundamentem. Budując na nim, nie zawiedziesz się. Po ludzku to tylko potrafimy błądzić i mamić się nadzieją, że właściwie idziemy dobrą drogą.

bo przyjaciel ciągle mówi mi żebym odpuścił i poddał się w walce o Nią

Gdybym słuchał rad otoczenia, również bym się poddał i szukał sobie "nowego modelu".
Szczęśliwie, w głębi siebie, zanim jeszcze zrozumiałem, że to czego nabardziej brakowało w moim życiu to Bóg i droga, którą nam zaproponował, wiedziałem, że poddanie się to ostatnia rzecz którą pownienem zrobić.

Ja w poczuciu beznadziei powierzyłem swoje małżeństwo Bogu, doszło do mnie, że mnie to przerasta, że sam to sobie mogę...
Rozumiem uczucia które Tobą targają, pamiętam je i u siebie.
To jak napisał Jacek, pewien etap. Oby za długo ni potrwał. Warto byłoby sie odkleić emocjonalnie od żony, przestać na niej wisieć.
Dobrze wiesz, że na nią nie masz wpływu.
Rozumiem, że łatwo gadać z boku, trudniej zrobić. Wszystko zaczyna sie jednak od decyzji.

Jeszcze pewnie będziesz upadał, to trudny okres. Ważne, ile razy się podniesiesz, jaką obierzesz drogę. Warto, aby prosić Boga o ego towarzystwo w tej wędrówce. On Cię nie zawiedzie, nawet jeśli może to wyglądać z pozoru inaczej.

[Szam]

P85 ja też będąc z nią mam w sobie miłość, niepewność, złość i nie jest mi łatwo więc znam Twój stan... Tak jak piszą inni - trzeba budować siebie na fundamencie jakim jest Bóg i na nim się opierać. Mnie też już nie raz mówili, żebym sobie dał spokój, i dziwili się że jeszcze wytrzymuje. Nawet pan psycholog twierdził, że nie jest za późno na "nowe życie" z kimś innym.

[jacek-sychar]

P85

No jak tam u Ciebie? Uspokoiłeś się trochę?
Jak masz słabszy dzień, to wywalaj na forum swoje troski. Zawsze coś tam ktoś napisze i nie będziesz się czuł taki samotny.

[P85]

Trochę tak, żona jest u rodziny na tydzień. A ja mam dużo pracy, ale niezbyt komunikatywna z nikim nie mogę pogadać tyle co na przerwach, wiec myśli dopadają mimowolnie. Ale wtedy zaczynam się modlić i czasem o tym zapominam, po pracy w domu pustka wiec słabo. W weekend rusze w kilka miejsc. Najgorsze jest to że ostatnio nawet w snach mnie to meczy, nie wiem czy u was było podobnie?

[Pavel]

Ja na szczęście śpię jak niemowlę, w trakcie kryzysu kilka razy zaledwie miałem problem z zaśnięciem. I na szczęście rzadko mi się coś związanego z kryzysem śniło. Bo za dnia wałkowałem to zdecydowanie nazbyt intensywnie.

[jacek-sychar]

Najgorsze jest to że ostatnio nawet w snach mnie to meczy, nie wiem czy u was było podobnie?

Ja też miałem kłopoty ze snem. Początkowo wcale nie spałem. Potem zacząłem po godzince, po dwie. Oczywiście wtedy w ciągu dnia czasami mnie "ścinało". Najgorsze było wtedy, gdy musiałem gdzieś jechać dalej samochodem.
Miałem też koszmary. Ledwo zasnąłem, śnił mi się koszmar i natychmiast się budziłem. Śnił mi się kowalski żony. Zacząłem się za niego modlić i od tej pory nie przyśnił mi się ani razu. Ucięło w jednej chwili, a wcześniej męczyło mnie z pół roku. Dzień w dzień. To znaczy: noc w nic.
I ktoś mówi, że modlitwa nie jest skuteczna?

[Szam]

A ja Wam powiem, że wcześniej nie miałem problemów ze snem, a pojawiły się od jakiegoś czasu. Nie wiem czy to ma związek z tym co się dzieje czy z czymś innym. Mam nadzieję, że to kiedyś minie, chociaż teraz nie jest łatwo.

[P85]

Ok, ten odpoczynek chodź krótki przydał mi się 2 noce nie nawiedzaly mnie już te koszmary. Ale jutro ona wraca, nie mogę powiedzieć że to mnie nie cieszy. Bo mimo wszystko tęsknię za nią. Ale mam też obawy że znowu zacznie się to co trwa już od miesięcy. Nie wiem jak mam się teraz zachowywać, co mówić czego nie mówić. Daliśmy sobie naprawdę trochę luzu przez te parę dni, mam nadzieje że gdy się pojawi nie wrócimy do punktu wyjścia.