Rozumiem co czujesz. Jak dowiedziałem się o rozwodzie kilka miesięcy temu to poczułem się tak jakbym dostał deską w głowę. Dodatkowo od terapeuty dowiedziałem się o swoich problemach z samoakceptacja , pewnością siebie które wynikały z dzieciństwa ( a pozornie normalna rodzina) . Upadłem na samo dno. Przepłakałem nie jedną noc. Niestety czasami przy żonie ( co mi nie pomogło). Pomyślałem że koniec życia. Ale terapia mi pomogła. Postawiła mnie na trochę nogi co wystarczyło że mogłem się zając sobą ( w kontekście samoanalizy , poznaniem siebie , szukaniem szczęścia i radości wewnętrznej niezależnej od partnerki , nabrania pewności siebie , w duchowości ) . Nie wiem czego potrzebujesz z mojej strony ? Jeżeli rady to proponuje psychoterapeute (zwłaszcza że piszesz że jesteś DDA). Z częstymi wizytami (co tydzień . Moja żona ma co miesiąc w dodatku w innej kwestii, co w moim odczuciu nie jest żadną terapią) . Samej będzie Ci trudno rozwiązać swoje problemy. Wiem co pisze. Mi pomogła też cisza i spokój . Przy dzieciach to bardzo trudne. Wiem cos o tym . Jak wracam do domu z pracy to nie ma ciszy i spokoju i tak do późnych godzin wieczornych. Ale teraz zmieniłem tryb dzienny i wstaje o godzinie 5:00.
Wtedy jest cisza i spokój . Mam czas na medytacje , ćwiczenia fizyczne i odpowiednie pozytywne nastawienie na aktualny dzień. Prowadzę jeszcze dziennik wdzięczności. Jak już lepiej się poczujesz będziesz miała mniejsze poczucie winy . Negatywny wpływ partnera na Ciebie będzie zdecydowanie mniejszy bo będziesz znała swoją wartość.
Wówczas będzie Ci prościej ocenić sytuacje i czy taka relacja Ci odpowiada.
Do poprawy związku trzeba dwóch stron z odpowiednim właściwym nastawieniem ( do tanga trzeba dwojga) . Sama nic nie zdziałasz . A błagania , prośby nic nie dają. Partner straci do Ciebie szacunek a najgorsze że Ty stracisz szacunek do siebie. Przerabiałem temat błagania.
Wiem co czujesz i bardzo dobrze Cie rozumiem mimo że jestem mężczyzną
. Wspieram Cię całym sercem.
I powoli zaczęłam wstawać z podłogi, potem z kolan, a potem się wyprostowałam. Straciłam cel w życiu - byłam żoną, matką, wychowałam dzieci i co teraz? No to wymyśliłam, że nie muszę mieć celu, mogę mieć zadania. Zresztą zawsze byłam obowiązkowa. To cecha wszystkich dzieci alkoholików z rozbitych rodzin. I chciałam być perfekcyjna, bo myślałam, że muszę. Dzisiaj wiem, że nie - ale wszystko zajęło mi cztery lata - cztery długie lata - gdyby ktoś mi powiedział, że tak długo, nie dałabym rady czekać na ten dzień. Pan Bóg znając mnie wiedział, że ja dla siebie nic nie zrobię, więc dał mi takie okoliczności, że byłam potrzebna innym, ludziom i zwierzętom w różnych zadaniach. Dużo by opowiadać. W tzw. międzyczasie dużo czytałam, byłam w grupie modlitewnej na Sycharze, pisałam na forum, chodziłam na spotkania w Ognisku. Szukałam pomocy, żeby zacząć żyć. Oddałam swoje życie Panu Bogu, krzycząc do Niego, że skoro mnie nie wysłuchuje, a ja nie umiem sama nic zrobić, to niech On rządzi. Ha! A dzisiaj kocham to co mam, a każdy dzień jest nowością. Nie wiem co się wydarzy, ale przyjmuję wszystko i za wszystko dziękuję