Jesteśmy w małżeństwie niecałe 9 lat,kilkoro dzieci.Pracuję zawodowo,mąż niedawno lata założył działalność,wcześniej się dokształcał.Pierwsze lata ja utrzymywałam rodzinę a mąż zajmował się studiami i dziećmi.
Nie zarabia wystarczająco,więc utrzymanie nas spoczywa głównie na mnie.Pracę mam związaną z wyjazdami.
Z zewnątrz wyglądamy jak rodzina z obrazka.
Od środka obraz nędzy i rozpaczy.
Od początku był problem z bliskością,więzią.
Mąż nie potrzebował rozmów,za to współżycie,chętnie
Często mi to nie pasowało,że wkurzał się na moją odmowę po nieprzepracowanej kłótni.Nie przepraszał za wyzwiska,albo przepraszał po kilku dniach niejako obwiniając mnie,że go wkurzyłam.W pierwszych latach małżeństwa czułam,że mu się nie podobam fizycznie.
Chodził wtedy orzez jakiś czas na terapię i tam stwierdził,że tak nie jestem w jego typie.
Potem to odkręcał,że się na nowo we mnie zakochał.Mówił komplementy,ale zwykle w sytuacjach intymnych albo prowadzących do nich.
W ciąży ,mam wspomnienia,że wuększość czasu czułam się samotna i niekochana.Bywało,że na mój płacz,czy prośbę o przytulenie reagował złością lub obojętnością.Tak samo okres poważnej choroby i operacji.
Teraz już tego nie odmawia,chyba nauczył się,że tak trzeba.
Mamy okresy spokoju,fajnych dni,czasu z dziećmi a potem nagle zmiana,jest nieprzyjemny w stosunku do mnie,czepia się,a ja broniąc się też jestem cięta i potrafię mu odparować,że w efekcie są potem ciche dni,nie godzimy się,jak jest próba z mojej strony wyjaśnienia,on czuje presje,że musi przeprosić i robi to w ten sposób: przepraszam,ale to ty zachowałaś się jak np.idiotka
Więc konflikt trwa dalej.Aż mi smutek i uraza odchodzi i naturalnie zacznie się znów okres błogi.Te cykle kiedyś trwały 3,4 tyg.Teraz to 1-2 dni.
Mąż id pół roku ma zgiagnoziwaną depresję,bierze leki.Zdarzyło mu się mnie straszyć samobójstwem jak mieliśmy ostry kryzys gdzie oboje się strasznie poraniliśmy.Potem bagatelizował,że wcale nie i był zły,że panikowałam i odwołałam wyjazd do pracy.
Mąż ostatnio często mówi,że już więcej nie da rady,nasze małżeństwo to porażka.Może 30%czasu było w porządku.Reszta to cierpienie.
Powiedział,że mnie kocha ale nie lubi.
Po ostrym kryzysie zgodził dię iść na terapię małżeńską.
Mam wrażnie,że nie chce wejść glębiej w przyczyny naszych problemów.
Ostatnio wykrzyczał terapeucie,że nadz związek jest... Padły niecenzuralne słowa.Po sesjach,kiedy próboeałam w aucie ciągnąć temat,wrzeszczał i kazał wysiadać z auta,potem trzasną drzwiami mieszkania przed nosem.
Potem 5 dni ciszy,rozmowa,"przepraszam ale niepotrzebnie mnie wkurzyłaś tymi pytaniami"potem uczucie porozumienia,seks i do następnego razu
Dodam,że 3 tyg przed ślubem pod wpływem rodziców przestraszył się i rozmyślił.Potem na kolanach przepraszał i błagał by się pobrać jak planowaliśmy.Przystałam na to,wbrew rodzinie,bo to,że zerwał, to pękło mi serce wtedy..uwierzyłam,że to tylko stres był.Narzeczeństwo krótkie,wielka " miłość".Chodzę od lat na terapię indywidualną.Tak,wywieram presję,mam lęki i jestem przemądrzała i nie potrafię ustąpić.Doświadczyłam porzucenia w dzieciństwie,zaniedbań i ogromnych wymagań.DDD..
Pracuję nad sobą..ale z nami jest coraz gorzej..
Dzieci mamy wspaniałe.Boję się o nie,jaki wpływ będzie miało na nie nasze małżeństwo..raczej jego stan..
Kocham męża,jest świetnym tatą.Czasem nam go jednak dość i nie mogę z nim wytrzymać,kiedy jest niemiły i zimny.
Dzięki z góry za wyrozumiałość
Miłego czytania. Ma też zabawne i zarazem mądre wystąpienia na You Tubie. Najbardziej lubię takie z pacynkami, z żyrafą i szakalem. Są nawet piosenki.