To mój pierwszy post na forum. Trafiłem tu po przeczytaniu problemu Ślązaka. Ślązak opisał problem tatuaży i też my mamy z tym problem. Dlatego też tytuł wątku nawiązuje do wątku Ślązaka.
Na początku przedstawię się. Mam 37 lat, żona też. Pobraliśmy się w 2013 roku. Teraz mamy dwie kochane córki. W 2020 straciłem tatę po przegranej walce z nowotworem. Niestety ból po stracie odczuwam po dziś dzień. Mama niestety mieszka sama i fizycznie też jest coraz ciężej. Dlatego jak tylko mogę pomagam w utrzymaniu domu. Mógłbym jeszcze wiele napisać, ale do rzeczy...
Kupiliśmy z żoną małe mieszkanie z programem "rodzina na swoim" z pomocą moich rodziców. Teść niestety nie żyje, a teściowa "biedę klepie" i nawet nie myśli o pracy, wiec nie było mowy o pomocy z jej strony. Po ślubie, żona zaczęła stopniowo odchodzić od Kościoła. Ja trochę też, przestałem chodzić na msze święte (po około 2 lat wróciłem na prawidłowe tory. Chwała Tobie Panie Jezu!!!). w 2015 po kilku miesiącach starań o dziecko, urodziła się nam pierwsza córka. Żona była na macierzyńskim, potem wychowawczym. W trakcie wychowawczego zauważyłem, że jest uzależniona od alkoholu. Mieliśmy poważną małżeńską rozmowę i obiecała że z tym skończy. Skończyła pić otwarcie, zaczęła skrycie
. Chcieliśmy drugiego dziecka (ja chciałbym mieć min. 4). Każde przyłapanie na piciu alkoholu, kończyło się moim wywodem moralizującym. Rok po narodzinach córki staraliśmy się o drugie dziecko. Niestety żona piła przed poczęciem. Przez to dzieciątko nie rozwijało się. Serce nie biło. Chciałem ratować dziecko jak tylko mogłem. W 7 tygodniu niestety ciąża musiała być przerwana. To było dla mnie okropne przeżycie. Wielki ból i cierpienie. Po żonie tak jakby to spłynęło. Staraliśmy się o kolejne dziecko. W 2019 urodziła się kolejna córka. Kolejny macierzyński i wychowawczy. W tym czasie żona spała z córkami. Życie intymne schodziło na coraz dalszy plan. W 2020 straciłem Tatę. Powrót żony do pracy trochę znormalizował stosunek do alkoholu. Niestety jakiś czas po pogrzebie Taty, żona zerwała kontakt z moją mamą, nawet nie wiem co było powodem. Na szczęście od około 6 miesięcy relacje żona-teściowa wróciły do normy. We wrześniu br. żona "wbiła mi w serce nóż" - znalazłem w jej szafce z bielizną wibrator! Od razu poszedłem wyrzucić to do śmieci. Nie mówiłem że to znalazłem i że wyrzuciłem. Czekałem na jej reakcję. Na następny dzień bardzo nerwowo szukała tego świństwa, ale nie zdradziła czego szuka. Na następny dzień chyba sobie uświadomiła bo wieczorem bardzo płakała (ze wstydu), ale dalej nie zdradziła z jakiego powodu, a ja też nie mówiłem o tym znalezisku. Od tego momentu po dziś dzień, w ogóle nie było zbliżenia płciowego między nami. W listopadzie powiedziała, że planuje sobie zrobić tatuaż. Wpadłem wtedy w szał. Już jeden miała mały na plecach przed ślubem. Z wielkim trudem to tolerowałem. Teraz jej zabroniłem. Nastały ciche dni. Staraliśmy się jakoś wracać do normy. W zeszłym tygodniu zauważyłem że coś ma na szyji... tatuaż. Udawałem że nie widzę. Miałem nadzieję że jest "na wodę", ale okazał się prawdziwy. Jestem w rozsypce. Te święta Bożego Narodzenia były najgorsze w moim życiu. Płacz bezradności, potworna złość, nieprzespane noce. Mam ogromną chęć zrobić jej krzywdę, za to! Jeszcze o tatuażu nie rozmawialiśmy. Ratujcie. Czego jej brakuje? Co robię źle? Ksiądz na naszym ślubnym kazaniu mówił, że małżeństwo to krew i łzy. Teraz wiem co to znaczy. Poza tym powiedział nam że mamy być dla siebie solą i światłem. Po tych doświadczeniach widzę że tylko ja w tym związku jestem solą i światłem. Nie mogę znieść tej patologii na jej plecach. Czuję obrzydzenie do żony. Błagam o pomoc!